De laatste ~ Sirius Black

14. Sirius

Eva hielp me met een opstel voor History of Magic. Nu Remus nog aan het bekomen was van de volle maan, moest iemand anders me wel helpen. Eva was trouwens het slimste meisje dat ik kende, dus ik had haar gevraagd. We zaten op een bank in de common room en ik luisterde aandachtig naar haar verhaal.

'In de middeleeuwen waren de Muggles bang voor heksen en tovenaars. Ze werden gezien als mensen die niet christelijk waren en die mensen werden altijd op de brandstapel gezet. Jammer genoeg waren Muggles slecht in het herkennen van echte magiërs, dus ze verbranden bijna alleen maar onschuldige mensen,' legde ze uit. Ik schreef alles wat ze gezegd had op en keek dan afwachtend naar haar op.

Eva had haar haar in een losse paardenstaart. Zo werd haar gezicht beter zichtbaar en ik kon haar prachtige ogen bekijken. Ik kon er uren naar staren, maar dit opstel moest eerst af. 'En toen?' spoorde ik haar aan om door te gaan.

'Muggles waren bang van alles wat niet normaal was. Centaurs, eenhoorns, weerwolven...' Ik wist dat ze nu aan Remus dacht. Eva wist nu zijn geheim, maar ze steunde Remus, net zoals wij. We hadden uiteindelijk ook verteld James, Peter en ik Animagi waren. Anders kwam ze daar ook wel zelf achter.

'Als een jongen werd gebeten door een weerwolf, sloten ze hem op in een huisje ergens diep in een bos. Niemand keek nog naar hem om en zo dachten ze dat hij zou verhongeren. Maar niets was minder waar, de jongen verwilderde en zag mensen ook als prooi. Op die manier kwamen er alleen maar meer weerwolven.'

Ik moest mijn best doen om alles snel op te schrijven. Toen ik klaar was strekte ik mijn vingers een keer. Met een zucht leunde ik naar achteren.

'Pauze?' vroeg Eva met een glimlachje. Ik knikte. Ze ging in kleermakerszit zitten en legde het History of Magic boek aan de kant. 'Ik heb schrijven met veren altijd zo erg gehaat. Thuis schreven we altijd met balpennen,' zei Eva opeens.

Ik keek haar vreemd aan. Balpennen? Dat klonk als een of ander wapen waarmee je iemand kon doden. 'Wat is dat nou weer?' vroeg ik verbaasd. Eva grinnikte en haalde wat uit haar rugzak. Ze gaf het aan mij. Ik bestudeerde het blauwe ding. Bovenaan stond een knopje dat je kon indrukken. Aan de onderkant kwam een puntje tevoorschijn.

Eva had de hele tijd lachend naar me gekeken. Ze trok de balpen weer uit mijn handen en zette de punt op een stuk perkament. 'Kijk, de inkt komt hieruit. Je moet het niet de hele tijd in een potje inkt doppen. Het gaat vanzelf,' verklaarde ze terwijl ze de balpen over het perkament liet glijden.
Dit ding was zo geweldig.

'Dat is zo cool! Mag ik er ook een hebben?' vroeg ik enthousiast. Eva keek zoekend in haar zakje met schrijfspullen. 'Ik heb alleen nog deze met paarse glitterinkt.' Ze haalde twijfelend een paarse balpen boven, maar ik rukte hem al uit haar handen. 'Nog beter!'

Ik schreef mijn opstel verder in paarse glitterinkt. Toen we klaar waren, sloeg ik een arm om haar schouders en zakte comfortabel onderuit in de sofa. Eva had een tekenblok op haar schoot en tekende. Ik keek gefascineerd toe hoe er langzaam maar zeker een persoon tevoorschijn kwam.

'Je kan zo mooi tekenen,' fluisterde ik. Blozend keek Eva me aan. 'Dank je.' Ze zag er zo lief uit met haar roze wangen en sprankelende ogen. Mijn ogen gleden verder naar haar lippen. Ze zagen er zo zacht uit. Om te controleren of ze echt zo zacht waren, drukte ik mijn lippen erop. Jep, ze waren zacht.

Eva legde haar hand op mijn wang en kroop wat dichter tegen me aan. Ik trok haar op mijn schoot en verdiepte de zoen.

Na een tijd lieten onze lippen elkaar los. Eva hijgde zachtjes en glimlachte. Ik glimlachte terug. Haar ogen straalden.

Waarom voelde ik me zo goed bij Eva? Bij alle andere meisjes was het gewoon: versieren, naam doorstrepen en dan naar de volgende. Bij Eva niet. Ze was zo... anders dan iedereen. Ik wilde haar in mijn buurt hebben. Ik dacht even aan hoe kwaad mijn ouders zouden geweest zijn als ze wisten over Eva en mij. Eva was een Muggleborn. Hierdoor moest ik even grijnzen.

Eva zag het. 'Waarom ben je zo aan het grijnzen?' vroeg ze glimlachend. Ik keek haar aan en haalde ondertussen een hand door mijn haar. 'Niets hoor. Ik moest even aan mijn ouders denken. Ze haten me,' zei ik schouderophalend. Het kon me echt niks meer schelen of mijn ouders me nu haten of niet.

'Nou, je ouders zijn dom want ik vind je geweldig,' zei Eva en ze drukte en kus op mijn wang. Ik kreeg een glimlach om mijn lippen en keek haar aan. 'Mijn moeder haat me ook. En mijn vader heeft niet eens de moeite gedaan om me eens te zien,' zei Eva lachend.

'Jouw ouders zijn dan nog dommer dan de mijne,' riep ik lachend terwijl ik mijn armen weer om haar heen sloeg.

Samen lachten we al onze familieproblemen weg. Ik had het er niet meer moeilijk mee dat mijn ouders me haatten, maar ik kon merken dat het Eva wel wat deed. Ik was blij dat ze er toch om kon lachen met mij.

Ik pakte het tekenblok waar Eva op had zitten tekenen en bekeek het. De tekening die ze net had gemaakt was nog er een van mij. Ze had getekend hoe ik een opstel aan het schrijven was met een paarse glitterpen. Zo gedetailleerd en mooi als altijd.

Ergens onder in mijn hutkoffer had ik al drie van Eva's tekeningen van mij liggen. Eén die ze had gemaakt toen we moesten nablijven, één die verfrommeld in de common room had gelegen en de laatste had tussen haar notities van Charms gezeten. Ik vond ze prachtig.

'Jij kan zo goed tekenen. En ik ben zo knap,' zei ik zacht. Eva had geluk dat ik zo knap was, anders waren haar tekeningen ook lelijk geweest. Thank Merlin voor mijn knapheid.