De laatste ~ Sirius Black

18. Sirius

Alles wat ik wilde was Eva beschermen tegen Max. Als we daarvoor een stelletje moesten worden, dan was het maar zo. Ik wilde niet dat Eva ooit nog eens door die verdomde Williams gekwetst werd. Niemand mocht haar pijn doen, want ze was van mij. En heel Hogwarts mocht het weten.

James en Remus plaagden me een beetje. 'Padfoot, je bent verliefd op haar!' riep James voor de zoveelste keer door onze kamer. 'Ik doe dit alleen om haar te beschermen tegen Williams,' verdedigde ik mezelf. Sirus Black wordt niet verliefd, dan is het uit met de vrijheid en de lol. Nee, ik gaf veel om Eva, maar het was geen verliefdheid.

'En omdat je verliefd op haar bent!' voegde Remus maar al te graag toe. Peter luisterde lachen naar de discussie. Hij was de enige die me niet aanzag als een verliefde idioot. Was hij toch nog ergens goed voor.

'Moony, niet weer. Ik ben niet verliefd!' riep ik licht gefrustreerd uit. Hun gezeur werkte zwaar op mijn zenuwen. Als teken om nog een stap verder te gaan, wisselden James en Remus een veelbetekenende blik. 'Jawel!' klonk het in koor.

Oké, genoeg. 'Ik dacht dat echte vrienden elkaar geloofden op hun woord? Jullie zijn nu dus geen vrienden meer en ik ga nu naar iemand die me niet zal wegpesten, zoals jullie doen.' Ik stond op van mijn bed en liep naar de deur. 'Ga je naar je liefje Eva?' hoorde ik nog achter me toen ik de deurklink al vasthad. Dit was de laatste druppel. Het eerste voorwerp dat ik vasthad smeet ik naar James' hoofd. En toen ging ik echt weg uit onze kamer.

In de common room viel mijn blik meteen op Eva. Zij was de "iemand" die ik bedoelde, de "iemand" die me niet zou plagen uren aan een stuk.

Ik keek even verbaasd naar hoe ze ondersteboven op een sofa lag en zo een boek las. Hoe kon ze zelfs lezen in die gekke houding? Ze bleef me verbazen. Ik ging naast haar op de sofa zitten, waardoor ze me aankeek en begon te glimlachen. Haar zien lachen maakte me al blij.

Ze ging weer normaal zitten en gaf een kus op mijn wang. 'Hey.' Ik zei een begroeting terug en sloeg een arm om haar schoudes. Ze nestelde zich tegen me aan.

'Hoe kun jij in hemelsnaam een boek lezen in die rare houding van net?' vroeg ik, nog steeds een beetje onder de indruk. Eva lachte kort en keek me aan. 'Het ligt best comfortabel, hoor,' zei ze verlegen. 'Probeer maar.'

In een vlotte beweging gooide Eva haar benen over de rugleuning, waardoor haar hoofd nu naar beneden hing, haar lange haren op een hoopje op de grond. Dit zag er helemaal niet comfortabel uit, maar ik wilde het best proberen. 'Oké.' Ik deed haar beweging na en kwam zo naast haar te liggen. Voeten over de rugleuning, hoofden naar beneden. Ik voelde het bloed gewoon naar mijn hersenen stromen.

'Vind je het leuk?' vroeg ze met een lachje. Ik glimlachte terug. 'Fantastisch.' Vlug drukte ik een kusje op haar lippen. Daar had ik even zin in. Eva begon lichtjes te blozen en giechelde. Normaal had ik er een bloedhekel aan als meisjes onnozel zaten te giechelen, maar bij Eva was echt schattig. Hoe er kuiltjes in haar wangen kwamen en haar ogen samenknepen en dan dat geluidje...

Ik raakte volledig afgeleid door haar lach. 'Zullen we gaan eten?' vroeg Eva opeens, de ietwat ongemakkelijke stilte doorbrekend. 'Goed plan.'

Ik pakte haar hand en trok haar mee naar het portretgat. We kropen er samen door en begonnen rustig naar de Great Hall te lopen. Eigenlijk was ik totaal vergeten dat dit de eerste keer was dat ik een echte relatie had. Jammer genoeg was de rest van Hogwarts dat niet vergeten.

Elk groepje mensen dat we passeerden begon hevig te fluisteren of te wijzen. 'Is dat zijn nieuwste?' 'Is er weer eentje in zijn val getrapt?'

Mijn populariteit op Hogwarts had ervoor gezorgd dat ik wel gewend was aan geroddel en dat het me niets meer deed. Ik kon gemakkelijk met opgeheven hoofd die fluisteraars negeren en voorbijlopen. Eva daarentegen, had zich zes schooljaren lang op de achtergrond gehouden en was het niet gewend dat mensen zo hun mening over haar klaar hadden. Ze voelde zich heel ongemakkelijk en wilde liefst zo snel mogelijk de Great Hall binnengaan en onze handen loslaten.

Maar bij elk roddelend kliekje voelde ik Eva's greep op mijn hand versterken. Alsof ze er steun in zocht en zich sterker voelde. Het leek wel alsof de weg naar de Great Hall nog langer duurde dan normaal.

We liepen voorbij een groepje blonde Ravenclawmeisjes. Ze droegen te veel make up en vulden hun beha's waarschijnlijk op met wc-papier. Ik wist nu al dat ze nog dommer waren dan ze eruit zagen. 'Is dàt zijn nieuwe meisje? Ze lijkt eerder op een zwerver,' zei de leidster van het groepje luid genoeg zodat wij het ook hoorden.

Dit was voor Eva de laatste druppel. 'Sirius, ik zou liever-' begon ze met trillende stem.
Maar voor mij was het ook de laatste druppel. Niemand had het recht om Eva zo te beledigen. Dit had ze nergens aan verdiend. Woede raasde door mijn lijf. Ik draaide me bruusk om naar het groepje blonde trutten en beende met grote passen op hen af.

'Wat zei jij daar?' vroeg luid en dreigend. Het blondje liet haar ogen arrogant over me heen gaan en klakte eens met haar tong. 'Een stuk zoals jij kan toch wel wat beters krijgen dan zo'n misbaksel. Iemand als ik, of zo,' antwoordde ze met haar schelle stem. Terwijl draaide ze een blonde krul om haar vinger en grimaste haar tanden bloot. Alsof ze werkelijk dacht dat ze kans maakte bij mij.

'Luister jij eens even heel goed. Mijn vriendin ziet er niet alleen tien keer beter uit dan jij, ze is ook nog eens vriendelijk en beleefd. Wat we van jou niet kunnen zeggen. Als ik jou was, zou ik eerst eens in de spiegel kijken en daar iets aan doen, alvorens andere mensen te beledigen.' Ik sprak mijn woorden dreigen uit, maar wel luid genoeg dat iedereen die voorbijkwam het toch hoorde. Des te gênanter voor haar.

Het meisje deed nog steeds alsof het haar allemaal niets kon schelen, maar de rode kleur van haar wangen verraadde alles. Ik besloot dat we genoeg tijd aan deze onzin hadden verpild en trok Eva opnieuw aan haar hand mee naar de Great Hall. Al die tijd had ik haar hand niet losgelaten.

'Sirius, dank je dat je voor me opkwam,' zei Eva zacht naast me. Ik keek haar aan en kalmeerde weer helemaal. Dit gedoe had me zo kwaad gemaakt. 'Geen probleem,' zei ik terug met een klein grijnsje. Snel drukte ik nog een zoen op haar voorhoofd en toen kwamen we eindelijk aan bij de Great Hall.