Granddaughter of Voldemort. (STOP)

18. Weird family, the Krums.

Alle ogen werden op me gericht toen ik de leerlingenkamer binnenkwam, ik slikte en sloeg onmiddellijk mijn ogen neer. Snel wandelde ik verder naar voren, de priemende ogen waren onvermijdelijk, maar ik probeerde ze toch te negeren. Op een gegeven moment werd een hand op mijn schouder gelegd, bliksemsnel draaide ik me om en zag daar Scorpius staan. Hij glimlachte lichtjes. 'Gaat het? Grote zus,' vroeg hij zacht zodat niemand het kon horen. 'Het gaat, ik had het niet verwacht, maar het gaat,' fluisterde ik terug. Claude kwam binnengestapt en hij keek met een grote glimlach naar de leerlingen die nu hun aandacht op hem vestigden. Hij genoot ervan. Een van zijn vrienden liep op hem af en klopte lachend op zijn schouder, hij feliciteerde hem. Niemand zou mij feliciteren. Nog meer leerlingen liepen op Claude af om hem proficiat te wensen, ik rolde met mijn ogen en vestigde mijn aandacht terug op Scorpius, die keek ik richting Claude. 'Ben je blij dat ik nu een kans maak om aan het toernooi deel te nemen? Jij wilde graag dat ik meedeed,' vroeg ik zacht aan hem. Hij keek naar me om. Hij bestudeerde mijn gezicht. 'Ik weet het niet, het zou natuurlijk cool zijn, maar ik zie aan je dat je het niet wil. Ik zie je niet graag ongelukkig, grote zus.' Ik glimlachte naar hem en wreef kort over zijn haar. Hij sloeg snel mijn hand weg, waardoor ik hardop moest lachen. 'Ik ga maar eens gaan slapen,' zei ik tegen hem en ik liep richting de trap. 

Terwijl ik de trap opliep, zag ik hoe Claude genoot van de aandacht, het grootste deel van de leerlingenkamer zat rond hem. Scorpius zat terug bij Torin, ze speelden een partijtje toverschaak. Clarisse liep net richting de uitgang. Met gefronste wenkbrauwen zag ik hoe het meisje naar buiten ging. Wat ging ze nog doen zo laat? Twijfelend keek ik naar boven. Zou ik gewoon naar boven gaan en gaan slapen? Of... Ik kon haar toch niet alleen laten rondlopen? Zo laat alleen in een leeg kasteel? Daarvoor was ze veel te jong. Ik slikte en zuchtte en liep uiteindelijk de trap terug af. Clarisse was mijn vriendin en ik zou haar niet alleen laten. 

Na een sprintje zag ik het zwarte uniform met de lange bruine krullen. 'Clarisse,' zei ik, maar ze hoorde me nog niet. Ze liep een trap op en ik zette enkele grote stappen. Ze was nu binnen mijn bereik en ik tikte op haar schouder. Ze schrok duidelijk en draaide zich onmiddellijk om. Angst op haar kleine gezichtje, maar dat lichte snel op toen ze mij herkende. 'Louise, wat doe jij hier?' zei ze met een piepstem. 'Kan ik beter aan jou vragen? Waarom loop je helemaal alleen door de gangen?' vroeg ik terug. 'Was je ongerust over mij?' vroeg zij op haar beurt. Ik trok mijn wenkbrauwen naar haar op en zette mijn handen in mijn zij. 'Mag ik dat dan niet zijn?' Ze glimlachte lief en wierp dan haar armpjes om mijn middel, ik omhelsde haar zacht terug. 'Dankje,' fluisterde ze. Ze maakte haar los en keek me aan. 'Ik was eigenlijk op weg naar mijn papa en Luka,' zei ze. Logisch dat ze naar haar familie wilde, ik kon me wel voor mijn gezicht slaan. 'Wil je mee?' vroeg ze uiteindelijk, toen ik net op het moment stond om terug naar de leerlingenkamer te gaan. Ik knikte al voor ik er goed over na had gedacht en mijn voeten volgden automatisch het meisje. Waarom ging ik mee richting twee Bulgaarse mannen? 

We liepen naar buiten richting het meer. De boot lag net aan de zijkant, een loopbrug overbrugde het water. Zonder twijfel liep Clarisse over de houten planken van de brug. Ik stopte even, maar volgde uiteindelijk toch. Nog enkele lichten waren aan in het schip, ik keek achterom en zag ook enkele lichten branden in het kasteel. Goed, nog niet iedereen was aan het slapen. De maan brandde boven ons hoofd, terwijl het hout onder ons gewicht kraakte. Eenmaal op het schip voelde ik het vaartuig onder me bewegen. Licht op en neer, op de deining van het meer. Clarisse liep onmiddellijk door naar een van de deuren op het dek. Snel volgde ik haar, ik wilde niet gezien worden door de andere leerlingen van Klammfels. Wat zouden ze wel niet denken van mij? Ze zouden waarschijnlijk denken dat ik hen kwam bespioneren. Gelukkig moesten we niet ver lopen op het schip, want Clarisse klopte al aan bij een van de eerste deuren die we tegenkwamen. Kruml deed open en het meisje sprong in de armen van haar vader. 'Sisi, hoe was je dag op school?' vroeg hij aan haar, haar nog steeds vasthoudend in zijn armen. 'Goed, papa, we hebben weer mogen vliegen. Ik ben de beste van iedereen, ik kon zelfs enkele ballen vangen die ze omhoog gooiden, ik was de enige die dat kon.' Kruml keek trots naar zijn dochter. 'Volgend jaar moet je zeker meedoen met het zwerkbalteam dan,' zei hij. Clarisse knikte furieus. 'Zeker weten,' zei ze vrolijk en ze werd neergezet door haar vader. 

'Ik kan vragen aan mijn broer of hij je eens mee wil nemen naar een training, het team van zwadderich blijft het hele jaar door spelen om in topvorm te blijven,' zei ik, mijn aanwezigheid kenbaar makend voor Kruml. 'Ja! Dat zou fantastisch zijn!' riep Clarisse uit en ze liep verder naar binnen. 'Luka!' hoorde ik haar gillen, maar zag de jongen niet staan. Kruml keek mijn richting uit. 'Dankjewel, Louise, dat je mijn dochter gelukkig maakt,' zei hij oprecht. Ik bloosde bij zijn woorden. 'Ze verdiendt het zeker,' zei ik terug en hij glimlachte en keek richting zijn dochter. Ik volgde zijn blik en zag daar Clarisse staan bij Luka, met grote gebaren zei ze iets tegen hem. Hij keek haar aanbiddend aan. 

We bleven ongeveer een halfuur in de hut van Kruml, samen met Clarisse zat ik in een kleine sofa en tegenover ons zaten Kruml en Luka. We praten over vanalles, maar vooral over zwerkbal. Ze waren erg geïnteresseerd in mijn moeders carrière en ik was blij om eens trots te kunnen spreken over mijn moeder. Ik leerde zelfs een beetje Bulgaars, maar mijn uitspraak was zo embarmelijk dat het drietal altijd plat lag van het lachen. Toen Clarisse tegen mijn schouder in slaap viel, besloot ik dat het tijd was om terug te gaan naar het kasteel. 'We zullen maar gaan,' zei ik tegen de twee mannen en ik probeerde Clarisse wakker te maken, maar ze was al te ver heen. 'Ik zal haar wel dragen,' bood Luka aan. Ik knikte, hij wilde haar blijkbaar ook niet volledig wakker maken. Ze was te schattig al slapend. Voorzichtig tilde hij haar in haar armen en ik liet mezelf uit. Kruml wuifde ons uit, we wensten elkaar stil een goede nachtrust en daarna liepen we richting het kasteel. 

Al zwijgend liep ik naast Luka over het terrein van Zweinstein. De meeste lichten van daarnet waren nu wel al gedoofd. We liepen met snelle passen en na een minuut of vijf liepen we al door de gangen van het kasteel. Ik liep voorop om Luka de weg te wijzen en aan de deur van de leerlingenkamer bleef ik staan. 'Bedankt om haar te dragen,' fluisterde ik. 'Geen probleem, ik doe alles voor haar,' zei hij met een accent. Ik glimlachte. 'Ik ook,' zei ik bijna onhoorbaar, maar aan zijn gezicht te zien, wist ik dat hij het toch had gehoord. Vertederd keek ik naar het slapende meisje. Ik stak mijn armen uit, zodat Luka haar kon overdragen naar mij. Ze woog niet veel. Luka's handen raakten kort de mijne. Zwijgend bleven we naar elkaar kijken. 'Welterusten,' zei hij uiteindelijk. 'Welterusten,' zei ik terug. Luka draaide zich daarna met een stalen blik om en liep de gang uit. Hij was een speciale jongen.