De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 10.1: De geheimhoudingsplicht.

“George, hou op,” siste ik en wierp een boze blik richting het hokje aan de andere kant van het gangpad. “Ik ga je helemaal niets vertellen.”

Driftig begon ik weer te typen en hield mijn blik strak op het scherm van mijn laptop gericht. Ik hoorde naast me George duidelijk een paar keer zuchten – en dat dan héél overdreven – voor hij eindelijk stil was en me besloot met rust te laten. Heel even keek ik vanuit mijn ooghoeken naar hem, maar hij had zijn blik ook alweer op zijn laptop gericht en was weer gaan schrijven.

Het duurde misschien maar een paar seconden voor mijn gedachten weer afdwaalden naar de avond van drie dagen geleden. Ik kon Brandon gewoon niet meer uit mijn hoofd zetten. Na de kus hadden we nog even staan praten en had Brandon zich afgevraagd of het wel verstandig was dat we dat gedaan hadden, maar ik had het nonchalant weggewuifd. Natuurlijk was het wel verstandig dat we dit deden. Het zou heus niet tussen ons in komen te staan, toch? Volgens mij gingen we het nu gewoon alleen maar leuker hebben als we weer zouden afspreken. En dan zouden we tussen alle kusjes en knuffels door ook nog zo braaf zijn om aan het interview te werken.

Er verscheen een grote grijns op mijn gezicht bij die gedachte en ik hoorde George alweer zijn keel schrapen. Snel keek ik hem aan. De ergernis was van zijn gezicht te lezen. Eigenlijk was ik van plan George helemaal niets te vertellen over mijn avond met Brandon. Hij had dan wel geen contact met zowel Isle als Natasha, maar ik had zo’n gevoel dat mijn geheim niet veilig bij hem zou zijn. George was namelijk net zoals Isle. Zodra hij iets wist, vertelde hij het gelijk door aan iedereen in zijn omgeving. En aangezien George’s netwerk ongeveer zo groot was als dat van Amy – die dus een misschien wel groter netwerk had dan de president –, wist ik zeker dat binnenkort de hele stad ervan zou weten. Als Isle en Natasha erachter zouden komen dat ik onze deal had verbroken, wilden ze me waarschijnlijk nooit meer aankijken. Dat moest ik voorkomen en dus zou ik het niet aan George mogen vertellen.

 “We hebben gekust.” En daarmee had ik de afspraak met mezelf ook gelijk verbroken.

George slaakte een enthousiast gilletje – ja, zo eentje als vrouwen ook deden – en klapte opgewonden in zijn handen. “Dat méén je niet!”

Ik rolde met mijn ogen en knikte even. “Ik meen het echt, George. We stonden op de Golden Gate Bridge en opeens was het moment er. We bogen naar elkaar toe en… nou ja, dat kun je zelf ook wel invullen.”

De grijns die op George zijn gezicht stond deed me verdacht veel denken aan die van mevrouw Grijnsbek uit het restaurant. Zijn grijns bezorgde me daarom ook gelijk de kriebels, want ik vond dat meisje écht heel erg angstaanjagend. Vanuit mijn ooghoeken zag ik opeens een deur open gaan en kuchte ik twee keer om George zijn aandacht te krijgen. Hij wierp een blik op de deur, trok zijn gezicht ineens weer in de plooi en begon hard te rammen op zijn toetsenbord. Ik grinnikte even en keek ook weer voor me uit, al hield ik wel de persoon in de gaten die onze kant op kwam lopen.

“Emily?” hoorde ik een lage bromstem waardoor ik gelijk weer opkeek van mijn laptop.

Naast mijn hokje stond Edward, mijn baas. Wat me opviel was dat zijn stropdas behoorlijk scheef zat. Ik had geen flauw idee wat hij er mee had gedaan, al vermoedde ik dat zijn vrouw vanochtend te lui was geweest om hem te helpen met zijn stropdas en dus moest hij het zelf doen. Edward was nogal een… indrukwekkende vent. Hij was bijna zo breed als mijn werkhokje, maar hij was ook nog eens verschrikkelijk lang, waardoor je een beetje het idee kreeg van een olifant. Zijn overhemd zat strakgespannen om zijn grote buik. Volgens mij hadden de knoopjes moeite om de stof bij elkaar te houden. Edward had borstelige wenkbrauwen, die zijn gezicht gelijk een stuk strenger maakten, maar hij glimlachte bijna altijd waardoor hij er in ieder geval vriendelijker uitzag.

“Ja?” vroeg ik en draaide me wat in mijn stoel zodat ik Edward aan kon kijken.

Edward keek even achterom naar George, die half uit zijn hokje hing zodat hij mee kon luisteren. George liet zichzelf bijna uit zijn stoel vallen toen hij zag dat Edward zich omgedraaid had en ging snel weer door met typen. Ik grinnikte even, maar keek toen met een serieus gezicht naar Edward.