Granddaughter of Voldemort. (STOP)

7. Boyfriend vs. brother.

Ik volgde met mijn ogen hoe Scorpius richting de doelpalen vloog, mijn hart klopte snel van wat er daarnet gebeurd was. Natuurlijk had ik wel kunnen denken dat Scorpi een relatie met een van zijn teamgenoten niet zou aanvaarden, laat staan goedkeuren. Maar toch was zijn reactie overdreven, was het nu zo erg dat ik samen was met Theo? Was hij gewoon boos op het feit dat ik een vriendje had of kon hij gewoon Theo niet uitstaan? 'Je broertje is echt een irritant kereltje,' fluisterde Theo in mijn oor. Ik schrok op en keek om, Theo had ook zijn blik gericht op de doelpalen. Fronsend bekeek ik zijn gezicht, hij glunderde triomfantelijk. Mijn broer was inderdaad irritant, maar ik vond het niet zo leuk dat iemand anders dat over hem zei. 'Hij is gewoon bezorgd,' zei ik beschermend en ik zette mijn handen in mijn zij. De zelfgenoegzame grijns verdween van zijn gezicht en hij keek mijn richting uit, zijn wenkbrauwen optrekkend. 'Nou en? Hij moet ons maar met rust laten,' zei hij bevelend en hij zette een stap dichter naar me toe. Zijn hand gleed op mijn schouder, maar ik schudde hem ervan. 'Dus mijn broer mag niet bezorgd zijn om mij?' vroeg ik argwanend. Ik wilde niet zo uitvliegen tegen Theo, maar ik was gewoon in grote-zus-modus.

Hij grijnsde en zijn ogen glinsterden. 'Hij hoeft niet bezorgd om je te zijn, ik ben sterk genoeg om je te beschermen,' zei hij flirterig. Zijn toon bracht me van mijn stuk en vlinders fladderden op in mijn buik. Hij zag dat ik me gewonnen gaf en hij trok me naar zich toe. 'Je bent van mij,' fluisterde hij in mijn oor en hij drukte een kus op mijn kruin. Daarna liep hij weg en hij nam zijn bezem van de grond. Hij steeg op en vloog richting de rest van het zwadderichteam die ondertussen ook was gearriveerd. Verward bleef ik achter. Ik wist niet of ik bang moest zijn over zijn uitspraak of juist geflatteerd.

Ik volgde de zwerkbaltraining en ik merkte de vijandigheid tussen Scorpius en Theo maar al te goed op. Na twintig minuten begon ik me te vervelen, maar ze waren nog maar net klaar met de opwarming. Zuchtend stond ik op en liep weg van het veld.

In de leerlingenkamer zag ik Clarisse zitten in een hoekje, helemaal alleen. Ze zat in een boek te lezen. Voorzichtig liep ik naar haar toe en bestudeerde haar eerst stiekem even. Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, de wens van Theo brandde in mijn geheugen. Moest ik beginnen over het toernooi? Ik beet op mijn lip. Het was een onderwerp die ik het liefst wilde vermijden in het bijzijn van het kleine meisje. Ik zou nog even wachten, eerst zou ik een goede band met haar creëren. We hadden nog tijd, nog genoeg tijd. Ik knikte voor mezelf en liep richting Clarisse. 'En hoe was je eerste dag?' Het meisje keek op van haar boek en haar ogen begonnen te stralen toen ze mij zag. Waarschijnlijk blij om een vriendelijk gezicht te zien. Ik trok een stoel erbij en ging zitten.

'Goed, ik was de beste tijdens de vliegles. De enige die onmiddellijk zijn bezem beet had,' zei ze glunderend. Ik glimlachte bij haar enthousiasme. Ze boog zich heimelijk voorover. 'Waarom is onze leerkracht geschiedenis een geest?' Ik lachte vrolijk en schudde mijn hoofd bij haar onwetendheid. Ook ik boog me heimelijk voorover. 'Blijkbaar is hij eens 's avonds laat in de leraarskamer in slaap gevallen, daar is hij in zijn zetel gestorven. De volgende dag is hij gewoon opgestaan als geest en is verder gegaan met lesgeven.' Met grote ogen keek Clarisse me aan, onder de indruk van het verhaal. 'Echt?' Ik knikte overtuigend. 'Wow,' fluisterde ze.

We bleven even stil zitten, toen keek Clarisse me plots serieus aan. 'Louise?' Ik keek haar richting uit nog steeds met een glimlach op mijn gezicht. 'Ben je samen met Theo Noot? De jongen van gisteren?' vroeg ze met een klein stemmetje. Haar vraag sloeg me uit het veld en de glimlach verdween. Nerveus wreef ik over mijn haar, terugdenkend aan gisteren. Ze had waarschijnlijk gedacht dat ik een hekel aan hem had. Ik beet op mijn lip en zocht achter de juiste woorden. 'Ja, vind je dat erg?' vroeg ik. Ze schudde snel haar hoofd en ik haalde opgelucht adem. 'Ik had het niet zien aankomen, maar als jij gelukkig bent dan is het goed,' zei ze vrolijk. Ik stond recht en sloeg mijn armen rond haar tengere lijf. Het meisje omhelsde me terug. Het was een spontane reactie van me, ik was namelijk niet gewend dat iemand vriendelijk tegen me was. Laat staan iemand die wilde dat ik gelukkig wilde worden.

Enkele minuten later kwam het zwerkbalteam binnen stromen. Scorpius werd ondersteund door zijn vriend. Hij had een bebloede zakdoek tegen zijn neus gedrukt. Onmiddellijk sprong ik recht en ik liep zijn kant uit. Zijn vriend liet hem los toen hij mij zag aankomen. Ik greep zijn schouders beet en keek diep in zijn ogen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik hem, blij om te merken dat hij enkel een bloedneus had. 'Je vriendelijke vriendje, grote zus,' gromde hij en hij schudde zich los. Mijn mond viel open en Scorpius liep van me weg. Toen zag ik Theo tegen de muur geleund staan. Ik liep zijn kant uit. 'Heb je mijn broer geslaan?!' Ik riep de woorden uit en Theo zuchtte. 'Rustig, ik zal het je uitleggen, kom,' zei hij sussend. Hij greep mijn pols beet en liep richting de uitgang. Hij wilde duidelijk geen scene schoppen voor een volle leerlingenkamer, die maar al te graag meeluisterde. En ik deelde dat gevoel volledig.

Eenmaal buiten drukte hij me tegen de muur, mijn lichaam zat gevangen tussen de stenen en zijn gespierde lichaam. 'Hoe durf je zo een toon tegen me aan te slaan?' siste hij in mijn oor. Ik slikte angstig en keek hem met grote ogen aan. Zijn ogen stonden vol met vuur. Waarom deed hij zo? Misschien had ik hem inderdaad niet zo moeten aanspreken voor de ogen van de rest van de afdeling, maar... maar dat gaf hem toch niet het recht om me te intimideren. Toch? Ik verzamelde al mijn moed en keek op naar de bruine ogen, die eerder deze dag zo teder hadden gestaan, maar nu gevaarlijk op me neerkeken. 'Heb je mijn broer geslaan?' vroeg ik schaapachtig. 'Natuurlijk heb ik dat gedaan, die jongen moet leren om zijn grote mond te houden!' Ik kromp ineen onder zijn geroep. Wat had mijn broer gezegd om Theo zo van slag te brengen. 'Theo, je maakt me bang,' fluisterde ik. Hij grijnsde. 'Goed, je moet weten dat je van mij bent en niemand zal tussen ons komen, zelfs je broer niet,' siste hij. Ik slikte nog eens en hield wijselijk mijn mond.

'Wat heeft Scorpius tegen je gezegd?' vroeg ik na enkele seconden. Theo had me wat meer ruimte gegeven. 'Hij zei dat ik van je moest wegblijven,' zei hij en zijn blik flitste over me heen. Mijn wangen kleurden rood, mijn broer was dus echt te beschermend. Ik wist niet hoe ik me moest voelen, maar ik was blij dat Theo nu wat rustiger was. Hij zette een stap naar me toe. 'Zoals ik al zij, niemand haalt ons uit elkaar,' zei hij en zijn ogen keken me weer teder aan. Hij trok me weer tegen zich aan en mijn lichaam smolt onder zijn aanraking. 'Jij vindt dat toch ook?' vroeg hij zacht en hij streelde mijn wang. Hersenloos knikte ik, de verliefdheid nam het van me over. Deze jongen had me echt in zijn macht en ik genoot van de aandacht die hij me gaf.