De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 6.2: De beruchte donderdagavond.

“Op een mooie recensie,” zei Brandon en nam een slok van zijn cola.

Oh, dus hij ging er al vanuit dat hij een recensie in de krant zou krijgen? Ik trok even mijn wenkbrauwen op en nipte van de wijn. Oké, gelijk had hij, die recensie zou hij wel krijgen. Als ik hem die niet zou geven, zou dit waarschijnlijk de laatste avond zijn dat ik hem zou zien. Iets wat ik dus niet wou laten gebeuren.

Misschien werd het daarom maar even tijd dat ik interesse in hem ging tonen. Gewoon wat dingetjes over hem te weten komen, een beetje vragen naar zijn dagelijks leven. Dingen die ik sowieso moest weten. Voorzichtig zette ik mijn glas weer neer en keek hem aan. Door de wijn begon mijn zenuwachtige gevoel te verdwijnen. Eindelijk. Anders zou dit een verschrikkelijke avond worden.

“Vertel eens,” zei ik op een stabiele toon. “Waarom heb je voor onze krant gekozen om daar je boek aan te laten zien?”

Brandon leek goed voorbereid op deze vraag, want hij knikte even kort en schraapte toen zijn keel. Hij ging er snel nog even goed voor zitten en keek me toen aan.

“Toen mijn boek uitgeven werd, was het publiek niet laaiend enthousiast,” legde hij uit. “Ik ben nog een redelijk onbekende schrijver en mensen lezen niet zo snel boeken van schrijvers die ze niet kennen. Je zou dan denken dat ik voor een nog grotere krant zou kiezen, maar ik hoop gewoon dat zodra ik een klein publiek heb, dat gewoon door mond tot mond reclame steeds groter wordt. En aangezien jullie krant vaak recensies over boeken schrijft van lokale schrijvers , dacht ik: Waarom ook niet? Niet geschoten is altijd mis, toch?”

Hij haalde even diep adem aangezien hij aan één stuk door had uitgelegd en nam snel weer een slok van zijn cola. Ik keek hem behoorlijk verbaasd aan door zijn antwoord. Niet door de inhoud natuurlijk, maar het was gewoon een ongelofelijk professioneel antwoord. Naar mijn mening dan. Volgens mij had hij zich hier echt goed op voorbereid. Ik lachte even kort, knikte daarna en nam een slokje van mijn wijn zodat ik even tijd had om een volgende vraag te bedenken. Misschien een iets simpelere vraag.

“Is dit het eerste boek wat je schrijft?” vroeg ik nieuwsgierig. “Of heb je er al meer?”

Brandon schudde zijn hoofd. “Dit is mijn tweede boek. Mijn eerste boek heb ik nooit uitgegeven, ik ben de enige die er een echte boekversie van heeft. Het was geen goed boek, dat moet ik eerlijk bekennen. Het was meer een soort van voorbereiding op het echte werk.”

Ik knikte begrijpelijk en glimlachte even. We werden opnieuw gestoord, alweer door onze lieftallige serveerster. Ze drukte me een menukaart voor het eten in mijn hand. Bij Brandon legde ze hem netjes op tafel neer. Ik fronste even en legde de menukaart voor me neer. Zag Brandon niet eens hoe ze tegen me deed? Niet dat hij het voor me op hoefde te nemen, maar het leek alsof mannen het nooit zagen als andere vrouwen zich jaloers gedroegen. Dat was zo typisch.

“Is dit ook waarmee je de kost verdient of heb je nog een baan naast het schrijven?” vroeg ik, aangezien mijn vragenrondje nog lang niet voorbij was.

Brandon lachte even kort. “Heel standaard misschien, maar ik heb een simpele negen tot vijf baan. Op kantoor kan ik nadenken over mijn verhalen, die ik ’s avonds laat dan probeer uit te werken. Zo lang ik nog niet al mijn geld kan verdienen met mijn boeken, moet ik het hiermee doen.”

Hij pakte de menukaart op en begon wat te bladeren. Ik besloot ook maar te kijken wat ik zou eten. Natuurlijk had ik eraan gedacht dat we iets gingen eten, daarom had ik – zoals altijd – een dag op tosti’s geleefd. In de ochtend twee, daarna mijn dagelijkse ritueel met George, en voor tussendoor ook nog een tosti. Ik had dus wel honger, aangezien het ook al later op de avond was. Mijn oog viel op wat pastagerechten. Daar had ik eigenlijk zoveel zin in. Tot ik de prijs zag. Wat zat er in godsnaam in die pasta? Diamanten? Ik dacht dat het eten hier zo goedkoop was. Maar misschien kwam dat omdat ik, als ik hier at, altijd de salade nam met kaas en pijnboompitten. Die was volgens mij het goedkoopst van allemaal. Ik beet even op mijn lip en legde de menukaart opzij. De keuze was nu wel snel gemaakt. Dat werd vanavond nog een tosti voor het slapengaan eten.