Granddaughter of Voldemort. (STOP)

9. I'm his and I can't escape.

Ik betrapte James er enkele keren op dat hij me aanstaarde en telkens grijnsde hij naar me, alsof hij me uitlachte. Het had blijkbaar zijn ego gestreeld dat hij me had gered, hij was nu een echte held en hij zou het waarschijnlijk aan iedereen in de school willen vertellen. Kruidenkunde kon maar niet snel genoeg gedaan zijn en eenmaal dat we mochten vertrekken, raapte ik snel al mijn spullen bij elkaar en ik ontvluchtte het lokaal. Gelukkig hadden we geen lessen meer met de griffoendors vandaag. 

's Middags kwam Theo bij me zitten voor het eten. 'Hey,' zei hij en hij schepte enkele aardappelen op zijn bord. 'Hey,' zei ik terug en vulde ook zelf mijn bord. 'Hoe was je dag?' vroeg hij zacht, zijn linkerhand lag op mijn been, terwijl hij met zijn rechter zijn voedsel in zijn mond schepte. Ik at traag mijn mond leeg voor ik antwoordde. Over Clarisse zou ik niet beginnen, hopelijk zou hij het onderwerp even laten rusten. Ook kon ik moeilijk praten over wat er gebeurd was in Kruidenkunde, het zou vreemd overkomen en ik wist niet wat zijn reactie zou zijn. Het was beter om het te verzwijgen. 'Goed, van jou?' zei ik kort en ik nam nog een hap. 'Ik probeer indruk te maken op de kobolden, maar die wezens zijn zo hard als steen, je krijgt echt geen reactie uit hen.' Ik dacht aan die keer dat een kobold mij en James had gesproken. 'Volgens mij interesseert het hen eigenlijk niets, maar worden ze flink betaald. Uiteindelijk zullen ze gewoon enkele namen op een blaadje krabbelen. Wat een belachelijk systeem is dat niet,' zei hij verontwaardigd en hij haalde zijn hand van me af om door zijn haar te wrijven. Ik kon enkel instemmend knikken, mijn hart klopte in mijn keel. 

Juist op dat moment passeerde Clarisse en ze glimlachte vrolijk naar me, dat trok Theo's aandacht en hij wendde onmiddellijk zijn blik tot mij. 'Heb je al met haar gesproken?' Ik slikte en wierp mijn blik naar beneden. 'Louise?' vroeg hij op een harde toon. Zijn vinger gleed naar mijn kin en hij tilde mijn gezicht op, waardoor ik niets anders kon dan naar hem te kijken. Theo had zijn wenkbrauwen opgetrokken en keek me afwachtend aan. Ik beet op mijn wang. 'Nee, ik...ik kan het niet. Clarisse verdient dat niet, ze is veel te lief en ik ben een van haar enige vriendinnen en...' Hij snoerde me de mond door zijn vinger erop te leggen. Zijn blik stond hard en radeloos. Hij rolde met zijn ogen en stond op, hij nam mijn hand in de zijne en trok me mee naar buiten. Ik kon merken aan zijn houding dat hij allesbehalve blij was en het baarde me zorgen. Toch had ik het gevoel dat ik op mijn strepen moest staan, hij zou me niet kunnen overtuigen. Clarisse was veel te jong en onschuldig om te misbruiken en dat moest hij begrijpen. 

Theo trok me de grote zaal uit en trok me in een nis, niemand zou ons hier kunnen opmerken. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek me woedend aan. Mijn lichaam kromp al licht ineen onder zijn blik. 'Louise?' vroeg hij met zijn ogen gesloten, hij kneep met zijn vingers op zijn neusbrug alsof hij zijn kalmte wilde bewaren. 'Theo?' zei ik terug met een trillende stem. Zijn ogen vlogen open en hij nam mijn schouders beet. 'Vind je me leuk?' Zijn vraag sloeg me uit het veld. Ik antwoordde zonder twijfelen. 'Ja, natuurlijk.' Hij was mijn eerste vriendje, de eerste jongen die zich voor mij had opengesteld. Ik kon met hem lachen en hij liet me speciaal voelen, natuurlijk had hij zijn slechte kanten, maar wie niet? Theo zuchtte. 'Waarom kan je me dan geen gunst verlenen?' Zijn woorden sloegen bij me in als een bom, een schuldgevoel kroop in me op, maar ergens in me steeg er een protest op. Mijn geweten wilde mijn hart niet volgen.

 Theo ging verder. 'Waarom duurt het zolang vooraleer je een simpel gesprek voert met je zogenaamde vriendin? Het is simpel wat je moet doen, gewoon tegen haar zeggen dat ze ons in het toernooi moet krijgen. Zo moeilijk zal dat voor haar niet zijn, haar vader is de organisator van het toernooi, hij is diegene die de kobolden kan ompraten.' Zijn stem trilde van woede en zijn grip op mijn schouders verstevigde met de woorden die hij zei. Ik voelde me angstig en ik wilde nu het liefst ontsnappen. Ik zou niet toegeven! Clarisse was evengoed mijn vriendin, ik mocht haar niet verraden.

 'Theo! Stop!' Mijn stem klonk luid en duidelijk en ik merkte aan zijn gezicht dat hij schrok van mijn stemverheffing. 'Wat zei je?' zei hij beledigd. Ik schraapte mijn keel en zocht mijn woorden bij elkaar. 'Ik kan het niet, oké! Ik kan niet kiezen tussen jou en Clarisse, het is te moeilijk. Ze zal kapot zijn als ze beseft dat ik haar enkel gebruikte voor het toernooi en dat doe ik niet. Jij gaat ervan uit dat ik ook wil meedoen met het toernooi, maar raad eens, dat wil ik niet. Je vraagt je nooit af wat ik denk, ik kan je niet meer volgen als een mak lammetje. Theo, zeg eens eerlijk! Zie je mij graag om mij of wil je gewoon via mij je een weg kronkelen naar de top van de school, een plaatsje in het toernooi?' Buiten adem keek ik hem aan, hij was uit het veld geslagen. Mijn uitbarsting was voor hem onverwacht gekomen, maar ook voor mij. Voor de eerste keer in mijn leven had ik mijn mening gezegd. Voor de eerste keer was ik voor mezelf opgekomen en het voelde goed. 

De harde pijn in mijn wang deed veel meer pijn dan de eerste keer, doordat het in plaats van een vlakke hand een vuist was die me had geraakt. De klap zorgde ervoor dat ik mijn evenwicht verloor en ik viel neer op de grond. Mijn schouder botste tegen de muur. In de smalle ruimte slaagde Theo erin om bij me neer te bukken. 'Achterlijk kind dat je bent.' Hij siste de woorden tegen mijn oor. 'Je zou het als een eer moeten zien om mijn vriendin te zijn. Je zou niet aan me mogen twijfelen. Hoeveel keer moet ik nu nog bewijzen dat ik je wel zie zitten, huh?' Mijn zelfvertrouwen was volledig weg en ik was vervuld van angst. Ik was kwetsbaar en de klopende pijn in mijn wang bevestigde dat alleen maar. 'Je bent van mij en je zal doen wat ik zeg, begrepen?' Ik reageerde niet, enkel tranen vormden zich in mijn ogen. Ik was zo bang. Theo was furieus en alle liefde die ik voor hem had, was nu verplaatst door angst. Ik zag Theo's voet op me afkomen en hij trapte me in mijn maag. Een kermend geluid ontsnapte mijn mond en ik kromp ineen. 'Begrepen?' vroeg hij nog eens duidelijk. Ik knikte zacht, snikkend van de pijn. 

Twee handen omsloten mijn armen en Theo trok me recht. Ik stond te beven en ik sloeg beschermend mijn handen rond mijn pijnlijke maag. 'Praat tegen niemand hierover, goed?' zei hij. Ik keek enkel naar beneden en knikte, want ik wist dat als ik nog iets zou zeggen meer pijn zou volgen. Theo kuste mijn voorhoofd. 'Goede meid, je bent van mij, nooit meer vergeten,' en na die woorden gezegd te hebben vertrok hij naar zijn les. 

Op dat moment liet ik mezelf toe om in te storten en ik liet mezelf langs de muur glijden. Ik was hopeloos en wist niet wat te doen. Theo had me in zijn greep, ik begreep niet waarom, maar toch was het zo. Hij wilde me niet los laten. Tranen rolden over mijn wangen. Zo kon ik geen relatie met hem hebben, ik kon niet van hem houden, maar ik kon het ook niet met hem uitmaken. Ik zat in een patstelling en elke uitkomst resulteerde in pijn voor mezelf. Het was een gevangenis zonder uitweg.