Είκοσι Μέρες

×70×

Την τελευταία φορά που ανοίχτηκα σε κάποιον, μόνο κακό στον εαυτό μου έκανα. Δεν θέλω να δηλητηριάσω τις σχέσεις μας από τώρα. Κάθε άτομο που έχω εμπιστευτεί στην ζωή μου, με πρόδωσε. Ακόμα και η μάνα μου.

Πως μπορεί ένας άνθρωπος που έχει πληγωθεί από παντού να εμπιστευτεί σε κάποιον το μεγαλύτερο του μυστικό;

"Εγώ όταν είχα χωρίσει με τον Πάολο, έλυσα το πρόβλημα μας με τον πιο ευχάριστο τρόπο. Το σεξ σώζει κάθε σχέση."

Ξεφύσηξα δυνατά.

"Φραντσέσκα, δεν είμαστε όλες σαν εσένα. Τι θέλεις να κάνει; Να πάει σπίτι του και να τον βάλει κάτω; Νομίζεις οτι το σεξ είναι η λύση για όλα;"

Αρπάχτηκε η Αριάδνη και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

"Οκευ, εγώ φεύγω."

Δήλωσα. Πιστέψτε με, δεν θέλετε να βρίσκεστε μπροστά στους καυγάδες τους.

"Τι υπονοείς;"

Φώναξε η Φραντσέσκα. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα βιαστικά από το δωμάτιο. Ούτε καν θα καταλάβουν πως έφυγα. Άκουγα τις φωνές τους από τον διάδρομο και γελούσα. Τουλάχιστον νιώθω έστω και λίγο καλύτερα τώρα.

Ξεκλείδωσα το δωμάτιο μου. Απελευθερώνοντας μια βαθιά ανάσα, μπήκα μέσα.

"Ήρθα!"

Είπα δυνατά για να ακουστώ, αλλά τσίριξα στην εικόνα που αντίκρισα όταν γύρισα προς το μέρος του.

"Θέε μου!"

Κάλυψα τα μάτια μου και γύρισα την πλάτη μου, ώστε να μην τους βλέπω καν.

"Ντύσου."

Άκουσα την φωνή του Μπρούνο, η οποία συνοδεύτηκε από το γελάκι της γυμνής κοπέλας.

"Νομίζω πως είχαμε πει οτι δεν θα φέρνεις καμία εδώ μέσα!"

Απομάκρυνα διστακτικά τα χέρια μου από το πρόσωπο μου. Η κοπέλα που δεν αναγνώριζα, με ένα ξινό βλέμμα, αποχώρησε από το δωμάτιο.

"Στο καλό."

Έκλεισα την πόρτα με δύναμη πίσω μου και ξεφύσηξα.

Κοιτούσα με ένα δολοφονικό βλέμμα τον Μπρούνο. Ανασήκωσε πονηρά τα φρύδια του και τότε συνειδητοποίησα οτι στέκεται ολόγυμνος μπροστά μου.

"Ντύσου παιδάκι μου!"

Άνοιξα την πόρτα του μπάνιου και κλειδώθηκα μέσα. Πάλι καλά δεν πρόλαβα να δω σχεδόν τίποτα.

"Θέλεις να'σαι η επόμενη;"

Πρέπει επειγόντως να κάνω παράπονα στο γραφείο και να αλλάξω συγκάτοικο.

Απαλάχτηκα από τα περιττά ρούχα και μπήκα στο μπάνιο. Το κρύο νερό προκάλεσε ένα ρίγος που διαπέρασε όλοκληρο το κορμί μου.

Φοβόμουν. Φοβόμουν απίστευτα. Δεν ξέρω τι ήθελε εκείνος ο άντρας από εμένα. Το κυριότερο είναι οτι δεν ξέρω από που γνωρίζει τον Αχιλλέα.

Μήπως ο Αχιλλέας έχει μπλέξει κάπου;

Οι σκέψεις βασάνιζαν το ταλαιπωρημένο μυαλό μου που αποζητούσε λίγη ξεκούραση. Δυστυχώς ο Μπρούνο μου πήρε και αυτή την δυνατότητα.

Είχα την ελπίδα πως θα απολάμβανα την ιδιωτικότητα μου εδω, αλλά φυσικά και τίποτα δεν θα πήγαινε όπως τα ήλπιζα.

"Φεύγω!"

Άκουσα την φωνή του Μπρούνο και ύστερα την πόρτα να κλείνει. Στέγνωσα με μια πετσέτα το σώμα μου και φόρεσα τις πιο βολικές μου πιτζάμες.

Πήδηξα επάνω στο κρεβάτι και ξάπλωσα σαν αστερίας. Μόνο στην ιδέα οτι ο Μπρούνο έκανε ότι έκανε στο κρεβάτι δίπλα μου, πέταξα όλα τα σεντόνια στο πάτωμα και άνοιξα την μπαλκονόπορτα.

Αποφάσισα να βγω στο μπαλκόνι. Μην φανταστείτε τίποτα μεγάλο, ένα μικρό μπαλκονάκι που υπάρχει σε κάθε δωμάτιο. Χαμογέλασα.

Είχε ενα τραπεζάκι και όπως είχα αναφέρει ξανά, είχε και θέα ολόκληρου του Πανεπιστημίου.

Έβαλα μουσική στο κινητό μου και έκατσα έξω για να χαλαρώσω. Είναι όμορφα εδώ, ήσυχα. Μια ειδοποίηση διέκοψε το τραγούδι και το άρπαξα βιαστικά, ανοίγοντας το μήνυμα.

"Σου έλειψα; Καιρός να μάθεις ποιός είμαι, δεν νομίζεις;"

Ο αριθμός είναι αγνωστος. Ο ίδιος με τότε. Ακόμα μπορώ να δω τα απειλητικά βίντεο και τα μηνύματα που μου έστελνε.

Ενα κύμα ανατριχίλας με κατέβαλε και έκατσα ανήσυχη στην καρέκλα πίσω μου.

Νόμιζα οτι αυτή η ιστορία είχε τελειώσει.

Όχι. Όχι ξανά.