Είκοσι Μέρες

×32×

Έκατσα κάτω. Το σπίτι μου είναι περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από εδώ. Τι να κάνω;

Γέλια ακούστηκαν και η πόρτα άνοιξε. Είχα σταυρώσει τα χέρια μου κάτω απο το στήθος μου.

Κρυώνω τόσο πολύ.

Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Μάριο και έναν άλλο φίλο του από το σχολείο.

Που είσαι Αχιλλέα;

"Ο Αχιλλέας είπε να έρθ-"

Πήγε να πει το παιδί που δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή το όνομα του, αλλά τον διέκοψε ο Μάριος με μια αγκωνιά στα πλευρά.

"Αουτς!"

Τον κοίταξε θυμωμένος.

"Τι της λες ρε μαλάκα;"

Άρχισαν να ψιθυρίζουν πράγματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Κρυώνω. Παρατήρησαν σίγουρα οτι τρέμω.

"Τέλος πάντων. Φόρα αυτό, θα σε πάω σπίτι."

Ο Μάριος μου πέταξε ενα δερμάτινο μπουφάν και το φόρεσα βιαστικά, αποφεύγοντας να ρωτήσω σε ποιόν ανήκει.

Το κατάλαβα απευθείας μόλις αναγνώρισα την μυρωδιά του Αχιλλέα. Μυρίζει το άρωμα του.

Κούμπωσα όσο μπορούσα το μπουφάν και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου από την ικανοποίηση. Δεν κρυώνω τόσο πια.

Βέβαια δεν κράτησε για πολύ, αφού το μπουφάν του βράχηκε από το φόρεμα μου.

"Πάμε."

Με σήκωσε και έκανε νόημα στον φίλο του να επιστρέψει πάλι μέσα.

Περπατήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο του. Μόλις μπήκαμε μέσα χαλάρωσα. Δεν έκανε κρύο εδώ. Το κάθισμα ήταν ζεστό.

"Ευχαριστώ."

Έγνεψε καταφατικά.

Αυτή την στιγμή, το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω στο σπίτι μου, να φορέσω τις ζεστές παιδικές μου πιτζάμες και να κοιμηθώ.

Είμαι χάλια. Είμαι ηλίθια που δέχτηκα να πάω σε αυτό το πάρτυ.