De laatste ~ Sirius Black

27. Eva

'Waarom deed je dat?' vroeg ik gechoqueerd. Max knipperde enkele keren met zijn ogen. Ik zag Sirius de trap van de jongensslaapzaal opstormen. Geweldig, nu denkt hij vast dat Max en ik iets hebben.

'Ik dacht dat... ik wist niet... Wilde jij het soms niet?' bracht Max verward uit. Ik fronste.

Natuurlijk wilde ik het niet. Als ik het wel had gewild had ik het initiatief zelf wel genomen. Daarbij, Max' kuscapaciteiten vielen helemaal in het niet naast die van Sirius. Vergeleken met hem, leek het wel alsof ik een vis had gekust.

Max' blauwe ogen keken met zielig aan. Ze smeekten me om hem te vertellen dat het de kus van mijn leven was. Maar ik kon niet liegen tegen mijn beste vriend en tegelijkertijd wilde ik hem de waarheid ook niet vertellen. Stel je voor: "Nee, ik wilde het niet en je kust als een vis. Maar laten we gewoon vrienden blijven."
De derde optie dan maar: ontwijken.

'Ik ga even... slapen,' mompelde ik terwijl ik opstond van de bank. Met grote passen liep ik de trap naar de slaapzaal op. Daar waren Marlene en Lily al druk bezig zich om te kleden om te gaan slapen. Alice was met Frank Longbottom in een leeg lokaal. Dat had ik James door de common room horen roepen en dat verklaarde waarom ze niet hier was.

Ik sloot de deur achter me en trok daarmee Lily en Marlenes aandacht. Meteen keken ze me aan en stopten met hetgene waar ze mee bezig waren.

'Waarom zie jij eruit alsof je een monster hebt gezien?' vroeg Marlene argwanend. In plaats van te antwoorden liep ik naar mijn bed en ging aan het eind ervan zitten. Marlene en Lily kwamen naast me zitten wachten tot ik zou gaan praten.

'Max,' stamelde ik, 'hij heeft me daarnet gekust.' Lily hapte geschrokken naar adem. 'Waarom dat?'
Ik haalde mijn schouders op. Marlene antwoordde in mijn plaats: 'Omdat hij verliefd op je is, duh. Maar dat doet er niet toe. Zoent 'ie goed?'

'Marlene! Dàt doet er niet toe! Hoe voelde jij je erbij, Eva?' kwam Lily er pissig tussen. Ik grinnikte kort om ze. 'Ik voelde me er ongelooflijk slecht bij, natuurlijk. Ik wou dat hij het nooit gedaan had. Ik ben helemaal niet verliefd op hem. En voor jouw informatie Marlene: hij zoent als een vis,' antwoordde ik.

Lily legde troostend een hand op mijn schouder. Marlene legde haar arm om me heen en leunde met haar hoofd tegen mijn andere schouder.
'Tja, na Sirius is het altijd zoeken naar iemand die aan hem kan tippen. Je wilt niet weten met hoeveel jongens ik het heb moeten proberen. Je kent zijn wereldberoemde motto vast wel: Once you go Black, you never go back,' zei Marlene gemeend.

Lily en ik barstten in lachen uit. Wie had ooit gedacht dat ik na zo'n vreselijke ervaring met Max zo hard zou kunnen lachen met mijn kamergenootjes. En dan nog om de slechtste mop die Marlene ooit gemaakt had.

Na een tijdje waren we uitgelachen en veegde ik de tranen van mijn wangen. Marlene keek me met een grijns aan. 'Het komt wel goed met je,' zei ze. Om Lily's lippen sierde een glimlach. 'Zeker wel.'

De ochtend erna was ik best vrolijk. Ik zat met mijn vriendinnen aan de Gryffindortafel te ontbijten en Max was voorlopig nog nergens te bespeuren, net als Sirius. Ze zouden me allebei waarschijnlijk toch alleen maar dieptrieste en beschuldigende blikken toesturen, wat ik volkomen zou begrijpen maar waar ik me flink aan zou gaan ergeren.

Het was alsof iemand me had horen denken en zin had om mijn goede humeur eens flink te verpesten, want op dat moment kwamen de twee jongens bijna tegelijkertijd binnen. James, Remus, Peter en Sirius kwam met z'n vieren aangeslenterd, terwijl Max achter hen liep met zijn zusje. Max nam afscheid van haar en ging aan de Gryffindortafel zitten. Sirius en zijn vrienden deden hetzelfde.

James ging naast Lily, die tegenover mij en Marlene zat, zitten en dat zorgde ervoor dat Sirius nu schuin tegenover me zat en Remus naast me. Als ik naar de andere kant keek, zag ik Max daar zitten want hij zat met enkele van zijn vrienden. Ongemakkelijker dan dit kon het niet worden.

Max keek me boos aan. Sirius verdrietig. Max schuldig. Sirius eerder beschuldigend. Max droevig. Sirius begripvol. Max smekend. Sirius weer boos.

Ik werd gek hiervan. Naar waar ik ook keek, er stond wel een paar ogen klaar om me aan te kijken met een bepaalde blik. De sfeer aan dit deel van de tafel was dan ook om te snijden.

'Dus... moeilijke test van Transfiguration vandaag,' brak James door de stilte. Alle ogen flitsten naar hem. Lily knikte en volgde James' voorbeeld. 'Ja, heeft iedereen goed geleerd?'

We knikten allemaal, behalve Sirius. Die haalde zijn schouders op.
'Als iemand hier niet had beslist om haar tong in Williams' keel te steken, had ik misschien kunnen leren,' mompelde hij net luid genoeg voor iedereen om het te horen. Nu was hij het die belaagd werd met geschrokken. blikken. Ik merkte zelfs dat Remus hem onder tafel een trap gaf. Niemand had verwacht dat na al het gedoe Sirius nog zo'n opmerkingen kon maken. Ikzelf verslikte me in een slok Pumpkin Juice. Terwijl ik opstond van mijn plek bracht ik hoestend uit dat ik al naar het klaslokaal zou gaan.

Ik verliet de Great Hall en liep al naar de gang van het lokaal waar we moesten zijn het eerste uur. Ondertussen draaiden mijn hersenen overuren. Allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd en maakten me gek.

"Sirius is boos op me en haat me, anders zou hij zulke opmerkingen niet maken. Hij is over me heen en gaat me eindelijk gerust laten. Daar ben ik blij mee maar eigenlijk toch niet. Ik wil dat hij me met rust laat zodat hij me geen pijn kan doen maar ik wil ook dat hij me liefheeft en me nooit meer kwetst. Maar het is Sirius dus daar ben je nooit zeker van. Dadelijk loopt hij weer rond met een meisje onder elke arm. Misschien moet ik Max dan toch een kans geven hoewel ik hem alleen als beste vriend wil en niet als vriendje. Ik kan mezelf niet dwingen om verliefd te worden, hoe graag ik het ook zou willen. Misschien moet ik het toch proberen. Dan zou Sirius echt verleden tijd zijn en kon ik gelukkig worden met Max. Maar ik wil gelukkig worden met Sirius, niet met Max. Waarom is dit toch zo ingewikkeld?!"

Intussen was ik op de grond neergezakt tegen de muur. Geruisloos liepen er tranen over mijn wangen. Ik wilde zo graag dat alles wat er dit schooljaar was gebeurd gewoon nooit had plaatsgevonden. Ik was best gelukkig als het meisje met maar vijf vrienden dat niemand kende en niemand opviel.

'Eva!' Ik hoorde Remus' stem me roepen, maar keek er niet naar op. Ik hoorde zijn voetstappen steeds dichter komen en wachtte tot hij naast me kwam zitten. Na enkele seconden deed hij dat ook.

'Het spijt me van Sirius. Hij is moe en humeurig en dan zegt hij stomme dingen. Hij is nogal geschrokken van wat er gisteren gebeurde, weet je,' zei Remus zacht. Ik veegde enkele tranen vanonder mijn ogen weg en keek hem zijdelings aan zonder iets te zeggen.

'Waarom deed je dat eigenlijk?' Remus keek me nu ook aan. Ik zag oprechte bezorgdheid in zijn ogen.
'Max is verliefd op me,' gaf ik zuchtend als antwoord. Remus fronste lichtjes. 'Dacht ik al. En... jij ook op hem?'

Verbaasd keek ik hem aan. Wat dacht hij nu zelf?
'Nee, tuurlijk niet. Hij is mijn beste vriend en niets meer. Hij kuste mij, niet omgekeerd,' zei ik vastbesloten. Remus knikte en zweeg even. 'Ik zal het tegen Sirius zeggen,' zei hij. Er viel een korte stilte.

'Hoe voel je je eigenlijk de laatste tijd?' vroeg Remus opeens. Ik keek in zijn ogen en zag oprechte bezorgdheid. Ik had het gevoel dat ik hem alles kon vertellen.

'Niet zo goed. Ik wil bij Sirius zijn, maar ook weer niet omdat ik bang ben dat hij me weer gaat kwetsen. Ik ben boos op Max omdat hij alles onnodig extra ingewikkeld heeft gemaakt. Ik ben niet verliefd op hem, maar ik kan hem geen pijn doen en ik wil hem ook niet kwijt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu,' zei ik in een keer. Weer liepen er enkele tranen over mijn gezicht.

Troostend sloeg Remus een armom mijn schouders.
'Misschien moeten jij en Sirius toch eens met elkaar spreken,'stelde hij voor. Ik snikte een keer tegen zijn borst. 'Ik wil niet opnieuw gekwetst worden.'
'Naargelang dat ik Sirius ken, denk ik niet dat dat zo makkelijk gaat gebeuren. Hij is echt voor je gevallen, Eva, en hard. Dit heb ik echt nog nooit bij hem gezien.'

Ik ging rechtop zitten waardoor Remus' armen van me afvielen. Ik hoorde dat er mensen aankwamen.
'Remus, misschien kunnen Sirius en ik het ooit oplossen, maar voorlopig nog niet,' zuchtte ik. In een snelle beweging veegde ik de tranen van mijn gezicht en stond op. Remus deed hetzelfde. 'Ik wil gewoon dat jullie allebei gelukkig zijn, Eva. En op deze manier gaat dat niet lukken. Jullie zijn elkaar aan het verwoesten en dat weet jij net zo goed als ik,' zei hij nog en toen liep hij naar het klaslokaal, mij in de war achterlatend.