Granddaughter of Voldemort. (STOP)

38. 'Will you go to the ball with me?

Enkele dagen later zat ik naast Theo aan tafel. We waren soort van vrienden, of toch op de weg daarnaartoe. Hij had me geholpen en hij verdiende ergens wel een tweede kans, maar ik was nog steeds op mijn hoede. Ik wist wat hij in zich had en ik was niet van plan om hem opnieuw te vertrouwen, maar toch was het fijn om hem als vriend te hebben. Clarisse was bang van me, dat dacht ik toch. Ze kwam namelijk niet meer in mijn buurt en dus naast mijn broer had ik niemand van mijn afdeling tegen wie ik kon praten. Iedereen haatte me of was bang voor me, buiten Theo. Ik lachte om zijn grap en negeerde de blikken die op me werden geworpen door mijn uiting van vreugde. Ik rolde met mijn ogen door de reacties van mijn medeleerlingen, ze begonnen wat voorspelbaar te worden. Ooit zouden ze hun interesse in me verliezen, dat hoopte ik toch.

 Een pakket viel voor me neer toen de post kwam, ik herkende de uil. Het was van mijn ouders. Ik was aan het twijfelen of ik het wel moest openmaken hier aan tafel. Misschien moest ik dat meer op een privémoment doen. 'Het is niet eens je verjaardag,' zei een stem plots achter me. 'Mijn ouders sturen enkel cadeaus op mijn verjaardag,' vervolgde Torin en hij wilde het deksel van de doos opheffen, maar ik sloeg snel zijn hand weg. 'Jij wil ze waarschijnlijk ook graag zelf openmaken dan, Tor,' zei ik glimlachend. 'Ja, maar ik zou dat ook al lang gedaan hebben,' zei hij terug, ik rolde met mijn ogen. Ik nam het pak in mijn handen en stond op. 'Waar ga je heen?' vroeg James en het tweetal volgde me door de zaal, ik merkte dat Theo ook opstond om ons te volgen. 'Mijn cadeau openmaken.' Eenmaal buiten de zaal vormden we weer een groep. Tor en James keken even vreemd op naar Theo die bij ons kwam staan, ze vertrouwden hem ook niet, maar ze lieten hem gelukkig wel met rust. Ik duwde de doos in James armen. 'Hou vast,' zei ik. Nu hij de doos vasthield, kon ik het deksel optillen. De glinsterende zilver stof schitterde in mijn ogen. Ik nam het kaartje die erop lag.

 'Nu is het jouw tijd om te schijnen - Mam.' 

Ik tilde de stof op en merkte dat het een prachtige jurk was. Hij was echt schitterend, maar ik begreep even niet waarom ik een jurk kreeg van mijn moeder. Tot er plots drie stemmen rond me spraken. 'Wil je met me naar het bal, Louise?' Ik kleurde onmiddellijk rood, dit was ongemakkelijk. De drie jongens rond me schuifelden ook wat ongemakkelijk rond. Behalve Torin die keek met een grote grijns naar me, alsof hij dit alles veel te grappig vond, maar James en Theo leken het wat serieuzer op te vatten. Ik was even vergeten dat er een bal zat aan te komen, daarom dat mijn moeder me dus een jurk stuurde. 'Uhm, oké. Ik voel me geflatteerd jongens, maar ik kan jullie onmogelijk allemaal meenemen.' Ik legde alles terug in de doos en nam hem terug over van James. Niemand zei iets, dus even later maakte ik me snel uit de voeten. Dat was echt onverwachts geweest en verschrikkelijk ongemakkelijk. 

Mijn jurk lag veilig en wel onder mijn bed, ik had gezien dat er nog een brief bijzat van mijn moeder. Die zou ik na mijn lessen lezen, maar nu liep ik snel richting toverdranken met professor Toxis. De vrouw zag er vermoeider uit dan  anders, de nestels in haar haren waren daar maar één teken van. Wat was er met haar aan de hand? Haar gedachten waren duidelijk niet bij de les, aangezien ze de les van vorige week begon te doceren. Ella Filister stak haar hand in de lucht om haar hier op te duiden, maar dat kostte haar wel tien punten voor Ravenklauw. Toxis liet ons uiteindelijk een heel hoofdstuk lezen, terwijl ze zelf neer ging zitten en een boek begon te lezen op haar tafel. Aangezien ik vooraan zat, kon ik duidelijk zien welk boek het was. De titel was in een vreemde taal, maar het boek zag er oud en gehavend uit. Over wat zou het gaan? Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek toen richting het toverdrankenboek. Normaal zou ik al alle hoofdstukken gelezen hebben, maar dit jaar had ik niet echt veel tijd gehad om me op mijn studie te richten. Geconcentreerd begon ik met lezen, tot de les voorbij was. 

Die middag ging ik naast mijn broer zitten, hij glimlachte naar me. 'Hey, Lou. Hoe gaat het met je?' vroeg hij zacht. 'Beter,' antwoordde ik, mijn leven had zich niet tot de duisternis gekeerd zoals ik had verwacht, integendeel. Maar toch voelde ik me niet volledig goed in mijn vel bij wat er gebeurd was, ik vermoedde dat dat nooit zou komen. 'Scorpi, zeg eens als jij een meisje mee zou vragen naar het bal? Wat zou je dan doen als er nog meer jongens waren die haar mee wilden nemen?' vroeg ik hem zo nonchalant mogelijk. Hij keek me verward aan. 'Oke, normaal stel je me nooit zulke vragen, maar om eerlijk te zijn, ik zou haar hart proberen te winnen, denk ik. Waarom vraag je me dat?' Hij wachtte op mijn antwoord. Ik beet op mijn lip, ik wilde hem liever niet vertellen wat er deze ochtend gebeurd was. 'Gewoon nieuwsgierig,' zei ik en ik schepte mijn bord vol met eten. Snel propte ik wat puree in mijn mond zodat ik niet meer hoefde te spreken. Mijn broer keek me nog even vreemd aan, haalde toen zijn schouders op en keerde terug naar zijn gesprek met Jack. 

Zouden ze mijn hart proberen te winnen? Ik vond het vreemd om hierover na te denken, maar misschien moest ik dat wel doen. De drie jongens verwachtten waarschijnlijk een antwoord en ik zou dus moeten beslissen tegen wie ik 'ja' zou zeggen en tegen wie 'nee'. 

Theo. Ik wist niet of ik hem vertrouwde. Hij leek misschien wel veranderd te zijn, maar misschien was dat enkel zo nu we vrienden waren. Als het wat romantischer zou worden, dan zou het zeker en vast weer dezelfde weg opgaan als de vorige keer. En dat kon ik niet laten gebeuren. Theo mocht dan misschien de beste intenties hebben, ik was niet van plan om hem aan te moedigen. Ik zou hem niet meenemen naar het bal, dat kon gewoon niet. 

Torin. Volgens mij kon het hem niet echt veel schelen of ik met hem zou gaan of niet. Sowieso zou alles puur vriendschappelijk zijn. Hij vroeg me waarschijnlijk enkel en alleen om vriendelijk te zijn. We zouden dan beiden geen moeite meer moeten doen om een afspraakje te vinden. Het zou de wereld gemakkelijker maken om gewoon naar het bal te gaan met een vriend.

James. Hij is mijn vriend, maar ook mijn medekampioen. Met andere woorden we zouden samen de openingsdans moeten dansen en niet elk apart met een andere partner. Maar net als met Torin zou het puur vriendschappelijk zijn, dat hoop ik toch. Torin was de grapjas van de twee, maar James nam dingen als dit veel serieuzer. Maar misschien wilde hij juist wel dat we samen zouden gaan, om onze band als kampioenen wat sterker te maken. Ik had geen idee. 

Dit zou een moeilijke keuze worden en misschien zou het beter zijn als ik het nog even zou afwachten. Ja, ik zou wachten op wat zij zullen doen nu. Misschien wilden ze wel niet meer met mij naar het bal? Dus als ze het geen tweede keer vroegen, moest ik me er geen zorgen over maken, toch? Toch? 

Peinzend liep ik door de gangen naar het volgende lokaal. Plots hoorde ik een stem achter me, hij riep mijn naam. Met een glimlach draaide ik me om, Luka stond voor me. Hij leek buiten adem, zijn haar zat door elkaar en zijn ogen stonden wild. 'Ik moet met je praten, Louise,' zei hij snel en hij nam mijn arm beet. Hij trok me mee een leeg lokaal in. Verward keek ik hem aan, ik wist niet wat ik moest verwachten. Hij leek zo in paniek en uit zijn doen. Wat was er gebeurd? Na even wat te ijsberen, keek Luka me aan. Vastbesloten. 'Louise, wil je met mij naar het bal?' Mijn mond viel letterlijk open.