De laatste ~ Sirius Black

17. Eva

Gehaast liep ik door de gangen naar mijn les. Ik had me verslapen. Lily was er blijkbaar vanuit gegaan dat ik zelf wel wakker zou worden, maar dat was niet het geval. En McGonagall zou niet blij zijn als ik te laat kwam voor haar les.

Na een laatste sprintje stond ik uitgeput voor de deur van het lokaal. Ik klopte zacht op deur. Onmiddellijk klonk een antwoord en ging ik naar binnen. 'Het spijt me, professor. Maar ik heb me overslapen en-' 'Ga maar gewoon zitten, McAllister,' onderbrak ze mijn excuses.

Ik keek het lokaal rond en zag dat er nog maar één plek vrij was.

Naast Max.

Al enkele weken had ik hem niet meer gesproken. Wanneer hij de kans had stuurde hij me kwade of gekwetste blikken. Ik had nog steeds geen idee wat zijn probleem was, maar ik besteedde bijna geen aandacht meer aan hem. Als hij zich toch gedroeg als een kleuter, dan verdiende hij geen aandacht meer. Ik verspilde geen tijd meer aan zijn onzin. Ik had Sirius nu toch.

Ik slikte en liep zeker naar de lege plek, gooide mijn tas op de grond en plofte neer op de stoel. Ik voelde hoe Max' blik op me rustte. Strak bleef ik voor me uitkijken. Aandachtig volgde ik de les en maakte af en toe wat aantekeningen. Maar Max' gestaar werkte op mijn zenuwen.

Licht gefrustreerd keek ik hem aan. 'Wat is er?' vroeg ik bits. Ik zag iets van spijt in zijn blauwe ogen. Ik probeerde het niet aan mijn hart te laten komen. Hij had me als een steen laten vallen dit jaar.

Maar hij bleef altijd de jongen die me bij hem in de coupé had laten zitten toen we voor de eerste keer naar Hogwarts reden. Hij bleef de jongen die me altijd troostte als mijn moeder me slecht had laten voelen. Hij bleef de jongen bij wie ik gedurende zes jaar altijd terecht kon en me beschermde alsof ik zijn kleine zusje was. Hij bleef de jongen met wie ik zoveel plezier had beleefd. Hij bleef mijn beste vriend. Na alles kon ik hem niet in de steek laten.

'Ik mis je, Eva,' doorbrak Max mijn gedachtes. Ik keek hem aan en zag dat hij niet loog.

Op dat moment klonk het teken dat de les voorbij was. Ik wilde niet met Max praten. Bang dat hij me nu zou overtuigen dat hij er altijd voor me zou zijn, maar me uiteindelijk opnieuw in de steek zou laten. Daarom sprintte ik de klas bijna uit.

Sirius kwam uit een ander lokaal, en omdat ik zo gehaast door de gangen snelde, botste ik tegen hem op. Meteen greep hij me vast bij m'n bovenarmen. Hij dacht zeker dat er iets ergs was omdat het er waarschijnlijk op leek dat ik van iemand wegrende.

'Eva, is er iets?' vroeg hij een tikkeltje bezorgd. Ik kreeg de kans niet om te antwoorden, want achter mij klonk Max' stem al. 'Wacht, Eva!'

Sirius' blik verhardde onmiddellijk en hij keek over me heen naar Max. 'Wat moet je, Williams? Heb je nog niet genoeg schade aangericht?' klonk er kwaad uit zijn mond. Ik draaide me ook om en zag Max' gekwetste blik.

'Nee... wacht. Ik wil alleen met haar praten. Sorry zeggen...' Dat laatste zei hij zachter.

'Sirius, het is oké. Ik praat gewoon even met hem,' zei ik zacht tegen hem. Sirius gaf een knikje, maar bleef argwanend kijken. Uiteindelijk ging hij weg, ookal wist ik dat hij om het hoekje stond te luisteren.

'Luister, Eva. Ik heb je nooit pijn willen doen. Ik dacht dat ik je beschermde tegen Black, maar... als hij nu je vriendje is en je goed behandelt, ben ik blij voor je.'

Ik haatte het dat ik niet wist wat ik moest doen. Ik haatte het dat ik hem aan de ene kant wou vergeven en aan de andere kant hem zeggen dat hij kon oprotten. De tweestrijd was verschrikkelijk.

Zijn blauwe ogen stonden zo vol spijt. Ik zag dat hij me terug wou. Maar na alles wist ik het niet meer.

Ik slikte even. 'Max, je hebt me wel gekwetst. En Sirius behandelt me goed en heeft me veel gesteund. Maar ik kan je niet zomaar vergeven. Ik hoop dat je dat snapt.'

Max knikte droevig. Ik wist dat dit niet was wat hij wilde horen. En voor de rest zweeg hij. We stonden nu een beetje awkward tegenover elkaar.

'Dus...' begon Max, 'ben je nu met Black? Is hij je vriendje?'

Ik dacht even na. Tja, wat was er nu eigenlijk tussen Sirius en mij? Het was allemaal nogal onduidelijk.

Nog voor ik een antwoord had bedacht, kwam Sirius tevoorschijn. Zoals ik al had verwacht, was bij om het hoekje blijven luisteren. Hij sloeg een arm om me heen en kwam naast me staan.

'Ja, Eva is mìjn vriendin, dus niet van jou. En we zijn samen, ja, dus zonder jou. Je bent overbodig dus,' zei Sirius snel. Door die woorden keek ik hem met grote ogen aan. Meende hij dit?

Om de woorden nog extra kracht bij te zetten- en waarschijnlijk ook om Max echt weg te jagen-, drukte Sirius zijn lippen op die van mij.

Het magische gevoel stroomde door mijn lichaam. Het kon bijna alle vragen die ik me hierbij stelde verdringen.

Uit Max' voetstappen kon ik afleiden dat hij wegging. Nu waren enkel Sirius en ik nog in de gang. Voorzichtig duwde ik Sirius van me af.

'Meende je dat? Wat je zei daarnet.' vroeg ik zacht. Ik keek diep in zijn grijze ogen. Er vormde zich een glimlach om Sirius lippen.

'Natuurlijk meende ik dat.'

Opnieuw zoende hij me en het voelde beter dan ooit.