Είκοσι Μέρες

×62×

Αριάδνη

"Θέλω την μαμά μου!"

Φώναξε η Ζωή και βγήκα εκνευρισμένη από το αυτοκίνητο. Δεν έπρεπε τελικά να την πείσουμε να έρθει στο φεστιβάλ.

Ήπιε τόσο πολύ που πιστεύει οτι το σαραβαλάκι μου είναι αεροπλάνο. Ίσως με αυτό το παράδειγμα θα καταλάβετε πόσο ήπιε.

Απομακρύνθηκα από το πάρκινγκ. Δεν ξέρω αν ήταν καλή ιδέα να τις αφήσω μόνες, αλλά χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια.

Εντόπισα απευθείας τον Αχιλλέα, μιας και σήμερα δεν τον έχει αφήσει ούτε μια κοπέλα ήσυχο. Έτσι εξηγείται η κατάσταση της Ζωής.

Έσπρωξα τις κοκκινομάλλες που είχαν κολλήσει επάνω του σαν βδέλλες και πλησίασα τον Τεό.

"Φωνάζεις λίγο τον Αχιλλέα;"

Μου έκανε νόημα πως δεν ακούει τι λέω, υποθέτω εξαιτίας της εκκωφαντικής μουσικής.

Τον άρπαξα από τα μανίκια του και τον τραβολόγησα μακριά από τις γεμάτες καντίνες.

Δεν έχω χρόνο για να ψάχνω το αγόρι της Φράν τώρα. Απ'ότι ξέρω είναι στα χωρίσματα και δεν θέλω να κάνω κάτι που θα την ταράξει.

"Τι στον πούτσο; Παραλίγο να μου ξεχυλώσεις την ζακέτα."

Φώναξε ο Τεό μετά από λίγη ώρα και έφτιαξε την φθηνιάρικη ζακέτα του.

Στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Η Ζωή και η Φραντσέσκα έχουν πιεί. Έχουν πιεί πολύ."

Ο Τεό ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.

"Μπορείς να μην είσαι τόσο μαλάκας έστω για λίγο; Χρειάζομαι βοήθεια και ο Αχιλλέας είναι πολύ απασχολημένος αυτή την στιγμή."

Κοίταξα προς το μέρος του. Χαμογέλασα όταν συνειδητοποίησα οτι αγνοούσε κάθε κοπέλα που τον πλησίαζε.

Έβγαλε το κινητό του και τον πήρε τηλέφωνο. Απομακρύνθηκε και δεν άκουσα την συζήτηση τους.

Παρατήρησα οτι ο Αχιλλέας ξαφνιάστηκε όταν έλαβε το τηλεφώνημα, αλλά το έκλεισε πολύ βιαστικά.

"Θα έρθει αργότερα."

Γούρλωσα τα μάτια μου.

"Αλήθεια τώρα;"

Ξεφύσηξα.

"Θα-θα σε βοηθήσω εγώ."

Είπε και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν.

"Εσύ;"

Έγνεψε καταφατικά όταν τον κοίταξα δύσπιστα και γέλασα.