Granddaughter of Voldemort. (STOP)

25. Mom, the teacher.

Langzaam stond ik recht van de tafel, ik voelde hoe een hand me terug wilde neerzetten, maar ik kon nu niet stilzitten. Torin gaf het uiteindelijk op en liet me begaan. Al snel zwaaide ik mijn benen over de bank en begon te lopen. Aan Zwadderichs kant zag ik mijn broer ook in beweging komen. Onze moeder liep ondertussen naar voren, richting Anderling, die had al haar armen geopend voor haar nicht. Scorpius en ik kwamen op hetzelfde moment vooraan als moeder en liepen op haar af. Beiden wierpen we onze armen rond haar heen en al snel voelde ik de troostende hand van mijn moeder mijn haren strelen. Ik wist dat haar andere hand op Scorpi's hoofd lag. Ze beschermde ons beiden. Ik voelde hoe ik haar had gemist, al mijn vragen vervaagden, ik had de liefde van mijn moeder nodig. Na al die tijd, na Theo, na deze week, ik had iemand nodig die me deed terugdenken aan hoe het was voor al deze chaos. 

'Ik hou van jullie, nu, ga terug naar jullie plaatsen, we spreken later nog eens. Tante Minerva moet me nu eerst voorstellen,' fluisterde ze zacht. We maakten ons beiden van haar los. Samen met Scorpius liep ik naar de kant, maar we gingen niet zitten. We bleven zo dicht mogelijk bij moeder staan, zonder dat we in het blikveld stonden van de gapende leerlingen. Ik waagde een blik op hen en ik zag vooroordelen in hun ogen. Ook al was mijn moeder in haar zwerkbalgewaad verschenen. De leerlingen zagen haar als de dochter van Voldemort en ze vertrouwden haar voor geen haar. Ik zag James druk tegen Torin fluisteren. Daarna gleed mijn blik richting de tafel van Griffoendor. Luka keek me aan, recht in mijn ogen, alsof zijn blik me nog geen een keer had verlaten. Het was een blik van herkenning en begrip, een goede blik. 

Professor Anderling sprak met heldere stem doorheen de zaal, de wantrouwende blikken vielen toen hun aandacht op hun schoolhoofd werd gelegd. 'Dit is mijn nicht, Claire Anderling. Ze is niet de eerste van onze gasten, dus jullie hoeven niet verwonderd te zijn. De precieze reden van haar komst hier zal straks worden uitgelegd aan de kandidaten voor het Toverschool Toernooi door meneer Kruml. Voor de rest hoeven jullie nieuwsgierige kinderen niks te weten.' Er werd gemompeld toen mijn moeder een Anderling genoemd werd. Haar moeders naam koos ze liever dan die van haar vader, maar velen spraken haar nog aan als een Vilijn. Nochtans haar dreuzelnaam Spoir dook nog zelden op. 

Het ontbijt was snel gedaan en iedereen werd naar zijn lessen gestuurd, Scorpius bleef naast me staan en liep samen met mij terug naar onze moeder. Ze keek ons glimlachend aan. 'Ik zei toch dat je moest voorbereid zijn op verrassingen,' zei ze tegen me. Ik rolde met mijn ogen. 'Mam?' vroeg Scorpius zacht. Ze keek hem zacht aan. 'Waarom is je haar wit?' vroeg hij voorzichtig, ze zuchtte. 'Jij moet naar de les, Scorpi,' zei ze, de vraag ontwijkend en ze gaf hem een kus op zijn kruin. 'Hup, snel,' zei ze en Scorpius vertrok met een verwarde blik op zijn gezicht. Hij vroeg zich hetzelfde af als ik, waarom was moeders haar plots wit. En waarom enkel een pluk? 'Mam, waarom antwoordt je niet op zijn vraag?' Ook mij negeerde zich en ze richtte zich tot Kruml die onze aandacht wekte. Zij stond al snel aan zijn zijde en ik haastte me naar James en Torin. 'Heeft ze al iets gezegd?' vroeg James. 'Nog niks, helemaal niks, ze ontwijkt onze vragen. Er is een lok van haar haren wit, dat klopt niet. Er klopt iets niet,' zei ik aan het einde mompelend. James legde troostend een hand op mijn schouder en we keken richting Kruml die begon te spreken. 'Het komt wel in orde,' fluisterde James in mijn oor. 

'Oke, velen van jullie weten waarschijnlijk dat ik niet zo slecht was in een welbepaalde sport.' Kruml liet even een stilte. 'Zwerkbal is een sport die veel vaardigen vraagt, je moet natuurlijk kunnen vliegen, maar behendigheid, snelheid, kracht, alles komt erbij kijken. Vandaag zullen we jullie daarop testen, we zullen je daarop oefenen en helpen. Maar ik kon dit niet alleen, ik vroeg een goede vriendin van mij, een ware zwerkballegende, Claire V...Anderling,' hij versprak zich bijna en ik zag mijn moeder even slikken, ' om mij ter zijde te staan.' Mijn moeder stapte naar voren. 'Overweg kunnen met een bezemsteel werd jullie geleerd van jullie eerste jaar op school. Maar om deze vaardigheid te kunnen gebruiken in levende lijve, wanneer jullie leven misschien bedreigd is, daarvoor zijn jullie nog niet bestemd.' 

We verdeelden ons in twee groepen, ik raakte natuurlijk bij mijn moeder. James en Torin volgden en het verwonderde me niet dat ook Luka onze groep vervoegde. We moesten bezemstelen halen als we die bezaten. Ik nam deze uit mijn broers kamer, hij had namelijk het nieuwste model van de Nimbus staan. Een 3000. De beste bezemsteel op de markt, een cadeau van mijn vader toen hij vorig jaar kampioen werd met Zwadderich. James en Torin hadden ook een goede bezemsteel, beiden zaten namelijk in het team  van Griffoendor, maar Luka moest het stelen met een oude bezem uit de kast. Een Helleveeg. Eerst en vooral moesten we allemaal de lucht in stijgen, ik voelde de kriebels in mijn buik. Vliegen was niet van mijn sterkste kant en onder het oog van mijn moeder wilde ik geen fouten maken, maar ik voelde dat de bezem niet stabiel onder me was. Ook al was het een zeer goede bezem, dus waarschijnlijk was dat dan mijn fout. 

'Oké, iedereen, vlieg allemaal een ronde rond het zwerkbalveld.' We deden wat ze vroeg en daardoor merkte je snel wie er een goede bezemsteel had. Zonder de Nimbus had ik ook achteraan gevlogen, want zijn snelheid zorgde ervoor dat mijn slechte vliegkwaliteiten niet zichtbaar waren. Luka kwam als laatste en vloekte op zijn bezemsteel in het Bulgaars. Hij kon goed vliegen, dat was zeker, hij was een Kruml. Bij hem was het net het tegenovergestelde dan bij mij, goede speler, slechte bezem. Bij mij slechte speler, goede bezem. 

'Jullie moeten er blijkbaar nog even aan wennen, Louise wissel van bezem met die jongen daar voordat hij zijn bezem in tweeën breekt.' Mam wees richting Luka en zuchtend liep ik op hem af. Hij leek niet te weten wat er gebeurde, want toen ik zijn bezem uit zijn handen nam en de mijne aan hem gaf, keek hij me verwonderd aan, maar hij liet me begaan. Natuurlijk koos mijn moeder mij, ze zou niemand anders willen opofferen. Maar voor mij gold nu het ergste: slechte speler, slechte bezem. 

Na verschillende oefeningen was het maar al te duidelijk dat ik er niks van bakte. De frustraties kwamen meer en meer in me op toen mijn moeder me bleef aansporen om het beter te doen. Het was wél haar schuld dat ik met een slechte bezem zat opgescheept. Ik kon er toch niks aan doen dat ik gewoon niet hun zwerkbalgenen had overgeërfd. 'Louise, doe nu eens je best!' riep ze me toe en dat was de druppel. Ik liet mezelf neerzakken, smeet de bezem op de grond en liep het zwerkbalveld woedend af.  

Mokkend zat ik in de spelerstunnel, even later kwam mijn moeder binnen. Ze had waarschijnlijk de rest een of andere opdracht gegeven om hen bezig te houden zodat ze achter mij aan kon komen. Ik wilde zogezegd niet dat ze me achter me aankwam, maar toch vond ik het niet erg dat ze er was. Ik moest met haar spreken of ik dat nu wilde of niet. Maar dat is meestal zo, je loopt woedend weg, maar toch hoop je dat het iemand iets kan schelen en dat ze achter je aan komen om je woede te bestrijden. 'Lou, wat is er?' zei ze zacht. Ik keek haar fel aan. 'Ik doe mijn best, mam! Ik doe verschrikkelijk hard mijn best, maar ik kan gewoon niet zwerkballen, ik heb er geen talent voor. Ik zal nooit verbeteren, mama, Scorpius zal zo goed worden als jou, ik niet.' Ze zuchtte en liet zich naast me neerzakken. Ik stribbelde even tegen toen ze een arm rond me wierp, maar de tedere warmte voelde goed. 

'Ik wil niet dat je zo goed wordt als mij, jij moet gewoon jezelf zijn en ben je geen zwerkballer, dan is dat maar zo. Ik kan daar gerust mee leven. Ik hou van je zoals je bent,' zei ze zacht. Ik glimlachte even om haar worden, maar toen drukte de zware waarheid op me. 'Maar je bent hier om ons te leren vliegen, om ons goed te maken.' Paniek steeg in me op. 'Mam, stel dat ik gekozen word en stel dat een van de opdrachten met vliegen is. Ik zal het niet aankunnen, wat moet ik dan doen?' Haar donkere ogen keken me aan.  Ze dacht na zeer diep. Ze besefte iets, maar twijfelde toen. Uiteindelijk keek ze me zuchtend aan. 'Er is nog een andere manier, waarbij je geen bezem nodig hebt, niks. Maar...' Mijn ogen werden groot bij haar woorden. 'Welke manier?' 'Maar het is niet iets wat een jongere als jij zou mogen kunnen. Het is iets duisters.' Ik hapte naar adem. 'Wil je het leren?' Ik twijfelde even, maar knikte toen overtuigd. Het idee dat ik nooit meer een bezem zou nodig hebben om te vliegen was te aanlokkelijk. 

De rest was naar het middagmaal gelopen en ik stond nu alleen met mijn moeder op het veld. 'Oké, ik zal het je eerst voortonen, kijk goed wat er gebeurt, stel het dan zelf voor en het zal gewoon lukken.' Ik knikte en keek haar aan. Ze sloot haar ogen. 'Laat me even concentreren, het is even geleden dat ik dit nog heb gedaan.' Enkele seconden later steeg er zwarte rook rond haar op en ze steeg op, volledig in rook gehuld vloog ze rond me heen en landde daarna voor me terug neer. Met mijn mond vol tanden keek ik haar aan. 'Cool,' zei ik enkel, waarna ik het zelf probeerde.