De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 15.2: De loopband en de spectaculaire val.

Driftig drukte ik wat knopjes in op het bedieningspaneel van de loopband zodat hij langzamer zou gaan, maar ik drukte per ongeluk op het verkeerde knopje waardoor hij alleen maar sneller ging. Mijn ademhaling ging daardoor ook gelijk sneller en ik voelde hoe de energie langzaam uit mijn lichaam verdween. Volgens mij ging zo het moment komen dat mijn benen er gewoon mee ophielden en ik met een ongekende kracht van de loopband werd gelanceerd. Weer keek ik even opzij naar de vrouw naast mij die helemaal geen moeite leek te hebben met de snelheid van haar loopband. Ik keek haar onderzoekend aan, maar nog steeds was nergens een druppeltje zweet te bekennen. Opeens stapte ik mis en voelde hoe de grond onder mijn voeten werd weggetrokken. Ik hapte naar lucht en greep mezelf zo stevig mogelijk vast aan de loopband, maar tevergeefs. Ik viel op mijn knieën op de loopband en werd toen met zo’n kracht naar achteren geworpen dat alle lucht die ik net naar binnen had gezogen er in één keer weer uit kwam. Ik kwam met een klap op mijn rug terecht en kneep mijn ogen dicht. Naast me hoorde ik de zweetloze vrouw een kreetje slaken en haar loopband uit zetten.

“Gaat het wel?” hoorde ik haar stem ineens heel dichtbij, dus waarschijnlijk stond ze nu naast me.

Ik kreunde moeizaam en wilde mijn ogen weer opendoen, maar dat was me iets teveel moeite. De pijn die ik door mijn rug voelde gaan was ook alles behalve prettig en zorgde ervoor dat ik het liefst de hele dag nog op de grond wilde blijven liggen. Tot hier mijn tweede poging om succesvol te sporten in een sportschool. De eerste keer met Natasha was al rampzalig, maar dit was alleen maar erger. Misschien kon ik straks maar beter vragen bij de balie of mijn abonnement nog stopgezet kon worden. Hier zou ik ook nooit meer kunnen komen.

“Emily?” vroeg ineens een hele bekende stem. “Ben jij dat?”

Er verscheen een frons op mijn gezicht. Was ik zo hard op mijn hoofd terecht gekomen dat ik nu weer een flashback kreeg van de vorige keer dat ik zo hard op mijn hoofd terecht was gekomen en ik het lachertje van de sportschool was? Want ik wist toch zeker dat het Natasha’s stem was die ik hoorde…

Opeens schoten mijn ogen open en keek ik recht in het gezicht van de vrouw die net nog naast me op een loopband stond. Of had ik het me verbeeld? Nee, ik dacht toch overduidelijk Natasha’s stem te hebben gehoord. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar rechts en zag toen ineens de welbekende bruine haren en het perfecte bleke gezicht zonder enige onzuiverheden van Natasha. Dit kon niet waar zijn. Haar gezicht sprak boekdelen. Het was overduidelijk dat ze heel erg verbaasd om mij hier te zien, maar ze leek ook bezorgd. Ik had volgens mij ook een behoorlijk val gemaakt en ik wist dat als ik nu rechtop ging zitten, ik waarschijnlijk de hele sportschool in een kring om me heen zou zien staan. Daarom besloot ik maar gewoon te blijven liggen. Mijn rug liet het me toch niet toe om op te staan. Volgens mij had ik een wervel gebroken.

“Ja, ik ben het,” mompelde ik uiteindelijk maar en knikte langzaam. “Er is hier maar één iemand die zo kan vallen.”

Ik wist niet zo goed hoe ik me tegenover Natasha moest gedragen nadat ik haar minstens drie maanden niet meer gezien had, dus probeerde ik maar gewoon grappig te wezen. Waarschijnlijk haatte ze me nog steeds, maar dan had ik tenminste een grapje kunnen maken over mijn vreselijke valpartij. Tot mijn grote verbazing glimlachte ze heel even en keek toen opzij.

“Moet er iemand komen om je te helpen?” vroeg ze terwijl ze iemand – waarschijnlijk een sportleraar – begon te wenken.

Ik schudde wild mijn hoofd en wilde mezelf overeind duwen om te laten zien dat het wel ging, maar ik kwam geen centimeter van de grond. De vrouw zonder zweet duwde me zachtjes weer tegen de grond en keek me bezorgd aan. Als dank wierp ik haar juist een boze blik toe. Kon ze niet anders perfect wezen tijdens het sporten? Ik wilde dat al die pottenkijkers er vandoor gingen, want ik schaamde me dood. Mijn protest had geen zin gehad, want de vrouw maakte ineens plaats voor een knappe sportleraar. Dat kon er natuurlijk ook nog wel bij. Onderzoekend keek hij me aan en legde toen zijn hand op mijn schouder.