De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 9.1: De deal.

Het geluk wat ik een paar dagen geleden nog had om de woorden die Brandon tegen Natasha had gezegd, was nu compleet verdwenen. Het had niets met Brandon te maken, dat zeker niet. Het had te maken met een nieuw probleem. Naast Isle, was nu ook Natasha voor Brandon zijn charmes gevallen.

Ze kwam gisteren bij me langs. De grijns op haar gezicht was onvermijdbaar. Ik hoopte dat het eerst gewoon kwam omdat ze het gezellig bij hem had gehad, maar het lag niet alleen daar aan. Natasha begon direct over hoe geweldig Brandon wel niet was, hoe leuk hij eruit zag en hoe schattig zijn glimlach wel niet was. In haar ogen kon ik aflezen wat ze van hem dacht. Ze was ook verliefd op hem. Ik dacht serieus dat het niet erger kon worden. Hoe konden we nou alle drie op dezelfde man verliefd zijn? Dat was toch onmogelijk?

Nou ja, onmogelijk was het niet. Brandon was een ongelofelijk knappe man, daar konden we niet omheen. Hij had geweldige charmes, hij was beleefd, hij was gewoon de perfecte man. Dat viel gewoon niet te ontkennen. En ik wist ook dat menig vrouwenhart bezweek als ze hem over straat zagen lopen. Precies dat was ook bij ons alle drie gebeurd. Ik had besloten om eerst nog maar niet te zeggen dat zowel Isle als ik ook verliefd op hem waren, al wist ik het van Isle niet helemaal meer zeker. Ze zei steeds wel dat ze verliefd op hem was, maar ze bleef met andere mannen flirten of nam ze mee naar huis. Ik denk dat ze Brandon gewoon meer als een lekker hapje zag. Hoe dan ook, het was misschien verstandig om dit nog even te laten rusten. We mochten hem misschien dan wel allemaal enorm leuk vinden, het kon maar zo zijn dat er bij ons alle drie niets van terecht kwam. Dat Brandon altijd die onbereikbare man bleef waarvan we konden dromen.

Helaas had mijn plan ook niet heel veel zin. Blijkbaar had Natasha het ook al aan Isle verteld, die had gereageerd met dat zij hem al helemaal het einde vond en Natasha dat dus niet kon. Ze had ons gevraagd om naar haar appartement te komen, we moesten dit eens even goed gaan bespreken. Nog steeds hield ik vol dat ik niet verliefd op hem was. Ik wou niet dat er nog meer problemen zouden komen. Maar ik wist dat ik het niet heel lang vol kon houden om te doen alsof ik hem niet leuk vond. Natasha en Isle hadden zoiets vrijwel direct door.

Met een zenuwachtig gevoel in mijn buik stapte ik in de lift en drukte op het knopje van de juiste verdieping. Na wat gekraak kwam de lift in beweging en ging langzaam omhoog. Bij elke verdieping dat de lift hoger kwam werd ik zenuwachtiger. Het zenuwachtige gevoel vond ik maar helemaal niks. Ik hoorde niet zenuwachtig te zijn omdat ik bang was voor wat er vanavond besproken zou worden. Misschien viel het wel allemaal heel erg mee. Plotseling schoten de liftdeuren open. Ik haalde even diep adem en stapte toen de lift uit, om vervolgens naar Isle haar appartement te lopen. Toen ik voor de deur stond hoorde ik vlak achter de deur al stemmen. Vrijwel direct nadat ik aanklopte werd de deur opengedaan. Isle keek me glimlachend aan. Achter haar zag ik Natasha al staan, die net haar jas op de kapstok hing. Gelukkig was ik dus niet heel erg laat, iets wat bijna nooit voorkwam.

“Kom binnen,” zei Isle en deed de deur iets verder open. “Gezellig dat je er bent.”

Ik stapte naar binnen en sloot de deur achter me. Nu stonden we met zijn drieën in de krappe gang, waardoor er bijna geen ruimte meer was. Met moeite trok ik mijn jas uit en hing die op de kapstok. Daarna liepen we achter elkaar aan naar de woonkamer toe, waar Isle blijkbaar al wat voorbereidingen had getroffen, want er stond een fles wijn met drie glazen. Er stonden ook wat bakjes met daarin nootjes en dat soort dingen. Daarnaast viel me op dat ze haar woonkamer ook opgeruimd had. De kledingstukken zwierven niet langer meer rond en er stonden geen stapels met borden en bestek op de bijzettafel.

“Iets te drinken?” vroeg Isle terwijl ze de fles fijn oppakte en de dop eraf schroefde.

Ik knikte maar direct. Het zenuwachtige gevoel was nog steeds niet verdwenen, ik kon nu wel even wat vloeibare geruststelling gebruiken. We gingen allemaal zitten en keken toe hoe Isle de glazen vulde met wijn. Heel even wierp ik een blik op Natasha, die schuin tegenover me zat. In haar ogen zag ik dat ze zich ook nerveus voelde. Het leek wel alsof we op de uitslag zaten te wachten van een onderzoek of iets dergelijks. Je zou niet denken dat we gewoon een avondje over een man gingen praten. Maar misschien kwam dat omdat we alle drie wel wisten dat dit niet een gezellig roddelavondje zou worden. We gingen hele andere dingen bespreken. Alleen moest iemand nog de eerste stap gaan zetten. Isle voelde zich blijkbaar geroepen, want op het moment dat ik er aan dacht, schraapte ze haar keel. We keken allebei direct haar kant op. Ik nam snel een slokje wijn en begon toen zacht met mijn nagels tegen het glas te tikken.