Granddaughter of Voldemort. (STOP)

34. Darkness will come and take.

De rest van de week sloot ik mezelf af van alles en iedereen. Ik ging naar de les, maakte mijn huiswerk en negeerde zoveel mogelijk de twee griffoendors, mijn broer en Clarisse. Ze probeerden met me te spreken, maar dan zorgde ik ervoor dat mijn gedachten op nul stonden. Zo hoorde ik meestal niet wat ze zeiden en dan kon ik op mijn gemak verder lopen. 's Avonds zat ik dan het notitieboekje van mijn moeder te lezen, ik las hoe zij net als ik geen vrienden had gehad tot haar zesde jaar. Ik spiegelde me in haar, één van de slimste leerlingen, sociaal ongemakkelijk en ze ging uiteindelijk ook gebogen onder haar afkomst.

Ik las haar volledige verhaal, hopend dat ik wat meer klaarheid zou krijgen, maar ik was verwarder dan ooit. Hoe kan het in godsnaam dat mijn moeders haar wit is? Normaal verdween alles van duisternis toen alle delen van mijn grootvader waren vernietigd. Wat was dan de reden dat het terug is? Heeft mijn moeder de duisternis op een andere manier binnen gelaten? Ik kraakte mijn hersenen op al die vragen. Waarvan één de rest overschaduwde: zat de duisternis ook in mij?

Vrijdagavond had ik besloten om na het avondmaal naar de bib te gaan. Ik zou wat meer te weten willen komen over gruzielementen. Maar ik had de tekenen moeten opmerken... Torin en James vertrokken veel te snel, terwijl ze normaal naar hartelust hun maag vulden met zoveel mogelijk voedsel. Ik zat tussen Luka en Scorpius, ze waren zelf naast me komen zitten en ze waren doodstil. Clarisse zat met een ondoorgrondelijke blik voor me. Ik had het moeten zien aankomen.

'Ik vraag me af wie er zal winnen?' zei Luka plots naast me, ik bleef de aardappelen in mijn mond proppen. Ik negeerde hem of dat probeerde ik toch... Mijn oren vingen alles op wat hij zei. 'Zweinstein, Klammfels of zelfs Beauxbatons. De eerste opdracht is al binnen een week, we zouden ons moeten voorbereiden erop.' Het Toverschool Toernooi... mijn groottante had me een tip willen geven, maar ik had geen idee wat die was. Het moet iets zijn in verband met het verleden van mijn moeder, maar zou de opdracht echt om haar verleden gaan? Zouden ze dat echt gebruiken? Niet iedereen kende zelfs haar verleden, haar kinderen kenden het zelfs niet.

'Moeder heeft me een brief gestuurd gisteren, ze vroeg hoe het met ons ging, ze vroeg ook waarom je niet op haar brieven antwoordt,' zei Scorpius nu aan mijn andere kant. Moest ik het hem vertellen dat ik geen normale brief meer naar onze moeder kan sturen omdat ik haar niet meer kan loskoppelen van de moorden die ze heeft gepleegd? Moest ik mijn kleine broer mee in deze duisternis trekken? Nee, dat kon ik niet doen. Ik kon zijn beeld van zijn moeder niet verpesten, niet zoals mijn beeld was verpest. Ik kon niet eens een brief naar haar schrijver, zonder haar voor te stellen als een moordenares.

'Heb je gezien dat er een kerstbal wordt gehouden in name van het Toernooi? Blijkbaar moeten wij de eerste dans houden.' Luka vertelde me iets nieuws, maar ik wilde er niet aan denken. Ze kenden me maar al te goed en wisten hoe ze op mijn zenuwen moesten werken. Hoe langer ik hier zou zitten, hoe moeilijker het zou worden om hun te negeren.

Gefrustreerd stond ik op en ik liep naar buiten, natuurlijk gaf ik zo aan dat ik hen maar al te goed gehoord had. Ik zag gewoon het triomfantelijke glimlachje op hun gezichten. Maar ik had het moeten zien aankomen, ik volgde precies hun plan.

Ik had nog maar één voet uit de grote zaal of mijn beide bovenarmen werden vastgegrepen. Ik wilde gillen, maar voordat ik dat kon doen, werd een hand voor mijn mond gehouden. 'Rustig, we willen je alleen maar helpen,' fluisterde James in mijn oor. 'Ja, zie dit als een interventie!' riep Torin in mijn andere oor, ik kromp licht ineen door zijn luide geroep. 'Oeps, sorry, ik ben iets te enthousiast,' fluisterde hij nu zacht in mijn oor.' Ik rolde met mijn ogen, wat waren deze idioten van plan?

Ze sleepten me mee richting een lege kamer. Letterlijk slepen, want ik was niet van plan om vrijwillig mee te doen met deze 'interventie'. Eenmaal binnen lieten ze me los. James keek me onschuldig aan, terwijl Torin de deur op slot deed. 'Kijk, we willen je enkel helpen. We weten niet wat je hebt gelezen, maar het heeft je duidelijk overstuur gemaakt.' Hij bleef praten en met open armen kwam hij op me afgelopen. Ik kruiste mijn armen. Natuurlijk hadden ze de link gelegd met het notitieboekje van mijn moeder. Toen James dicht genoeg bij me was, ik was me van geen kwaad bewust, greep hij mijn toverstaf vanuit mijn laars. 'Hey!' gilde ik, en ik probeerde hem terug te pakken. James hield het voor boven mijn hoofd en na enkele seconden zette ik een stap achteruit. Ik keek woedend voor me uit.

'Vertel ons nu gewoon wat er met je is, Lou, het kan niet zo erg zijn...' ik kapte Torin af met een licht lachje. 'Niet zo erg?' Moest ik het hun vertellen? Moest ik hun vertellen welk bloed er door me heen stroomde? Moest ik hun vertellen wat de erfenis van de naam Vilijn was? 'Het is wel erg, ik heb gelezen hoe mijn moeder ten onder is gegaan aan mijn vader. Wie weet zal dat ook met mij gebeuren? Dan ben ik niet meer te stoppen!' Mijn frustraties barsten los en James en Torin keken me geschokt aan. Mijn gedachten gingen razendsnel en verschillende puzzelstukjes vielen op zijn plaats.

'Mijn moeders haar is terug wit...' fluisterde ik zacht tegen mezelf. 'Het zit in mijn bloed, het zit in ons bloed. Hij zit in ons bloed. Zien jullie dat dan niet? Ik ben een tikkende tijdbom, ik kan elk moment ontploffen en ik wil niet dat jullie dan in de buurt zijn.' Ik had gelijk, met al de emoties door de situatie met Theo, het toverschool Toernooi en de geschiedenis van mijn moeder kon elk moment de laatste druppel zijn. 'Ik ben nu eenmaal slecht en...' De waarheid viel bij me in als een bom. 'Mijn moeders haar is opnieuw wit, de duisternis is terug. Dat kan maar één iets betekenen en dat is dat Hij terug is. Hij is terug en hij zal voor ons komen, voor zijn bloed. Hij wil mij!'

Dat was mijn voorspelling. Het klonk nu al in mijn hoofd hoe ik dezelfde geschiedenis zou schrijven als mijn moeder. Ik zag mezelf ertoe in staat.

Een overname van duisternis.

Geschreven door Louise Malfidus.

De kleindochter.
Ik gooide het notitieboekje dat in mijn tas zat naar hun toe. Daarna greep ik mijn toverstaf en vluchtte uit het lokaal.

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Het kan goed zijn dat je een ander einde hebt gelezen, Wattpad had op een of andere manier mijn einde verwijderd op mijn gsm en dus toen mijn gsm synchroniseerde was mijn volledige einde weg. Ik heb het zo goed mogelijk nageschreven, maar het kan zijn dat het minder uitgebreid is enzo, maar ik heb mijn best gedaan om het zo goed mogelijk na te schrijven.

xoxo

Jayez1998