Granddaughter of Voldemort. (STOP)

30. To discover the truth.

Ik moet dit opschrijven, voor als het nog eens gebeurt. Er is niet veel te vinden over wat er met mij is gebeurd. Voor  zover ik weet, ben ik de enige bij wie dit is overkomen.

'Jongens, ik denk dat ik iets heb gevonden!' zei ik, mijn ogen niet van het schrift voor me halend. Het was m'n moeders handschrift, maar ze had dit een tijdje geleden geschreven. Het papier had al een gelere kleur en de inkt was lichtjes vervaagd. 'Wat is het?' vroeg James en hij kwam naast me zitten. 'Mijn moeder heeft dit geschreven.' James nam het schrift van me over en bestudeerde de buitenkant. 'Kijk hier, hij toonde enkele getallen die in de achterkant gegraveerd waren. 1998. 'Het jaar waarin Voldemort werd verslagen,' zei hij. Ik slikte. Torin nam nu het schrift over, maar ik wist niet meer zo zeker of ik het wel wilde lezen. Dit zou vast en zeker onthullen wat we zoeken, namelijk wat het diadeem is en wat de link met mijn moeder is.

Bruusk stond ik recht, de stoel achter me kletterde op de grond. 'Moeten we dit wel lezen?' vroeg ik me hardop af, mijn blik flitste tussen de twee jongens. 'Waarom niet? We zoeken naar antwoorden, dit kan de oplossing zijn!' riep Torin uit. 'Lou? Willen we dan niet weten wat er precies gebeurd is in het verleden. Die titel moet je toch onrust bezorgen, wil je dan niet weten wat er met je moeder is gebeurd?' voegde James toe.

Zuchtend zette ik mijn stoel terug rechtop, ik was bang voor wat we te weten zouden komen. De titel had me inderdaad onrust bezorgd en daarom was ik juist bang om het te lezen. Wat als het te duister was? 'We beginnen met lezen, maar als ik zeg dat we stoppen dan doen we dat ook.' De jongens knikten beiden, James verstond het volgens mij beter dan Torin. James nam voorzichtig het boek op en las hardop verder.

Het begon allemaal met een opdracht die ik en Draco kregen, de opdracht om te moorden. Om Albus Perkamentus van het leven te beroven. Het zou geen makkelijke opdracht blijken. Dat jaar slaagde ik erin om mijn ware identiteit verborgen te houden, mijn ware afkomst en mijn ware achternaam Vilijn.

De meeste pogingen mislukten of oefenden effect uit op iemand anders. Het was een wanhopige strijd om mijn vader trots te maken. Ik zal niet veel uitwijken over dat jaar, de duisternis was toen nog minimaal.

De avond dat Perkamentus stierf, herinner ik mij nog levendig. Hij wist wie ik was, maar hij had geen flauw benul dat ik contact had met mijn vader. Die avond was de eerste maal dat ik een onvergeeflijke vloek uitsprak. Het was niet de vloek des doods, maar de cruciatusvloek op Ginny Wemel. Toch was dat niet het ergste van die avond, het ergste was dat ik wel degelijk van plan was om de doodsvloek uit te spreken.

Ik was zo gedreven om mijn vaders respect te verdienen, om worden van lof en trots van hem te horen dat ik tot alles in staat was. Hij was namelijk mijn vader, de enige familie die ik nog over had. Ik was namelijk opgegroeid in een weeshuis, net als mijn vader en eenzaamheid voelde bijlange na niet goed. De eerste keer dat ik hem ontmoette, vertelde hij me dat zonder Harry Potter, zonder zijn verdwijning, hij me nooit in een weeshuis zou steken. Dat was ook oorspronkelijk het plan niet, het plan na mislukking was dat één van zijn volgelingen me zou grootbrengen, Lucius Malfidus.

Ik stopte James zodat hij niet verder zou spreken, ik had nooit geweten dat mijn moeder zo trouw was aan Voldemort. Ik wist dat ze bij hem hoorde, haar duistere teken is nooit volledig verdwenen, maar dat ze in staat was om te moorden voor hem. Ik kon het bijna niet geloven dat mijn moeder dit had geschreven. 'Je moeder wilde Perkamentus vermoorden en ze heeft mijn moeder daarvoor gemarteld. Geen wonder dat ze je dit nog niet heeft verteld, dit is behoorlijk heftig,' zei James en hij legde het schrift neer. 'Dit klinkt totaal niet als mijn moeder, ik had dit nooit van haar kunnen denken.' Met mijn handpalmen op tafel rustend laat ik mijn hoofd zaken.

In stilte vulde de kille lucht die nu op me drukte, plots voelde ik een zachte hand op mijn schouder. Torin die al een hele tijd stil was, keek me troostend aan. 'Ze was altijd eenzaam geweest en had eindelijk familie. Zou jij dan niet tot alles in staat zijn om die persoon trots te maken, om enige vorm van liefde van hem te krijgen? Volgens mij was de duistere heer geen liefkozende man, maar hij was wel haar vader en ze wilde enkel dat hij toonde dat hij om haar gaf, dat zij van belang was voor hem. Ergens is het dan wel begrijpelijk dat ze zoiets doet, of niet?' zei hij zacht, me diep in de ogen kijkend. Leuke, normaal niet serieuze Torin had een punt. Mijn moeder was tot zoiets in staat en nu ik erover denk, ik zou hetzelfde doen.

'Laten we niet meer verder lezen,' zei James en hij bond het schrift dicht. 'Dat zijn wel genoeg ontdekkingen voor een dag.' Ik zuchtte en knikte instemmend.

Eenmaal uit de bibliotheek gestapt voelde ik mijn maag rommelen, geen wonder, ik had al de hele dag niks gegeten en we hadden uren daarbinnen doorgebracht. Ik merkte dat mijn kompanen hetzelfde probleem ondervonden, want Torin greep naar zijn maag en James buik maakte een rommelend geluid. 'We moeten iets eten,' zei ik zacht. 'Maar het middagmaal is net voorbij,' vervolgde ik toen ik een klok zag hangen. In plaats van teleurstelling en verslagenheid zag ik een geniepige blik verschijnen op de gezichten van de jongens. Ze waren dus weer iets van plan.

Even later stond ik voor het schilderij van een fruitschaal, Torin kietelde de grote groene peer. Ik verwachtte niet dat er iets zou gebeuren, maar toen begon de peer te stuiteren en ik hoorde gegiechel. Vol verbazing keek ik hoe de peer veranderde in een deurknop. Ik zou eigenlijk niet meer verbaasd hoeven zijn nadat ik het bestaan was te weten gekomen van de kamer van Hoge Nood, maar toch bleef dit kasteel me verrassen. James opende de deur en heerlijke walmen vlogen me tegemoet. De keukens...

Plots werden we omsingeld door tientallen huiselfen, ze keken ons vol bewondering aan. 'Wij hebben honger,' zei Torin enkel en de wezentjes brachten ons onmiddellijk naar rijen tafels, die sterk leken op die van in de grote zaal en ze dekten de tafel voor ons. Ik was mijn stem verloren door wat er allemaal rond me heen gebeurde en voor ik het wist, stond er een bord vol lekkernijen voor mijn neus. De heerlijke geur doordrong mijn neusgaten en al snel viel ik het voedsel aan. Ik en mijn maag waren zeer tevreden over het plan van de griffoendors.

Met een volle buik keken we genietend rond. De huiselfen waar met van alles druk in de weer, enkele bleven speelse blikken op ons werpen, alsof ze niet konden geloven dat we hier waren. Plots hoorde ik hun fluisteren, hun gesprek was niet voor mijn oren bedoeld, maar ze stonden iets te dichtbij. 'Het meisje en de jongen met blauwe ogen, kampioenen van zweinstein, ja, grote, belangrijke mensen,' zei een huiself met grote ogen tegen zijn vriend. Het was niet kwaadwillig bedoeld, maar mijn gelukzalig gevoel verdween als sneeuw voor de zon.

De realiteit sloeg me hard. Naast mijn moeder had ik nog andere dingen om me zorgen over te maken. Het Toverschool Toernooi onder andere, maar ook de onwelkome verschijning van Theo Noot.

*-*-*-*-*-*-*

sorry, potterheads dat dit even een tijdje duurde. Sorry, echt waar, maar mijn leven is echt hectisch de laatste tijd en nu komt pas alles op zijn pootjes terecht. Dit is vooral doordat ik ben begonnen als student aan een universiteit (taal-en letterkunde, woot!), waardoor ik even mijn volle concentratie hierop moest vestigen. Nu heb ik eindelijk weer de tijd en inspiratie om verder te schrijven en hopelijk worden mijn updates wat regelmatiger. Ik hou nog steeds van dit verhaal en ik beloof dat er nog verschillende spannende dingen aan zitten te komen.

Theo is terug. Het toverschool Toernooi. De geschiedenis van Claire Vilijn (wat niet onbekend is voor diegenen die daughter of Voldemort hebben gelezen). Alles lijkt nu belangrijk, maar wees maar zeker, er schuilt een erger kwaad onder dit alles.

So...

to be continued

xoxo

Jayez (gossipgirl reference)