Granddaughter of Voldemort. (STOP)

17. Bulgarian.

'Geef een applaus voor de geselecteerden!' riep Kruml doorheen de zaal. Iedereen begon in hun handen te klappen, maar ik voelde me nog steeds verstomd. Onzeker keek ik naar rechts naar de andere afgevaardigden, het dichtsbij stonden de anderen van zweinstein, dan van Klammfels en Beauxbatons. De mysterieuze jongen was de enige die niet lachte. Hij had zijn armen gekruist. Mijn blik gleed terug en ik zag dat James glimlachend naar het publiek keek. Het was absoluut aan het genieten, hij had een kans om in zijn vaders voetstappen te treden. Ik slikte en richtte mijn blik weer vooruit. Ook ik glimlachte niet, ik ving Scorpius'blik en hij haalde zijn schouders op. Daarna gebaarde hij naar zijn lippen en trok hij zijn mondhoeken op. Ik hoorde hem het zeggen. 'Lachen, grote zus!' Ik kon niet lachen, ik wilde hier niet staan, ik stond weer in de spotlights. Theo had dit gewild, daarom was hij in eerste instantie naar mij toe gekomen. Hij had hier willen staan, samen met mij en de gedachte alleen al bezorgde me de kriebels. Ik schudde licht mijn hoofd naar Scorpius, die medelevend naar me keek. Ik richtte mijn blik op de grond. 

'Over een week zal de vuurbeker de kampioenen van elke school aankondigen,' zei Kruml en daarna gaf hij terug het woord aan Anderling. 'Jullie mogen nu allemaal terugkeren naar jullie leerlingenkamers. De afgevaardigden mogen hier nog even blijven, we moeten nog even alles aan jullie uitleggen.' De hele zaal kwam in beweging en geroezemoes ontstond bij de anderen. In mijn ooghoek zag ik hoe Ella enthousiast James een knuffel gaf. Ze waren blij om hier te staan, trots. Ik zag Clarisse tegen de menigte in lopen, even dacht ik dat ze naar mij toe kwam, maar eenmaal vooraan de zaal boog ze af naar rechts. Ik volgde haar tengere lichaampje en zag hoe ze in de armen sprong van de mysterieuze jongen, die net in een gesprek was met Kruml. Was dat haar neef? Kruml wreef glimlachend over het hoofd van zijn dochter en haar neef knuffelde haar stevig. Voor het eerst zag ik een glimlach verschijnen op zijn gezicht. Kruml stapte weg en Clarisse nam de hand beet van de jongen. Ze draaide zich om en keek mijn richting uit. Ik keek snel weg, zodat ze niet zouden weten dat ik naar hun had staan gapen. Even later voelde ik een zachte por tegen mijn arm,zogezegd onwetend draaide ik me om en forceerde mezelf om te glimlachen naar Clarisse. Haar neef stond achter haar.  

'Gaat het met je, Louise?' vroeg ze zacht. Ik knikte traag. En wierp toen subtiel nog een blik op de jongen om haar duidelijk te maken dat ik me afvroeg waarom hij hier was. 'Ik wil je aan iemand voorstellen,' zei ze en ze keek op naar de jongen. 'Dit is Luka, mijn neef uit Bulgarije,' zei ze. 'Allo,' zei Luka met een dik accent en hij stak zijn hand naar me uit. 'Louise,' zei ik bedeesd en schudde snel zijn hand. Hij zei iets tegen Clarisse en wat ik vermoedde dat Bulgaars was. Blijkbaar begreep Clarisse elk woord want ze knikte en zijn gezicht lichtte op. Het gaf hem een soort van gloed en zijn donkere ogen sprankelden. 'Clarisse, wil je ook naar je leerlingenkamer gaan, alsjeblieft,' zei Kruml zacht, hij was op een of andere manier naast ons verschenen. Het meisje liep huppelend de zaal uit, ze was zo te zien blij dat haar neef hier was. 

De aandacht van alle afgevaardigden werden gericht op Kruml, die zich vooraan de groep had opgesteld met aan zijn zijde professor Anderling. 'De kobolden hebben jullie stuk voor stuk uitgekozen om verschillende redenen. Sommigen voor hun intelligentie, anderen voor hun moed en anderen zelfs voor hun sluwheid. Elk van jullie zijn uniek en hebben de aandacht getrokken op andere manieren. Niemand van jullie mag denken dat jullie het niet waard zijn om hier te staan,' zijn blik bleef even bij mij hangen en ik kleurde rood. 'Volgende week zal de vuurbeker hier zes van jullie namen uitkiezen, de macht ligt nu bij dit magische object en jullie kunnen het met geen mogelijkheid saboteren. Er is geen weg terug,' zei Kruml. Ik slikte, hopelijk zou de vuurbeker niet mijn naam kiezen, dat zou toch niet gebeuren. Je had ook niet gedacht dat je al gekozen zou worden door de kobolden en toch sta je hier. Ik vervloekte mijn geweten om me daaraan te herinneren, maar het had gelijk. En ik had zo het gevoel dat mijn naam zou opvallen tussen de rest. De familie Malfidus was een eewenoude toverfamilie en op de koop toe stamde ik ook nog eens af van de Vilijntak. Niet de minst opvallende combinatie. 

'De rest van deze week zullen we jullie apart opleiden, jullie zullen dus niet de gewone lessen volgen. Tovenaars en heksen vanuit de hele wereld zulllen jullie klaarstomen voor het toernooi en alles zal worden vastgelegd door de Ochtendprofeet die dagelijks aanwezig zullen zijn. We moeten ervoor zorgen dat het Toverschool Toernooi terug een goede naam krijgt. Zo, ga maar snel terug naar jullie leerlingenkamers.' Ik bleef even zwijgend staan. Ik zou volgende week een speciale opleiding krijgen. Voor de anderen leek dit een prachtige kans, maar ik voelde me enkel meer teneergeslagen. De focus zou sowieso ook op mij gelegd worden en dat wilde ik liever niet.

Ik volgde de anderen richting de uitgang. De leerlingen van Beauxbatons en Klammfels liepen naar buiten. Ik vermoedde dat zij zouden overnachtten in hun koets en schip. Ik zag hoe Luka enkele meters achter de Klammfels groep liep, de Bulgaarse jongen was dus ook liever op zichzelf.

 Gehaast liep ik richting de kelders, op de voet gevolgd door Claude. 'Hé, Malfidus,' hoorde ik na een tijdje. Natuurlijk kon hij niet niets tegen mij zeggen. Hij was Claude Duval, altijd op zoek naar meer macht. 'Hoe ben jij erin geslaagd om geselecteerd te worden?' Zuchtend draaide ik me om. 'Ik heb geen idee,' zei ik schouderophalend. Zijn ogen glimden vervaarlijk. 'Onzin, je bent niet voor niets vrienden met de dochter de organisator. Het was vast niet moeilijk om je weg in het toernooi te praten,' zei hij snerend, ik rolde met mijn ogen. 'Dat is niet waar,' siste ik. 'Nee? Waarom besluit je dan plots vrienden te maken? Iederen weet dat je liever alleen bent.' Ik klemde mijn kaken op elkaar, maar ik kon niet tegenhouden dat mijn wangen rood werden. 'Daarom ging Theo toch een relatie met je aan, om in het toernooi te geraken. Maar jij bent liever alleen, we weten allemaal hoe jullie relatie is uitgedraaid. Je wilde liever alleen kampioen worden, niet? Of was Theo niet goed genoeg om aan je zijde te strijden?' zei hij mokkend. Ik besloot om hem te negeren en met grote stappen liep ik verder richting de leerlingenkamer. Ik verdrong de gedachte aan Theo zo goed mogelijk. 'Niemand gelooft dat jij ooit zal kunnen winnen, Malfidus! Daarvoor ben je te klein, te timide en te verlegen. Je zou de eerste ronde niet eens halen!' riep Claude me nog dreigend na. 

Het enige wat ik kon denken toen ik de leerlingenkamer inklom, was dat hij gelijk had.