HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Κούνησα μπερδεμένη το κεφάλι μου. Έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα ξανά βρισκόμουν στο δωμάτιο μου, κρατώντας ακόμα το πόμολο της πόρτας δίπλα σε δύο ανήσυχα αγόρια.
Δεν το πιστεύω, Έχω αρχίσει να τα χάνω. Έτριψα τα μάτια μου.
Γέλασα πνιχτά όταν αντίκρισα τον Αχιλλέα να κοιτάζει απορημένος τον Άρη.
"Ήρθε για ταινία μετά την δουλειά."
Είπα ειλικρινά δείχνοντας τις πίτσες. Δεν θέλω να υποθέσει τίποτα παραπάνω. Έχω κουραστεί.
Έγνεψε καταφατικά.
"Εμ, εγώ πρέπει να γυρίσω σπίτι. Θα τα πούμε κάποια άλλη φορά."
Αποχαιρέτησε τον Αχιλλέα με τον κλασσικό αντρικό χαιρετισμό, λίγο αμήχανα βέβαια. Πριν βγει από το δωμάτιο, πήρε ένα κομμάτι πίτσας και έκλεισε την πόρτα γελώντας.
Το βλέμμα μου επικεντρώθηκε ξανά στον Αχιλλέα.
Συνειδητοποίησα οτι βρίσκεται εδώ, μαζί μου, και με χρονοκαθυστέρηση και τον αγκάλιασα σφιχτά.
"Ήρθες."
Η μυρωδιά του εξαπλώθηκε σε όλο τον χώρο του δωματίου μου.
"Ναι, δυστυχώς χάσαμε στο τελευταίο παιχνίδι και γυρίσα νωρίτερα."
Απομακρύνθηκα για να δω το πρόσωπο του μετά από δύο μέρες που μου φάνηκαν σαν εβδομάδες. Χαμογέλασε και τα χείλη του επιτέθηκαν στα δικά μου.
"Θα τα πούμε αύριο."
Είπε λαχανιασμένος από το φιλί.
"Δεν-δεν θέλεις να μείνεις εδώ;"
Έξυσε το σβέρκο του.
"Πρέπει να περάσω από το σπίτι για να δω τους υπόλοιπους."
Με φίλησε πεταχτά και τοποθέτησε την τσάντα του στον ώμο του.
"Τα λέμε."
Ψέλλισα και πριν προλάβω να απαντήσω, είχε εξαφανιστεί ήδη από τον χώρο.
Ξεφύσηξα. Μάλλον θα ήταν κουρασμένος. Κλείδωσα την πόρτα του δωματίου μου και αφου τακτοποίησα το δωμάτιο, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.
