De laatste ~ Sirius Black

12. Sirius

Triomfantelijk haalde ik de lijst met alle doorstreepte meisjesnamen boven. James keek ietwat droevig toe. Hij moest me namelijk 50 Galleons. Mijn ogen gleden meteen naar de laatste naar die op het perkament stond. Eva McAllister. Ik streepte hem door.

James zuchtte een keer. 'Ik geef het je ooit wel eens,' mompelde hij. Hij keek me aan. 'Wat ga je nu met haar doen?' Ik haalde mijn schouders op. Eerlijk gezegd wist ik het niet meer. Ik wilde haar niet kwetsen, dus in geen geval mocht ze ooit te horen krijgen over de weddenschap. Maar ik wilde haar ook niet aan het lijntje houden. Ik wilde gewoon vrienden zijn zonder dat er iemand gekwetst zou worden. Maar hoe kon ik dat duidelijk? Ik wist het niet.

Met een zucht haalde ik een hand door mijn haar. 'Weet ik niet. Ik wil haar niet kwetsen. Maar ik ben niet verliefd op haar, ik wil gewoon vrienden zijn. Snap je?' James knikte begrijpend. 'Je kunt haar beter niet kwetsen, ze heeft het al zo zwaar, hé.'

Dit keer knikte ik. Ik praatte niet graag over mijn gevoelens dus ander onderwerp. 'En jij en Evans?' vroeg ik met een wenkbrauwwiebel. James kreeg die verliefde blik in zijn ogen, die hij altijd had als Lily ter sprake kwam. 'Ah, Lilyflower. Ze heeft eindelijk ingezien dat ze van me houdt. Ik nodig je alvast uit voor ons huwelijk,' zei hij met een brede glimlach. Ik grinnikte. 'Ik zal al aan mijn speech beginnen werken.'

Op dat moment kwam Remus onze slaapzaal binnenvallen. 'Hier zijn jullie! Komen jullie mee naar de les?' riep hij vragend. James en ik stonden onmiddellijk op en James mompelde iets als: 'Die domme les loopt niet weg hoor.'

Uiteindelijk volgden we hem maar naar Charms. Iedereen zat al op zijn stoel en Flitwick stond ongeduldig vooraan in het lokaal. 'Ga maar zitten dan beginnen we met de les,' zei hij terwijk we naar onze stoelen liepen. Eva zat ergens voorin naast Lily.

Ik vroeg me af wat zij nu eigenlijk dacht. Dacht zij dat we een stelletje waren? Of dacht ze dat het allemaal niks betekende? Of dacht ze net als ik dat het wel iets betekende maar dat we geen stelletje waren? Jammer genoeg kon ik geen gedachten lezen dus zou ik er nooit achter komen.

Na een hele les hierover gepiekerd te hebben, was het eindelijk tijd voor de lunch. James, Remus, Peter en ik gingen aan de Gryffindortafel zitten en begonnen met het smeren van een broodje. James begon weer te praten over Quidditch en we luisterden naar zijn getater. Eventjes later voelde ik hoe er iemand naast me kwam zitten. Ik keek opzij en zag Eva zitten.

Ze glimlachte naar me en nam toen ook wat te eten. Ik vroeg me af wat er door haar hoofd ging. James was uitgepraat over Quidditch en begon naar Lily, die een eindje verder zat, te staren. Ik keek even de tafel rond en zag Max. Hij zat daar maar alleen te zitten. Hij leek doodmoe en zag er vreselijk uit. Niet dat hij er anders knap uitzag, maar nu was het echt afzichtelijk. Max merkte dat ik naar hem keek en wierp me een boze blik. Ik rolde met mijn ogen naar hem en richtte mijn blik weer op mijn bord.

'Hé, Remus?Kun je me straks helpen met Ancient Runes?' vroeg Eva aan Remus. 'Ja, is goed. Straks in de bibliotheek?' antwoordde Remus. Eva knikte en at ook weer verder. Ik maakte oogcontact met Remus. Morgenavond was vollemaan. Hij moest rusten en niet bijles geven! Hij zag er nu al zo moe uit. 'Ik weet het,' mondde hij geluidsloos. Zijn lichtbruine ogen keken me geruststellend aan. Het moest maar niet te laat worden dan.

Ik liet mijn ogen eens door de Great Hall glijden. We hadden een prank bedacht en het zou niet lang meer duren voor hij zou gebeuren. Ik stootte James aan met mijn elleboog, waardoor ook hij zijn ogen op de Slytherintafel richtte.

Drie. Twee. Een.

Uit het plafond kwamen er honderden waterballonnen gevuld met verf gevallen op de Slytherintafel. James en ik en natuurlijk de rest van de school behalve Slytherin, barstte in lachen uit. De Slytherins schreeuwden, gilden en sommigen liepen al weg om de rood met goude verf uit hun kleren te halen. 'Potter! Black! Nablijven!' klonk Minnie boven alle chaos. James en ik grijnsden kort even naar elkaar, maar lachten dan de Slytherins weer uit.

Regulus, mijn broertje, kwam opeens op ons afrend om zijn met verf doorweekte haren over ons heen te schudden. 'Hé!' riep ik nog, maar hij rende alweer weg. Ookal was ik vorig jaar weggelopen, Regulus bleef mijn broertje. Ik gaf hem niet de schuld van het gedrag van mijn ouders. Hij had er niks mee te maken. Ik liet het nooit echt merken, maar ik hield van hem en wilde hem beschermen tegen de duistere wereld van mijn ouders.