Είκοσι Μέρες

×51×

Σκατά. Η ζήλεια φούντωνε μέσα μου μόνο που είδα μια άλλη κοπέλα στην αγκαλιά του.

Ο Αχιλλέας παρατήρησε τα νεύρα μου και έπιασε σφιχτά το χέρι μου, απομακρύνοντας την κοπέλα από την αγκαλιά του.

Τον κοίταξα ανασηκώνοντας το φρύδι μου.

"Από εδώ η Φραντσέσκα."

Καθάρισε τον λαιμό του.

"Πότε τους γνώρισες όλους αυτούς;"

Είπα στα ελληνικά προσπαθώντας να ακούσω γλυκιά.

"Μπορείς να με φωνάζεις Φράν. Εσύ είσαι η Ζωή, σωστά;"

Έγνεψα καταφατικά και με αγκάλιασε σφιχτά. Κοίταξα με γουρλωμένα μάτια τον Αχιλλέα που γελούσε.

"Μου έχει πει τα πάντα για εσένα. Είσαι πολύ πιο όμορφη από κοντά!"

Στριφογύρισα τα μάτια μου. Δύο εβδομάδες είναι εδώ και πρόλαβε να της πει τα πάντα για εμένα;

Κοίταξα τον Αχιλλέα απαιτώντας εξηγήσεις.

"Είναι η κοπέλα του Πάολο."

Με φώτισες τώρα. Μου έχει αναφέρει χιλιάδες ονόματα παιδιών αλλά δεν τα συγκρατώ.

"Α, ωραία."

Χαμογέλασα αμήχανα. Αφού της εξήγησε οτι βιαζόμαστε, απομακρυνθήκαμε από την Φράν.

"Ξέρεις οτι έχουμε χάσει 45 λεπτά μιλώντας με κάθε φοιτητή; Πότε πρόλαβες να τους γνωρίσεις όλους αυτούς;"

Ρώτησα φανερά έκπληκτη κοιτάζοντας το ρολόι μου.

"Δεν τους ξέρω όλους Ζωή. Οι περισσότεροι είναι μαζί μου στο ποδόσφαιρο και απλά γνωριζόμαστε."

Γέλασε. Μάλιστα.

"Λοιπόν σε αφήνω εδώ γιατί έχω μάθημα σε άλλη πτέρυγα. Ενημέρωσα την δασκάλα του Πάρη για να ξέρει οτι θα τον πάρεις εσύ."

Έγνεψα καταφατικά.

Πλησίασε για να με φιλήσει αλλά τον σταμάτησα.

"Μας κοιτάνε όλοι. Θα τα πούμε σπίτι."

Με κοίταξε με ένα ξενερωμένο βλέμμα.

Τον φίλησα στο μάγουλο για να μην παραπονεθεί και άνοιξα την πόρτα πίσω μου.

"Περίμενε!"

Γύρισα προς το μέρος του. Μου έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και αφού με φίλησε στα χείλη, έφυγε γελώντας.

Κοίταξα γύρω μου και όπως ήταν αναμενόμενο αρκετά βλέμματα είχαν πέσει πάνω μας και κοκκίνησα.