De laatste ~ Sirius Black

22. Sirius

James trok me aan m'n arm weg van de andere leerlingen die stonden te wachten voor het Potionslokaal. We gingen een eindje verderop staan. James keek eerst om zich heen of er niemand anders was en dan begon hij te praten.

'Padfoot, hier zijn de vijftig Galleons.'
Hij duwde me een zakje met geld in mijn hand. Ik had geen idee waarom hij me zomaar zo veel geld gaf.
'Vijftig Galleons? Waarom krijg ik vijftig Galleons?' vroeg ik verrast. James keek me veelbetekenend aan, alsof het duidelijk was waarom ik dat geld kreeg.

'Voor de weddenschap. Je hebt het met Eva gedaan en zij was de laatste op je lijstje. Goed gedaan, Pads. Ik had nooit gedacht dat het je ging lukken,' legde hij uit. Zodra die woorden uit zijn mond waren, hoopte ik dat Eva niet in de buurt was. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze dit gesprek niet gehoord had en alles bleef zoals het was.

Maar mijn gehoop was tevergeefs. Enkele seconden later kwam Eva naar ons toegelopen. Ze was in de gang, die achter het hoekje waar wij stonden begon, geweest en had van daar alles kunnen horen. Dit was niet goed, helemaal niet goed.

Misschien gaf ze me nog de kans om het uit te leggen. Ik moest dit uitleggen, dan zou ze begrijpen dat het nooit de bedoeling was geweest om haar te kwetsen.

'Eva, ik-'
Met tranen in haar ogen onderbrak ze me. 'Wat, Sirius, wat? Wat ga je nu nog uitleggen? Dat dit alles een grote leugen is en je werkelijk niks om me geeft? Ik was alleen maar tijdverdrijf, niet?' riep ze huilend. Ik wist niet wat ik nu nog moest doen. Het ging helemaal de verkeerde kant uit.

'Nee, Eva, laat me-' Opnieuw werd ik onderbroken door een dieptrieste Eva.
'Ben je nu blij? Dat alles is uitgekomen en je het zelf niet meer hoeft te doen? Je hebt me gebroken en je hebt er geld voor gekregen. Dit gaat echt te ver. Ik word ziek van jou. Spreek alsjeblieft nooit meer tegen me.'

Voor ik nog iets kon zeggen, greep Eva naar de ketting, die ik haar met kerst had gegeven, rukte het kapot en smeet het neer op de grond. Verbaasd keek ik ernaar. Ik hoorde hoe Eva in huilen uitbarstte en weg begon te rennen. Ik moest iets doen. Ik rende achter haar aan. 'Eva! Eva! Wacht, Eva! Alsjeblieft!' riep ik nog, maar ze liep gewoon door.

Ik stopte met lopen en keek haar na. Ik kon niks meer doen nu. Het was te laat. Eva had ons gehoord en er zelf conclusies uit getrokken.

James was ondertussen bij me komen staan. Hij had heel de tijd niks durven zeggen. Voorzichtig legde hij zijn hand op mijn schouder. 'Pads, gaat het wel?' vroeg hij zacht. Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik bleef staren naar waar Eva uit het zicht was verdwenen.

Nee, het ging niet. 'Nee, ik ben- ik ben... verliefd op haar.'

Ik had het gezegd. Ik was verliefd op haar. Haar haar, haar ogen, haar lach, gewoon alles aan haar vond ik perfect. Maandenlang had ik mezelf voor de gek gehouden, want "Sirius Black doet niet aan verliefdheid", maar ik was vanaf het begin al verliefd op Eva. Ik wilde het gewoon niet toegeven, ookal wist iedereen om me heen het al, ik wilde het maar niet inzien. Ik voelde me echt een idioot.

'James, ik ben verliefd op Eva en nu ben ik haar kwijt,' zei ik, James aankijkend. James knikte begrijpend. 'Het is mijn schuld, Padfoot, ik had het er nooit over mogen hebben in de gang. Ik had zelfs nooit die weddenschap moeten verzinnen. Het spijt me zo, Padfoot,' zei hij, al met tranen in zijn ogen. James voelde zich echt schuldig, daarom begon hij bijna te huilen. Dat was typisch James, die toonde altijd zijn gevoelens.

Maar ik zag niet in waarom hij zich schuldig voelde, want het was allemaal mijn fout. Ik had maar eerlijk moeten zijn tegen mezelf en tegen Eva, dan had ze misschien geweten dat ik wel veel om haar gaf. Maar het was toch al te laat, ik kon er niks meer aan doen nu. Dat James het er precies over moest hebben op dat moment in deze gang, was gewoon puur ongeluk.

'Prongs, dit is niet jouw fout, oké? Zonder jou had ik haar nooit leren kennen. Ik ben hier de idioot die niet wilde toegeven wat hij voelde,' zei ik geruststellend. James moest begrijpen dat dit allemaal mijn eigen schuld is.

Opeens klonk de stem van Slughorn achter ons. 'Potter, Black, komen jullie nog?' vroeg hij. We draaiden ons om om te zien dat iedereen het lokaal al aan het binnengaan was. James keek me aan. Zo maakte hij duidelijk dat ik moest beslissen of het oké was en we naar de les konden gaan. Even twijfelde ik, want ik wilde liever Eva gaan zoeken en alles uitleggen, vertellen hoe veel om haar geef.

Toch gingen we naar binnen. Ik nam alleen plaats aan een tafel. Eva was normaal mijn partner, maar die was nergens in het lokaal te bekennen. Haar vriend Max wierp me een argwanende blik toe, alsof hij al wist dat er iets mis was. Ook Remus keek even verbaasd op want Eva miste nooit een les.

Slughorn ging vooraan in de klas staan. 'Vandaag gaan we Felix Felicis maken. Dit is een potion voor gevorderden, dus hou je aandacht er goed bij. Het recept staan op pagina 352. Veel succes!' riep hij weer eens veel te enthousiast door de klas.

Iedereen schoot in actie. Ik zuchtte diep en bladerde in mijn boek naar de juiste pagina. Ik las het recept door toen Slughorn bij mijn tafeltje kwam staan. 'Is McAllister er niet?' vroeg hij met een beetje bezorgdheid in zijn stem. Eva was een Potions-talent, dus het was normaal dat ze gemist werd. 'Ja, ze... voelde zich niet zo lekker,' loog ik. Was het maar waar, dat ze zich gewoon niet lekker voelde, dat alles gewoon nog was zoals het hoorde te zijn, dat het maar zo simpel was als "zich niet lekker voelen".

'Ah, dan doe je het deze keer maar alleen. Maar dan zal jou wel lukken, hé Black,' lachte Slughorn. Ik lachte nep met hem mee. Potions was een vak waar ik het iets moeilijker mee had, ik kon het alleen met Eva, anders was het echt een ramp.

Ik las eerst het recept en ging dan de ingrediënten halen. De hele les probeerde ik mijn aandacht erbij te houden en een goeie potion te maken, maar het lukte me niet. Mijn gedachten dwaalden de hele tijd af naar Eva en wat er allemaal is gebeurd. Daardoor goot ik de verkeerde vloeistof in de ketel. Het begon onheilspellend te borrelen en enkele seconden later spoot het de lucht in. De hele tafel hing onder en het brouwsel brandde gaten in het hout.

Slughorn kwam woest aangebeend. 'Black! Wat heeft dit te betekenen? Uit mijn les!' brulde hij. Ik had hem nog nooit zo kwaad gezien, maar ik kon geen gevat antwoord bedenken zoals ik normaal zou doen. Ik pakte gewoon mijn rugzak op en liep de klas uit terwijl ik hem nog hoorde vloeken 'Twintig punten aftrek voor Gryffindor.'

Ik liep alleen door de gangen. Ik had geen zin om naar de common room te gaan. Ik wilde alleen zijn, zoals altijd als ik me rot voelde. De hele tijd moest ik terugdenken aan hoe kwaad Eva was en wat ze me allemaal het toegeroepen.

"Ik word ziek van je. Spreek alsjeblieft nooit meer tegen me." Dat kwam echt hard aan. Ze werd ziek van me. Ze haatte me en dat was mijn eigen schuld. Ze wilde dat ik nooit meer tegen haar zou spreken omdat ze me zo hard haatte. Ik wist nu al dat ik dat nooit zou kunnen. Ik zou haar honderden keren proberen uit te leggen dat ik wel om haar gaf en dat de weddenschap niet de enige reden was dat ik met haar omging.

Ik werd volledig overmand door emoties waar ik geen blijf mee wist. Mijn ademhaling versnelde en ik kreeg een claustrofobisch gevoel. Ik veranderde in mijn hondenanimagus, daardoor kalmeerde ik al een stuk. Als hond rende ik het kasteel uit en ging ergens onder een boom liggen. In mijn hondenvorm leek het alsof er minder gevoelens op me afkwamen, maar nu waren het er toch nog te veel.