Granddaughter of Voldemort. (STOP)

31. Can the devil become good?

Maandagmorgen moest ik weer gewoon les volgen, het deed raar om weer achter de schoolbanken te zitten. Ik had het gevoel dat ik afgelopen week veel meer had geleerd dan dat ik nu zou doen. Het voelde ook raar om geen kobolden meer te zien zitten langs achteren of vooraan in de klas. 

We begonnen met kruidenkunde, waar ik in een verhitte discussie raakte met de jongens. Ze hadden me namelijk constant afgeschermd van de grote zaal tot hier. Alsof ze mijn twee bodyguards waren, het had er belachelijk uitgezien. Ik probeerde hen nu op andere gedachten te brengen. 'Ik apprecieer het zeker dat jullie zo met me inzitten, maar met je toverstaffen getrokken door de gangen lopen, is dat niet wat overdreven?' fluisterde ik. Eigenlijk moesten we bezig zijn met de opdracht die Lubbermans ons had gegeven. 'Wat wil je anders? Dat Theo je weer aanvalt zoals...zoals vroeger,' zei James, zijn handen in zijn haar. Het was net alsof hij geen overweg kon met zichzelf. 'We zijn gewoon bezorgd om je Lou, we willen niet dat je iets overkomt,' vervolgde Torin.

Ik zuchtte, ik had hen niet verteld wat Theo me had gezegd. 'Hij heeft me zijn verontschuldigingen aangeboden,' murmelde ik. James keek nu naar me op, Torin keek enkel verward. 'Wie?' vroeg hij zacht. 'Theo, die avond voordat ik naar jullie kwam. Ik geloofde hem niet, hij zei dat hij veranderd was. Ik vertrouwde hem niet, al mijn angst voor hem kwam toen terug. Maar nu, nu ik er helder over kan nadenken...' Ik keek James diep in de ogen. 'Misschien is hij wel echt veranderd?' fluisterde ik. Torin schudde zijn hoofd naast me, maar ik bleef in James'ogen kijken. 'We kunnen hem niet vertrouwen, die jongen valt niet te vertrouwen!' riep Torin. Ik smeekte James met mijn ogen. Even later zuchtte hij en hij keek opzij richting Tor. 

'We moeten hem niet vertrouwen, maar misschien moeten we hem het voordeel van de twijfel geven. Louise zal haar mannetje wel kunnen staan en Theo zou gestoord moeten zijn om nu nog iets uit te halen, niet nu hij net terug is,' zei James redelijk. Torin kon zijn oren niet geloven, maar toen hij merkte dat het twee tegen één was, viel hij mokkend neer op zijn stoel. 

Ondertussen waren de meeste groepen al klaar met hun opdracht, terwijl wij nog nergens stonden. Het viel Lubbermans onmiddellijk op en alle aandacht van de klas werd naar onze tafel achteraan in de klas gericht. We hadden een vragenblad moeten invullen aan de hand van ons boek. Gelukkig had ik al het hoofdstuk gelezen waarover de vragen gingen. De professor kwam naar ons toe gelopen. 'Hebben jullie geen enkele vraag opgelost?' vroeg hij. Torin en James keken allebei betrapt, ik zuchtte en nam het blad over. 'Een peul van de schrabbelstomp kan je het best verkrijgen door snelheid. Vers is de peul het best.' Ik dacht even na over de volgende vraag. 'Dreuzels denken dat het een dood stuk hout is. En... de laatste vraag is irrelevant aan het hoofdstuk  over de schrabbelstomp,' zei ik. 

Niet enkel Tor en James keken me stomverbaasd aan, ook professor Lubbermans keek me met z'n mond vol tanden aan. Er hing een stilte in de klas. 'Volgens mij is het tijd voor onze volgende klas, professor...' zei ik zacht en ik nam mijn boeken samen. Lubbermans kwam terug bij zinnen. 'Ja, leg jullie antwoordbladen op mijn bureau en jullie mogen dan beschikken,' zei hij en hij nam ons lege blad van tafel. Ik glimlachte en liep naar buiten. 

Even later werd ik ingehaald door de twee idioten. 'Jij bent zó slim!' zei Torin. 'We hebben een geluk dat we aan jouw tafel zaten, anders hadden we zeker nog enkele bladzijden straf erbij gehad,' vervolgde James. Ik haalde zuchtend mijn schouders op. 'Als jullie je nu ook eens met school zouden bezig houden, dan zou het misschien ook wat helpen...' 'Je doet me aan m'n tante denken,' zei James. Ik rolde met mijn ogen en duwde hem tegen zijn schouder. 'Ik ga dan maar eens naar de volgende les.' 

's Middags zat ik tussen Scorpius en Clarisse. Ik zag Theo aan de andere kant van de tafel, hij wierp contstant blikken op me. Ik probeerde hem zoveel mogelijk te negeren, de enkele keren dat ik zijn blik bemerkte, stond die vol verdriet en verslagenheid. Het bevestigde des te meer mijn theorie dat hij echt spijt had. 

Een briefje viel bij me neer. Het was van mijn groottante. 'Kom na je lessen naar mijn kantoor.' stond erop gekriebeld. Ik keek snel opzij naar de oppertafel en knikte haar richting uit om te tonen dat ik zou komen. Ze glimlachte enkel mysterieus. Ik had geen idee waarom ze me zou willen spreken. 

Die avond stond ik met mijn boekentas voor het standbeeld. Toen ik het wachtwoord probeerde van de laatste keer, gebeurde er niks. Blijkbaar was hij veranderd en was mijn tante me daarover vergeten in te lichten. Met mijn handen in mijn haar dacht ik diep na over hoe ik dit kon oplossen. Na een tijdje piekeren haalde ik het briefje van deze middag uit mijn zak. Er stond maar één zin op. Ik zuchtte en verfrommelde het weer. Ik keek schichtig rond me heen en stapte toen naar voren. 'Professor Anderling!' riep ik naar boven, hopend dat ze me zou horen. Na enkele keren te roepen was er nog steeds geen reactie gekomen. Ik zuchtte en legde mijn hoofd neer tegen het standbeeld. 

'Kan ik je helpen?' vroeg een stem plots naast me. Ik schrok me dood van de stem en ik zette snel een paar stappen achteruit. Theo stond voor me en was blijkbaar ook geschroken door mijn reactie. 'Wat moet je, Theo?' vroeg ik. Hij keek naar zijn voeten en schuifelde ongemakkelijk heen en weer. 'Ik... ik dacht dat je hulp nodig had, het leek toch zo,' zei hij voorzichtig. Hulp van hem, ik had zijn hulp niet nodig. Dat was wat ik in eerste instantie wilde zeggen, maar ik hield de uitroep voor me toen ik er beter over begon na te denken. Hij had toch spijt en misschien kon hij me wel helpen. Ik moest hem het voordeel van de twijfel geven. 'Ik heb een afspraak met mijn tante, maar ze heeft me het nieuwe wachtwoord niet gegeven. Dus kan ik niet naar boven,' zei ik en ik knikte richting het standbeeld. 

Theo keek ook richting het standbeeld. 'Einstein,' zei hij en het gekraak van de trap begon onmiddellijk. 'Ik wist het wachtwoord doordat ik hier heb moeten komen, toen mijn schorsing ten einde was,' legde hij zacht uit, hij glimlachte zachtjes naar me. Ik voelde me plots ongemakkelijk en snel stapte ik de trap op. 'Dankje,' zei ik vluchtig en ik keerde hem de rug toe. 

Was Theo dan toch veranderd?