Granddaughter of Voldemort. (STOP)

29. Consumed by concern.

Omdat ze me niet lieten terugkeren naar de leerlingenkamer van zwadderich, eindigden we met z'n drieën in hangmatten die waren opgehangen door de kamer van Hoge Nood. Het was niet de beste slaapplaats, maar het was wel de meest veilige. Natuurlijk lieten mijn twee idioten me niet terugkeren naar de plaats waar mijn grootste vijand rondliep, maar nu kon het niet anders. Ik moest verse kleren aandoen en ik moest Scorpi vinden. Hij was waarschijnlijk doodongerust om me, wat moest hij wel niet denken. Ik was niet teruggekeerd nadat Theo achter me aan was gekomen. Hij dacht waarschijnlijk het ergste en ik hoopte met heel mijn hart dat hij Theo niet in elkaar had geslagen. Begrijp me niet verkeerd, Theo mocht gerust in elkaar geslagen worden als het aan mij lag, maar ik wilde gewoon niet dat mijn kleine broer in de problemen kwam. 

Ik sloop weg uit de kamer, een snurkende Torin en kwijlende James achterlatend. In de kelders aangekomen, kroop ik zo stiekem mogelijk door het gat in de muur. Niemand was nog wakker, het was zaterdag. 

Toen ik bovenkwam in mijn slaapkamer was iedereen nog in een diepe nachtrust. Snel liep ik naar mijn koffer en ik kleedde me snel om. Daarna kamde ik mijn haren en ik waste mezelf aan de met water gevulde bassin die naast mijn bed stond. Ik maakte een ingevlochten vlecht zodanig dat mijn haren me niet zouden storen vandaag. 

Na mezelf opgefrist te hebben liep ik via de trap naar de jongensslaapkamer van het vijfde jaar. Zacht klopte ik op de deur en al snel werd de deur opengetrokken door een vermoeide Scorpius. Hij vloog direct rond mijn nek. 'Ik was zo ongerust,' fluisterde hij zacht. 'Ik ben goed, heb ergens anders geslapen,' zei ik. Hij maakte zich van me los en sloot de deur achter zich. Zo konden we zijn kamergenoten niet wakker maken. 'Waar?' Ik beet op mijn lip, ik kon toch moeilijk vertellen dat ik bij twee jongens had geslapen, er was niks speciaals aan voor mij, maar voor hem zou dat vast en zeker verkeerd klinken. 'Ergens waar het veilig was,' zei ik zacht. 

We besloten om verder te praten in een van de zetels beneden. Hij vertelde over hoe hij had gereageerd toen hij Theo voor het eerst zag. 'Ik wilde hem zo graag in elkaar slaan, zo graag,' zei hij en hij wreef over zijn knokkels. Ik volgde de beweging naar zijn handen en zag dat ze rood stonden en dat er op de knokkels bloed opgedroogd was. Snel greep ik ze beet en ik trok ze dichter naar me toe om ze te bestuderen. 'Wat heb je gedaan?' Hij zuchtte. 'Wel toen hij terugkwam en jij niet, ik kon me niet inhouden, dus heb ik tegen hem gevochten. Of nou ja, ik sloeg hem in elkaar, maar hij sloeg geen enkele keer terug. Theo wist duidelijk dat hij een pak slaag verdiende,' zei hij en ik hapte naar adem. 'Jack geeft me gelukkig weggetrokken, ik weet niet hoe lang ik zou verder gegaan zijn, maar je had je blik moeten zien, Lou, toen je hem terug zag. Ik kon niet anders, ik wilde die blik nooit gezien hebben,' zei hij en ik voelde me schuldig, ik keek naar beneden en bloosde. Mijn broer wist gelukkig niet alles, hij wist niet waarvan die angst kwam die hij in mijn ogen had gezien. Hij wist niet wat er gebeurd was tussen Theo en mij. 

We eindigden met een gesprek over het Toverschool Toernooi, hij verzekerde me dat hij me in elke opdracht zou steunen en dat hij me zou helpen wanneer ik het vroeg. Ik glimlachte bij zijn woorden en bedankte hem. Hij gaf me een stevige knuffel en toen begonnen er andere leerlingen naar beneden te komen. Ze keken mij allemaal aan. Waarschijnlijk door wat er gebeurd was gisteren, zowel mijn verkiezing tot kampioen als het voorval met Theo. Ik haatte de veroordelende blikken. 'Ik moet gaan,' fluisterde ik tegen Scorpi. 'Oke, zus, ik hou van je,' fluisterde hij. Ik glimlachte en wreef over zijn blonde haren. 'Ik ook van jou, broertje.' Hij was sentimenteler dan anders, maar dat kwam door de voorbije nacht. Hij had gevoeld hoe het zou zijn als hij me zou verliezen. 

Toen ik op de zevende verdieping kwam, hoorde ik stemmen die me tegemoet kwamen. 'Kom op, Tor, die Theo is alleen maar slecht nieuws. Wie weet wat er gebeurt als ze hem tegenkomt...' zei James in de verte. Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. Oké, ik vond het leuk en aangenaam dat ze bezorgd om me waren, maar nu waren ze echt overbezorgd. Ik zette mijn handen op mijn heupen en wachtte tot ze de hoek om waren. Ze botsten bijna tegen me op, van beide hun haren volledig in de war. Torin kreeg onmiddellijk een grijns op zijn gezicht, terwijl James me in schock aankeek. 'Louise!' riep hij uit. Hij legde zijn handen op mijn schouders. 'Is alles goed met je? Ben je gek! Nu alleen in de gangen lopen!' riep James en hij schudde me door elkaar. Ik zag paniek in zijn ogen die zacht vervaagde. Torin lachte weliswaar, maar voor James was dit een serieuze aangelegenheid. 'Ik ben oké, James. Alles is goed,' zei ik met een glimlach. Hij bleef me aankijken, hij haalde voorzichtig zijn handen van mijn schouders. 'Ik dacht gewoon...Huh, laat maar. Ik ben nog half aan het slapen dat zal het zijn. Misschien moeten we eens naar de bib gaan, verder zoeken naar wat die diadeem zou zijn. Kom, jongens,' zei James. Hij probeerde subtiel van onderwerp te veranderen en te doen alsof er niks gebeurd was. Maar hij had een betrapte blik in zijn ogen en toen ik hem met opgetrokken wenkbrauwen bleef aankijken, liep hij langs me, mijn blik vermijdend. 'We hebben niet heel de dag de tijd,' riep hij ons na. 

Torin en ik deelden een blik van verstandhouding, James deed heel raar. Ik vroeg me af waarom. Waarom was hij zo bezorgd om me? 

Toen we in de bibliotheek kwamen, begonnen we met zoeken. Onze hele zaterdag ging op aan het zoekwerk. Plots werden we gestoord door een meisje. 'Dag, James,' zei Ella Filister en ze veegde een verloren lok haar achter haar oor. Ze knipperde verleidelijk naar James die haar niet al te geïnteresseerd aankeek. Ik herinnerde maar al te goed wat hij me over haar had verteld. Ik vond het wel zielig voor Ella. 

'Wat zoeken jullie?' vroeg ze vrolijk en ze probeerde over de schouder van James te kijken naar het boek dat hij voor zich had. James daarintegen klapte het snel dicht. 'Naar iets dat blijkbaar niet gevonden wil worden,' zei hij zuchtend. Ella stond bijna op de toppen van haar tenen. 'Misschien kan ik jullie helpen, ik help namelijk hier in de bibliotheek om mijn punten wat te verbeteren. Ik zou jullie in de Verboden Afdeling kunnen laten,' zei ze. Torin redde Ella door vriendelijk naar haar te lachen. 'Dankjewel, Ella. Dat zou zeer hulpvol zijn,' zei hij vriendelijk. Ella glimlachte droogjes, haar blik nog steeds op James die elk oogcontact met haar vermijdde. Na een ongemakkelijke stilte volgden we haar door de bibliotheek. 

Nadat Ella ons met haar sleutel had binnengelaten, volgde er wer een ongemakkelijke stilte. James keek haar eindelijk aan, maar hij had een harde blik in zijn ogen. 'Bedankt Ella, we moeten nu verder zoeken,' zei hij. Ik zag de teleurstelling in haar ogen en had echt met haar te doen. Torin mompelde ook een dankje. Ze draaide zich om op de toppen van haar tenen en stond op het punt om weg te wandelen, maar ik voelde me verplicht om ook iets te zeggen. 'Dankjewel,' zei ik zacht. Ik schrok van haar blik, ze keek me bijna moordend aan, alsof dit alles mijn schuld was. Daarna liep ze gewoon verder. 'Dat was interessant,' mompelde Torin om de stemming wat op te lichten, maar James en ik gingen al snel verder met de zoektocht. In de hoop dat we hier wel iets zouden vinden. 

Na een tijdje zoeken vond ik een schrift van twintig jaar geleden. Het zag er stoffig uit. In plaats van het aan het rek open te doen en een kijkje te nemen, nam ik het mee naar de tafel. Het gevoel dat dit wel iets kon zijn, kriebelde in mijn buik. 

De stoel maakte een krakend geluid toen ik er op ging zitten, het schrift lag voor me en ik streelde er zacht over. Een kleine lok haar, die ontsnapt was uit mijn vlecht, vloog voor mijn ogen, ik veegde het snel weg. Met mijn hand gleed ik over het boek. In één beweging klapte ik het open. De titel en de auteur glimden op het verkleurde blad: 

Een overname van duisternis.

Geschreven door dé dochter, Claire Vilijn.