Granddaughter of Voldemort. (STOP)

42. An enchanting ball.

Ik kon gewoon zien hoe blij Luka was, het geluk straalde van hem af. Hij en Igor weken geen enkele keer van elkaars zijde, ze bleven de hele avond bij elkaar. Ze dansten met elkaar, lachten samen en praatten samen tegen anderen. Op een gegeven moment stond Viktor Kruml bij het paar samen met Clarisse. Ze zagen er blijkbaar ook zeer blij uit nu dat Luka zichzelf en zijn liefde aan de wereld had getoond. Wat een gelukkige familie. Ondertussen zat ik aan een tafel, Theo was drankjes voor ons gaan halen, we hadden al redelijk lang gedanst en nu had ik wat nood aan pauze, mijn wangen waren verhit en de warme lucht in de zaal maakte het niet beter. 

James en Torin waren samen als gekken aan het dansen, de eerste had Ella op een of andere manier kunnen dumpen voor even, de ander had op een of andere manier een meisje van Beauxbatons kunnen schaken. Ze had mooi bruin haar en donkere ogen, zij danste bij haar vriendinnen, die zo naast het duo stonden te dansen. Ik negeerde het gevoel van verlies, alsof ik mijn beste vrienden aan die groep mooie meisjes verloor, ze waren knapper dan ik en waarschijnlijk ook leuker. Maar dat mocht me eigenlijk niet deren, ik had het naar mijn zin. Ja, ik, Louise Malfidus had het naar haar zin op een bal, georganiseerd door Zweinstein en een van de meest sociale evenementen van het jaar. En ik kon er niet aan doen, maar dat was grotendeels te wijten aan Theo. De ene persoon van wie ik dacht dat ik hem nooit meer zou kunnen vertrouwen, degene die me zoveel pijn had gedaan, bracht me nu zoveel plezier. Ik was verward, verward tot op het bot. 

Mijn ogen scanden het publiek naar identiek blond haar als het mijne. Ik vond het ergens in een hoek, hij zorgde er blijkbaar voor dat hij niet gevonden zou worden. En hij stond tegen iemand te praten, een meisje met bruin haar, niet zoals roodharige broer. Ik kon het niet geloven, waarom stond hij bij haar? Het scheen dus dat ik niet de enige was die bevriend werd met de kinderen van onze ouders' aartsvijanden. Roos Wemel, hoe kwam het dat nu net jij met mijn broer op dit bal verscheen? 

Ik liep direct richting James en Torin. Ze keken me glimlachend aan. Torin begon gek voor mij te dansen, wat nog er nog meer voor zorgde dat mijn wangen rood stonden. Ik sloop wat dichter naar James toe, mijn ogen gefixeerd op Torin, die nu een vis nadeed voor een of andere reden. 'Mijn broer staat daar met jouw nichtje,' fluisterde ik. James keek me verbaasd aan, maar dan verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. 'Waar?' vroeg hij nieuwsgierig en hij ging op de toppen van zijn tenen staan. Ik wees hem de juiste richting. 'Daar,' zei ik. James maakte zich nog groter, de aandacht wekkend van de dansende leerlingen rond ons. 'James, niet zo opvallend,' hij bleef zo staan tot hij het paar in het oog kreeg. 'Schattig, we hebben een koppeltje in onze familie,' zei hij grijnzend. 'Ja, inderdaad, dat zullen gezellige familie-etentjes worden, aangezien mijn ouders jullie ouders niet kunnen uitstaan. Jij hebt ook gelezen hoe goed ze met elkaar overeen kwamen in hun tijd hier op zweinstein,' zei ik. James rolde met zijn ogen, maar keek toen intens naar mij. Mijn wangen stonden bloedrood, ik voelde gewoon de warmte van me afstralen. En vreemd genoeg voelde ik me ook wat lichtjes in mijn hoofd, de drukte hier in de zaal gaf me een benauwd gevoel. 

'Je weet toch maar al te goed dat onze generatie niet dezelfde banden heeft als de generatie van onze ouders, kijk naar ons bijvoorbeeld,' zei James en hij beet op zijn lip. Hij legde een hand op mijn schouder. Ik zag zwarte plekken voor mijn ogen, mijn benen werden zwak. Ik probeerde me te focussen op James. 'Wij zijn...' Ik wilde antwoorden op zijn woorden, maar moest eerst even mijn hand naar mijn hoofd brengen tegen de duizeligheid. 'Wij zijn echt de beste...' Ik verloor even mijn evenwicht en al snel voelde ik James handen rond me, die ervoor zorgden dat ik niet op de grond viel. 'Jij, jij moet even naar buiten, Louise, wat frisse lucht zal je goed doen,' fluisterde hij en hij sleepte me mee naar buiten. Ik steunde bijna met mijn volledige gewicht op hem, maar hij leek het niet erg te vinden. 

Vanaf dat we de zaal verlieten, voelde ik me wat beter. En eenmaal buiten, herstelde ik helemaal in de frisse lucht. Ik liep wat verder en bleef staan in het gras, ik had zo een prachtig zicht op het meer waarop de boot van Klammfels op en neer deinde. Voorzichtig ging ik gaan zitten, het gras was droog dus het zou niet veel schade brengen op mijn jurk. Ik rilde wat van de koude, maar het was de koude die me weer een fris hoofd gaf. Plots voelde ik een jasje rond mijn schouders, ik keek op en glimlachte naar James. Hij had zijn jasje aan me gegeven tegen de koude, ervoor zorgend dat hij nu enkel in zijn hemd stond. Voorzichtig ging hij naast me zitten. 'Voel je je al beter?' vroeg hij zacht. Ik knikte. 'Dankjewel,' fluisterde ik zacht. James was zo een goede vriend, ik mocht mezelf echt gelukkig prijzen met hem aan mijn zijde. 

'Sorry dat ik je niet mee heb genomen voor de eerste dans, Ella,  ik kon haar onmogelijk achterlaten, en wel ja, dat meisje heeft zelf ook een stevige grip,' zei hij verontschuldigend. Ik legde een hand op zijn knie. 'Het is niet erg, ik was niet alleen, Theo heeft me uit de nood geholpen,' zei ik zacht. Hij snoof gefrustreerd. 'Ik mag die gast nog steeds niet, wat hij ook doet. Wat hij jou heeft aangedaan, zal ik nooit vergeten.' Ik zuchtte. 'Ik weet het niet, hij is zo vriendelijk tegen me de laatste tijd, misschien moet ik hem wel eens vergeven, echt vergeven.' James keek me direct aan toen ik dat zei. 'Nee, dat kan je niet, je kan hem niet vertrouwen, Louise.' Hij greep mijn hand beet en kneep erin. Ik dacht even na over zijn woorden, zijn grip rond mijn hand loste wat ondertussen, maar hij liet me niet gaan. Voorzichtig begon hij te spelen met mijn vingers, ik keek naar onze verstrengelde handen. Het voelde goed zo, en zijn aanraking liet mijn vingertoppen gloeien in deze winterse koude. Na een tijdje vond ik mijn woorden terug. 

'Ik zal hem niet vertrouwen, ik weet tot wat hij in staat is. Maar het is moeilijk, James, het is moeilijk om wrok te koesteren. Het is allemaal zo moeilijk, mijn afkomst, het toverschooltoernooi, alles. Het leven zit me gewoon niet mee,' ik keek zuchtend naar beneden. Dit gesprek deed me denken aan de vorige keer dat wij tweeën alleen waren op dit grasveld, ik kon James vertrouwen, helemaal vertrouwen. James tilde mijn kin op, ik zag een twinkeling in zijn ogen, zijn ogen die me op een of andere manier in hun bezit namen. 'Jij hebt mij nog, jij hebt mij altijd, altijd,' zei hij. Ik wilde dit moment niet verbreken, ook niet toen James dichter naar me toe leunde. 

Toen ging alles snel, plots duwde iemand James van me af. Een donker figuur, hij klauwde naar James borstkas en greep een ketting dat onder zijn shirt verborgen zat. Een medaillon. De figuur had wat hij moest hebben, voor een van ons wist wat er gebeurde. Hij draaide zich om en ik keek in een dooddoenersmasker. Het was zo lang geleden dat iemand dat nog had gedragen, het zag er angstaanjagend uit en het versteende me. Het vervulde me van angst. De figuur verdween in de nacht en ik kroop naar James. 'Alles oke?' Hij knikte. 'Maar hij heeft het medaillon, ik had die van mijn vader gekregen, ik mocht het niet verliezen. Het is het medaillon van Zwadderich, Louise, het voormalige gruzielement van je grootvader. Wie zou er daar nu toch iets mee zijn?' zei hij en ik kon hem enkel verslagen aankijken.