De laatste ~ Sirius Black

6. Eva

Ik werd gillend wakker. Helemaal bezweet en bang. Ik had met mijn gil Lily Evans wakker gemaakt. 'Eva?' fluisterde ze. 'Alles oké?' 'Ja, gewoon een nachtmerrie,' fluisterde ik terug. Ik zag op mijn wekker dat het half vijf 's morgens was.

Ik zuchtte en besefte dat ik toch niet meer zou kunnen slapen. Op mijn tenen liep ik naar de leerlingenkamer. Ik zette me comfortabel in de sofa en pakte een stuk perkament en potlood.

Zonder erbij na te denken tekende ik weer Sirius. Het was zijn gezicht als hij lachte. Zijn witte rechte tanden zichtbaar en zijn haar viel zoals gewoonlijk perfect naast zijn gezicht.

Ik keek even naar mijn tekening en verfrommelde hem dan. Ik moest stoppen met Sirius op die manier te zien. Geeuwend liet ik mijn hoofd tegen de rand van de sofa rusten. Net toen mijn ogen begonnen dichtvallen, hoorde ik iemand mijn naam zeggen.

'Eva?' Sirius keek verbaasd naar me en kwam naast me zitten. 'Wat doe jij hier zo vroeg?' vroeg hij. 'Nachtmerrie,' zei ik alleen. 'Oh, wil je erover praten?' vroeg hij. Ik wilde er niet eens meer aan denken. Ik had al genoeg nachtmerries over mijn moeder gehad, deze was één van de zoveel. En ook was ik nog niet zeker van Sirius' ware bedoelingen, hij was zo anders beginnen doen. Ik kan hem toch niet meteen met al mijn geheimen vertrouwen?

Ik schudde mijn hoofd. 'Liever niet.' 'Als je het ooit wel wilt, dan kan je bij me komen,' zei Sirius begrijpend. 'Dank je.'

'Waarom ben jij zo vroeg wakker?' vroeg ik aan hem. Sirius haalde zijn schouders op. 'Geen idee.' Ik grinnikte. Opeens sloeg Sirius zijn arm om mijn schouders en trok me dichter naar hem toe. Ik schrok even van deze plotse actie, maar ontspande door zijn warmte. Zijn zachte haar kietelde mijn gezicht. Zo zaten we een tijdje in stilte.

Ik werd weer helemaal rustig en liet mijn ogen toevallen.

Het was niet de bedoeling dat we in slaap vielen, maar het gebeurde toch. James maakte ons wakker door hard 'WAKKER WORDEN, TORTELDUIFJES!' te roepen. Ik viel half van de bank af en Sirius bromde. 'Prongs, ga weg.'

Ik stond op en zag dat bijna heel Gryffindor om ons heen stond. En ik zag er niet uit. In pyjama met een bos ongetemde bruine haren en een slaapkop. Ook Max keek me aan. Hij was weer stikjaloers, terwijl daar geen reden voor was. Hij moest stoppen met zo beschermend te zijn.

Terwijl ik naar de slaapzaal rende drukte Remus glimlachend een foto in mijn hand. Ik sprintte de trap op en liet me op mijn bed vallen. Wat moest iedereen nu wel niet denken?

Zuchtend hield ik de foto zodat ik hem kon bekijken. Het was een foto van Sirius en mij terwijl we lagen te slapen: Sirius arm lag nog steeds om me heen en mijn hoofd lag op schouder. Zijn hoofd lag op het mijne en hij kwijlde een beetje in mijn haar. Stiekem vond ik het wel een grappige foto. Ik stopte hem ergens vanonder in mijn hutkoffer tussen enkele schriften.

Toen ik mezelf had gefatsoeneerd, ging ik weer naar de common room. Ik plofte neer een zetel dicht bij de open haard en las in mijn boek. Maar al snel werd ik onderbroken door Max, die met zijn armen over elkaar voor me stond.

Ik keek naar hem omhoog. 'Wat is er?' vroeg ik. Hij was kwaad, dat kon ik zien aan zijn gezicht. Ik kende hem heel goed. 'Dat je dat zelfs durft te vragen, McAllister! Je ligt godverdomme hier in de leerlingenkamer te slapen met Sirius Black! Ik heb gezegd dat je uit zijn buurt moest blijven, hij is nergens goed voor,'snauwde Max en ik schrok.

Ik had hem nog maar één keer zo kwaad gezien, en dat was die keer dat de Marauders een grap hadden uitgehaald op zijn zusje, een Slytherin. Maar nu had hij geen reden om kwaad te zijn, want er niks gebeurd tussen Sirius en mij.

'Max, er is niks gebeurd. Ik had een nare droom en toen ben ik naar beneden gegaan en iets later is Sirius erbij komen zitten. We moeten in slaap zijn gevallen, denk ik,' verdedigde ik.

Max haalde gefrustreerd een hand door zijn blonde haar. 'Dus terwijl jullie sliepen zijn jullie opeens beginnen knuffelen, of wat? Weet je wat, Eva, kom maar bij me terug als je je gezond verstand terug hebt!' schreeuwde hij me toe en hij liep weg. Iedereen in de common room keek naar me. Ik voelde me ongemakkelijk, verdrietig en ik wilde heel graag gaan huilen.

Daarom rende ik ook naar buiten. Ik rende naar een of andere verlaten gang in het kasteel. Geen idee of ik hier ooit al was geweest. Ik liet mijn tranen de vrije loop. Max deed zo stom en ik begreep er niks van. Hij liet me zomaar in de steek. Hij was mijn beste vriend en ik hield van hem. Ik wilde geen ruzie met hem, en al helemaal niet omwille van Sirius.

Het leek alsof ik al uren zat te huilen op die koude vloer. Ik probeerde mezelf te vermannen. Max was ook niet aan het huilen om mij. Met mijn hand veegde ik de tranen van mijn wangen en stond op. Ik begon te lopen, maar ik had geen idee waar ik was.

'Hé, Eva!' hoorde ik Remus' stem ineens achter me. Ik draaide me om en zag hem op me afkomen. Hij zag er heel slecht uit. Met donkere kringen onder zijn ogen, haren helemaal in de war en zijn kleren waren helemaal verkreukeld. 'Hey,' antwoordde ik.

'Ben je verdwaald?' vroeg hij met een vriendelijke glimlach. Ik knikte en hij grinnikte. 'Ik breng je wel terug naar de common room.'

In stilte liepen we naast elkaar. 'Hoe kwam je daar eigenlijk. En waarom leek je zo van streek?' Ik besloot dat ik Remus wel kon vertrouwen en vertelde hem over mijn ruzie met Max.

'Ach, laat hem maar. Wij zijn nu ook je vrienden en je kan altijd bij ons terecht,' zei Remus vriendelijk en ik bedankte hem glimlachend. We praatten nog een beetje over huiswerk en toen kwamen we weer bij de common room. Ik volgde Remus en ging bij James, Sirius en Peter bij de haard zitten.