Granddaughter of Voldemort. (STOP)

2. Carriage

Ongeveer halverwege trok ik mijn uniform aan, ik wist dat het groen en zilver van mijn stropdas goed bij mijn haar pasten. Ook wist ik dat die kleuren de favoriete kleuren waren van mijn vader, hij was verschrikkelijk trots geweest dat ik werd ingedeeld in Zwadderich. Ook Scorpius werd ingedeeld bij mij, ergens wist ik wel dat mijn moeder graag had gehad dat een van ons in Ravenklauw werd opgedeeld, maar de hoed wist wie onze ouders waren. Ik was slim, maar ook trots en paste daarom beter in Zwadderich, dat was wat de hoed zei. Gelukkig had mijn afkomst ervoor gezorgd dat mijn afdeling me had geaccepteerd. Ze zouden me steunen als het nodig was, maar ze hielden zich liever niet met mij bezig. Scorpius was ook nog eens de beste speler van ons zwerkbalteam, hij was gelukkig wel populair, waarschijnlijk had hij dat van mijn moeder geërfd. Ze had het grootste deel van haar carrière bij Pullover United gespeeld, daarna werd ze een plaatsje aangeboden in het nationale team van Engeland. Dat had ze onmiddellijk geaccepteerd, ze had het team naar de top geleid en ze had zelfs het wereldkampioenschap gewonnen.

Toen werd ik geboren en had ze haar zwerkbalcarrière beëindigd, nu werkte ze op het ministerie bij het departement van sport en recreatie. Nog steeds was ze bekend, soms werd ze zelfs nog gevraagd om in te vallen bij Pullover United. Niemand kon aan haar tippen en daardoor had ze ervoor kunnen zorgen dat haar reputatie als dochter van Voldemort een beetje was vervaagd. Gelukkig voor ons, want de rest zagen mij en Scorpius als de kinderen van een beroemde zwerkbalster. Niet als kleinkinderen van Voldemort, maar toch kregen we het soms nog te horen. Het was geschiedenis geworden en iedereen kende nog steeds de 'duistere heer'.

Jammer genoeg had ik geen aanleg voor zwerkbal, ik kon wel goed vliegen, maar het ontbrak me aan tactiek om echt goed te zijn. Als een jager kon ik geen ballen vangen, als een wachter had ik niet de spitsvondigheid om snel te anticiperen zodat ik de balen kon tegenhouden, voor een drijver was ik niet sterk genoeg en als zoeker verloor ik de snaai altijd uit het oog. Scorpius daarentegen kon alles aan, als het zou mogelijk zijn dat hij alleen een spel kon spelen, zou hij het absoluut winnen. Er werd voor hem gekozen om zoeker te zijn, gewoonweg omdat men geen andere degelijke zoeker vond. Het was de plaats waar ze hem het meest nodig hadden. De zwadderaars benijdden hem, hij ving telkens de snaai en er werd gefluisterd dat hij beter was dan Harry Potter. Wat ik vanzelfsprekend vond, mijn broertje was de beste die er was.

De deur werd opengeschoven en daar verscheen het dametje van de snoepkar. Ik schudde onmiddellijk mijn hoofd. 'Nee,' zei ik kort en krachtig en ze liep onmiddellijk verder. Mijn antwoord was toch telkens hetzelfde en ze kende het nu al na die vele jaren. Ik wilde gewoon geen snoep eten, omdat ik daar gewoon geen zin in had. Snoep leek iets leuk in mijn ogen, maar de tocht naar zweinstein was niet leuk voor mij. Een geeuw ontsnapte mijn mond en ik ging gaan liggen. Enkele tellen later lag ik in slaap, één zonder dromen.

'Opstaan!' gilde er iemand naast me, ik sprong recht en keek verward rond. Een jongen stond in de deuropening, zijn klassenoudstebadge glom in het licht. Zijn zwarte slordige haar stond half recht, natuurlijk herkende ik hem. James Potter. Ik keek naar buiten en merkte dat we aangekomen waren, maar het station zag er akelig leeg uit. De trein maakte ook geen geluid meer. 'Oh nee,' fluisterde ik en ik sprong recht. 'Jij had duidelijk niet door dat we gestopt waren,' zei hij met een glimlach. Vol afschuw wierp ik een blik op hem. Hij had een grijns op zijn gezicht, hij vond het duidelijk maar al te grappig dat ik lag te slapen. 'Geen goed humeur, typisch zwadderaars,' zei hij, waarna hij weer wegliep. Ik rolde met mijn ogen en wandelde mijn coupé uit. James ontmoette Ella Filister in de gang, de andere klassenoudste van ons jaar. 'Alles is gecontroleerd,' zei hij nu duidelijk verveeld. Ella keek langs hem heen richting mij, ze trok haar wenkbrauwen op. Ik keerde hen de rug toe en liep naar buiten. Hopelijk zou er nog een koets achtergebleven zijn, ik was allesbehalve in de stemming om te voet naar het kasteel te gaan. Mijn maag knorde, ik had nood aan een avondmaal.

In de verte zag ik gelukkig nog enkele leerlingen wandelen, ik was niet zo heel veel te laat. Achter me hoorde ik stemmen, James en Ella liepen daar. Nu zou ik ook nog met hun in een koets moeten zitten. Ik zuchtte. Ik haatte school meer dan ooit. Snel klom ik in een koets die klaarstond, blijkbaar werden ze getrokken door zwarte paarden, maar kon je die niet zien. Mijn moeder had me dat geschreven in mijn tweede jaar, toen ik vol verrukking had geschreven over de zichzelf voorttrekkende koetsen. Toch had ze nooit de reden gegeven waarom zij ze wel kon zien, ze had geschreven dat ik het niet zou begrijpen, maar ze had me verzekerd dat het ook niet iets was dat ik wilde weten. Ik had me er maar bij neergelegd. Zoals ik had voorspeld klommen de twee klassenoudsten ook in de koets, ik keek onmiddellijk weg en probeerde hen te negeren. Wetend dat zij dat ook zouden doen, er was toch geen nut dat ze een gesprek met mij zouden starten.

'Jouw vader heeft toch ook meegedaan aan het laatste toernooi?' vroeg Ella op een bewonderende toon. Natuurlijk iedereen had bewondering voor dé James Potter, dé zoon van dé Harry Potter. De jongen die mijn grootvader had verslaan. Met andere woorden waren wij dus eigenlijk soort van vijanden. 'Ja, maar hij praat er niet graag over. Hij is allesbehalve blij dat het toernooi weer doorgaat. Een van zijn vrienden is namelijk erdoor gestorven.' Vermoord door mijn grootvader, dacht ik erbij. Geen wonder dat er nooit echt iemand de moeite deed om met me te praten, mijn afkomst was allesbehalve een voordeel. 'Hij hoopt dat de aanpassingen die ze nu hebben gemaakt goed genoeg zullen zijn, veilig genoeg.' Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Ella aan James' lippen hing. Zou ze een oogje op hem hebben? Waarschijnlijk wel, alle meisjes hadden een oogje op hem. Ik begreep wel waarom, hij was knap, dapper en sportief. Maar tegenover mij stelde hij niets voor. Tegenover mij leek hij een arrogant joch met een bekende vader, bekend op een goede manier. Hij was zelfs niet eens zo slim en op de koop toe was hij van griffoendor. 'Hij heeft wel gezegd dat de andere scholen op spectaculaire wijze zullen arriveren en dat ik zeker de kans moet grijpen om hen te ontmoeten,' zei James. 'Zeker,' zei Ella enkel, wat enkel mijn vermoeden bevestigde.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het kasteel en we liepen richting de grote zaal. Daar scheidden de wegen van James en Ella, de laatst genoemde was daar allesbehalve tevreden mee. Ik glimlachte even richting tante Minerva of professor Anderling die aan het midden van de lerarentafel zat. Ze glimlachte terug, waarna ik aan tafel ging zitten. Scorpius kwam enkele tellen later naast me zitten samen met Jack. Hij boog zich naar me toe. 'Je haar ziet er niet echt goed uit,' fluisterde hij. Onmiddellijk schoten mijn handen naar mijn haar. Ik voelde dat er enkele plukken recht stonden en ik streek ze snel glad. Mijn wangen kleurden rood en in de verte zag ik James Potter geniepig glimlachen en hij wendde zijn blik van me af. Hij had het dus heel de tijd gezien maar niets over gezegd, dat noemde ik pas arrogant.