De laatste ~ Sirius Black

5. Sirius

'Je zult toch voorbij haar waakhond moeten komen, Padfoot,' zei James met een blik op Max. Hij zat aan een tafel schuin voor ons naast Eva. Ze waren allebei geconcentreerd notities aan het nemen en hoorden niks van ons gesprek.

'Ik ben de enige hond hier. Williams moet gewoon een eind oprotten tot ik klaar met haar ben,' gromde ik.

'Black! Potter! Opletten of nablijven straks!' riep McGonagall geïrriteerd. 'Sorry, Minnie! Zal ik het straks goed maken met je? In mijn kamer?' riep ik knipogend terug.

James en de rest van de klas lachte, maar Minnie zuchtte. 'Een uur nablijven, Black.'

Grijnzend gaf James me een high five. Minnie plagen was een van onze favoriete bezigheden. Ik kreeg een idee om weer in Eva's buurt te komen. Hoe sneller ik haar van mijn lijstje kon afstrepen, hoe beter.

Ik scheurde een stukje perkament af.

Wanneer ga je met me uit? X Sirius

Ik maakte er een propje van en gooide het op haar tafel. Nieuwsgierig raapte ze het op en keek om zich heen vanwaar het kwam. Ze plooide het open en las het, terwijl Max over haar schouder meekeek.

Eva kreeg een klein lachje om haar lippen, maar Max' blik vloog woendend naar mij. Hij rukte het stukje perkament uit haar handen en gooide het bruut naar mijn hoofd. 'Nooit, Black!' riep hij kwaad.

'Meneer Williams! Nablijven!' riep McGonagall zo mogelijk nog kwader. 'Wacht, professor! Het is mijn schuld, ik was briefjes aan het schrijven naar Sirius. Max heeft hier niks mee te maken! Laat mij maar nablijven,' riep Eva smekend.

Minnie keek haar twijfelend aan, alsof ze niet kon geloven dat de brave Eva briefjes doorgaf tijdens haar les. 'Oké, goed. McAllister, jij blijft na en Williams, jij niet.'

Ik grijnsde. Plan geslaagd. Ik kon lekker gaan nablijven met Eva.

Op het einde van de dag zaten we allemaal in de Gryffindor common room. Remus leek diep verzonken in zijn boek en James en Peter speelden een potje Exploding Snap. Met een zucht keek ik op de klok en stond op.

Ik tikte op Eva's schouder. Ze draaide zich naar me om en meteen verhardde haar blik. 'Wat?' vroeg ze bot. Ik schrok een beetje van deze kant van haar, maar liet niks merken. Ik hield wel van wat pit.

'We moeten nablijven,' zei ik. Eva slaakte een diepe zucht en zei gedag tegen Max door hem een veel te lange knuffel te geven voor mijn neus. Alsof het mij wat deed. Toen ze eindelijk klaar waren, bekeek Max me nog eens kwaad en draaide zich toen om. Eva kwam naar me toe en samen liepen we de common room uit.

Eva keek strak voor zich uit en zei de hele tijd geen woord. 'Ben je boos op me?' vroeg ik uiteindelijk. Ik kon er niet tegen dat het zo stil was. 'Boos? Nee, tuurlijk niet! Ik verspil graag een hele avond aan nablijven voor iets wat ik niet gedaan heb! Bedankt, trouwens, dat jij dit voor me geregeld hebt,' zei ze sarcastisch en boos.

'Het spijt me, maar ik wilde graag alleen met je zijn,' antwoordde ik. Ik had ondertussen al een plan bedacht zodat ik haar nog voor Kerstmis kon afstrepen van de lijst. Ze moest zich alleen maar een goed bij me voelen en daarvoor moest haar natuurlijk goed genoeg leren kennen.

Haar wangen kleurden een beetje rood. 'Dat kan je ook gewoon vragen, in plaats van me laten nablijven,' zei ze, nog steeds koppig. 'Nah, dit vind ik leuker,' knipoogde ik. Eva lachte, ze was dus niet meer koppig.

We kwamen aan bij de deur van Minnie's kantoor. Eva klopte voorzichtig op de deur. Al snel deed Minnie open met een vriendelijk gezicht. Ze liet me altijd nablijven omdat ze me stiekem superknap vond, ik wist het wel zeker.

'Black, McAllister, kom binnen.' We liepen naar binnen en ik ging zitten op mijn vaste plaats en Eva ging zitten aan het tafeltje naast me. En toen begonnen we aan een gezellig uurtje nablijven.

Ik probeerde een gesprek aan te knopen met McGonagall, maar na enkele pogingen zei ze dat ik moest zwijgen. Ik zuchtte teleurgesteld en zakte onderuit. Naast me probeerde Eva haar lach in te houden.

'Ik moet even naar professor Dumbledore. Jullie blijven hier. Ik ben zo terug,' zei Minnie opeens en ze liep naar buiten. Zodra ze weg was sprong ik op van mijn stoel en ging voor Eva's tafel staan.

Ik leunde naar voren en probeerde te zien wat ze aan het tekenen was, maar ze nam snel het perkament van haar tafel en propte het in haar tas. 'Wat was je aan het doen?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Niks,' zei ze meteen.

Ik keek haar even aan. En toen maakte ik een onverwachte beweging naar haar tas. 'Nee!' schreeuwde Eva en ze probeerde me weg te duwen. Maar ik had het perkament al te pakken. Het was een tekening

Van mij.

Het was prachtig.

Ze tekende zo mooi en gedetailleerd. Het was een tekening van mij terwijl ik een potion maakte. M'n haar hing samengebonden in een los knotje in achter in mijn nek, maar enkele plukjes vielen voor mijn gezicht. Elk moedervlekje, elke wimpertje, alles was zo precies. Het leek bijna op een foto in plaats van een tekening. Dat ze dit zo mooi kon tekenen in dat half uurtje dat we hier waren, was ongelooflijk.

'Geef terug, Sirius!' Ze rukte het perkament weer uit mijn handen en plooide het snel op. Haar wangen waren ondertussen knalrood. 'Heb jij dat gemaakt? Dat was echt heel mooi, Eva,' zei ik serieus. Ik meende het echt.

'Dat was niks,' mompelde ze, terwijl ze oogcontact vermeed en weer op haar stoel ging zitten. Ik ging weer voor haar staan. 'Ik meen het. Je kan echt goed tekenen.' Ze keek me aan en haar blik verzachtte. 'Dankje,' zei ze zacht.

'Heb je nog meer tekeningen?' vroeg ik geïnteresseerd. Zelf tekende ik ook graag en ik wilde wel eens zien wat ze nog allemaal had gemaakt. Eigenlijk had ik dit nooit van haar verwacht. En ik moest zeggen dat ik het een aangename verrassing vond.

Eva knikte. 'Maar het ligt op de slaapzaal. En het is privé,' zei ze. 'Wil je het me laten zien?' vroeg ik smekend. Haar bruine ogen priemden in de mijne, alsof ze in mijn ogen kon lezen of ze me kon vertrouwen.

'Ik zal erover denken.' Op dat moment kwam McGonagall terug. Zo snel als ze kon raapte Eva haar tas op en stormde naar buiten. 'Goedenavond nog, Minnie,' zei ik tegen McGonagall en daarna liep ik Eva achterna.