Granddaughter of Voldemort. (STOP)

19. Lessons in perfection.

Toen iedereen die maandagochtend naar de lessen vertrok, bleef ik jammer genoeg aan de tafel zitten. Clarisse glimlachte lichtjes naar me, waarna ze verderliep naar haar zwerkballes. Scorpi wenste me succes, waarna hij met zijn vrienden uit de zaal liep. Claude en de Klammfelsleerlingen zaten ook aan mijn tafel. Bij huffelpuf zaten de leerlingen van Beauxbatons. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Luka stug voor zich uitkeek, maar hij onderbrak even zijn staalharde gezicht om naar Clarisse te glimlachen. Eenmaal de zaal leeg was van pottenkijkers, riep Kruml ons samen voorin. Hij liet de tafels naar de kanten zweven, zodat er een grote ruimte werd vrijgemaakt. Het deed me denken aan de duelleerlessen van het tweede jaar, maar toen had er ook nog een groot podium in het midden gestaan. 'Vandaag zal ik jullie leerkracht zijn, maar niet enkel ik. Jullie zullen alles leren over de voorafgaande toernooien en hoe jullie je het best kunnen voorbereiden daarop. Daarvoor heb ik twee gasten uitgenodigd,' zei Kruml en op dat moment vlogen de deuren achteraan open. Met een schok keken we allemaal om en zagen daar twee individuen staan. Een man en een vrouw. Ik had al zo een vermoeden wie het waren, toen Potter zijn mond opendeed. 'Pap?' zei hij verwonderd en hij zette een stap naar voren uit de groep. De man glimlachte breed bij het zien van zijn zoon. 'Tante Fleur?' zei James nog eens. Nu glimlachte de vrouw en ik hoorde de groep van Beauxbatons vluchtig fluisteren tegen elkaar; ze herkenden haar blijkbaar ook.

Kruml keek hen glimlachend aan. 'Welkom, vrienden!' zei hij, terwijl Harry Potter en Fleur naar voren liepen. De drie overgebleven kampioenen van het vorige toernooi stonden nu zij aan zij en keken hun potentiële opvolgers aan. Kruml schudde Potter vrolijk de hand en gaf Fleur een zachte kus op de wang. 'Dit zijn Fleur Delacour en Harry Potter, jullie kennen hun waarschijnlijk van het vorige toverschooltoernooi. Zij zullen mij vandaag helpen om jullie tot in de perfectie voor te bereiden op het toernooi. We willen jullie namelijk niet onvoorbereid laten starten aan deze moeilijke wedstrijd. We willen ongelukken vermijden.' Alle drie wendden ze hun blik naar beneden. 'De laatste keer stierf iemand van de kampioenen,' fluisterde James tegen Torin, die net achter mij stonden. Het was luid genoeg zodat iedereen het kon horen. Ik zag Harry bestraffend kijken naar zijn zoon die een sorry stamelde.

'Inderdaad, James. Bij ons toernooi stierf er een kampioen,' zei Harry. Iedereen mompelde onrustig. Ik bleef zwijgen, ik kende dit verhaal. Het was mijn familiegeschiedenis. Bijtend op mijn lip probeerde ik me zo onopvallend mogelijk te maken en terwijl iedereen met verbazing richting Harry Potter keek, sloop ik naar achteren.

'Carlo Kannewasser was een dappere en verstandige jongeman, hij zou gewonnen hebben als er geen kwaad opzet in het spel was. Hij werd door niemand anders dan Voldemort vermoord,' opnieuw steeg er rumoer op, Harrys bleek gleed mijn richting uit. Wat ervoor zorgde dat James en Torin ook beiden naar me achterom keken. Ik kleurde rood. Gelukkig merkte niemand anders het op.

'Jullie hoeven dus niks te vrezen, Voldemort is jaren geleden vernietigd,' stelde Potter hen gerust. 'Zijn bloed loopt nochtans nog steeds rond,' fluisterde Ella tegen haar vriendin, net binnen mijn gehoorafstand. Ik kleurden nog roder en frommelde wat met mijn mouwen. 'Beauxbatons jullie zullen getraind worden door mevrouw Delacour,' zei Kruml. Fleur keek glimlachtend naar de in blauw gehulde leerlingen. 'Allez, filles, garçons,' zei ze in het Frans. Samen liepen ze naar een uithoek van de zaal. 'Zweinstein bij deheer Potter en Klammfels bij mij,' zei Kruml. Potter wenkte ons zodat we zouden volgen.

Verlegen zonderde ik me tijdens de les af van de rest, iedereen antwoordde naarstig op de vragen die Potter op ons afvuurde. Hij vertelde het verloop van zijn toernooi en de draak klonk het meest angstaanjagend. Ik kon geen Hongaarse Hoornstaart verslaan, ik kon niet ontsnappen op een bezemsteel. De volgende opdrachten klonken ook onmogelijk, hoe kon ik nou Scorpius in het meer vinden? Mijn oriëntatievermogen was echt abominabel, ik kan met moeite de weg vinden in het kasteel. In mijn eerste jaar liep ik altijd verloren, nu wist ik gelukkig alle plaatsen zijn, maar nog steeds was ik niet overal geweest, maar dat was normaal. Zweinstein was reusachtig. Het stuk waar hij vertelde over het doolhof voelde heel intiem aan, zeker toen hij het einde naderde. Hij liet het stuk over waar mijn grootvader in was vermengd en vermeldde dat hij officieel gezien de winnaar was van het vorige toernooi, maar hij zag dat zelf niet zo. Hij zei dat de dood van Carlo Kannewasser de reden was waarom het toernooi zo lang van de kaart was geveegd. Heel begrijpelijk als je het mij vroeg en ik was blij dat er zoveel extra maatregelen waren genomen om alles veilig te laten verlopen. 

'Als een van jullie wint, hangt daar een grote geldprijs aan vast, maar natuurlijk ook de eer en de prestige die de winst zullen meebrengen.' Iedereen hing aan zijn lippen en keek vol verstomming. Claudes glimlach werd met de minuut breder. 'Oké, nu over naar de les van vandaag. Ik zal jullie wat spreuken leren die van pas kunnen komen. Waarschijnlijk hebben jullie de meeste al gezien, maar het is beter dat ze fris in je hoofd zitten, zodat je ze onmiddellijk kan gebruiken wanneer nodig.' Snel stonden we allemaal recht van de grond. 'Maak paren,' zei Potter. Ik wachtte tot een sukkelaar zich bij mij zou moeten vervoegen, maar onmiddellijk kwam James op me afgelopen. Torin keek hem glimlachend na en zocht zijn eigen partner. Ik rolde met mijn ogen en wierp mijn armen over elkaar. 'Dag Louise,' zei James vriendelijk, ik antwoordde niet. Hij was waarschijnlijk uit medelijden naar me toe gekomen, zodat ik niet alleen zou eindigen. 'Ik hoef je medelijden niet, Potter. Ik red me heus wel,' siste ik hem toe en ik draaide me om. Mijn toverstaf in mijn hand.

Ik richtte mijn staf op hem in een perfecte duelleershouding. 'Oké, jullie beginnen met een simpele spreuk. Ontwapenen! Probeer jullie ook te beschermen!' riep Harry Potter over de groep heen. Onmiddellijk schoot ik in actie. 'Expelliarmus!' James' toverstaf vloog de lucht in en landde in mijn hand. Verbaasd keek hij me aan en hij kwam op me afgelopen om zijn toverstaf terug te eisen. Eenmaal bij me, gaf ik hem zijn staf, maar hij bleef staan en keek me diep in de ogen. 'Ik had geen medelijden met je, ik wilde je beter leren kennen en ik wilde je opbeuren. Ik wilde vrienden met je worden, net als Torin,' siste hij me toe. Vol verbazing keek ik hem aan, terwijl hij van me wegliep. Even later vloog mijn toverstaf uit mijn handen door zijn spreuk, ik was te verbaasd om mezelf te beschermen.