Παλεύοντας για την ευτυχία!

24. Προαίσθημα!

Στέφαν!

"Ναταλία τι κάνεις εδω;"

"Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις; εντάξει δεν είμαι η Δάφνη, αλλά είμαι πολύ καλύτερή της. Αχ θέλω να με λες μωρό σου συνέχεια."

"Δεν είσαι εσύ το μωρό μου. Τι Δάφνη εννοούσα. Εκείνη νόμιζα πως ήρθε στο δωμάτιο. Εσένα δεν σε γουστάρω. Αγαπάω την Δάφνη."

"Ναι για αυτό είναι τώρα στο δίπλα δωμάτιο με τον άντρα μου επειδή σε αγαπάει και εκείνη πολύ."

"Η Δάφνη δεν είναι σαν και εσένα. Ούτε κλέβει οτι δεν της ανήκει , ούτε λέει ψέματα. Και εσένα αφού είναι άντρας σου, τι κάνεις εδώ;"

"Δεν παντρευτήκαμε από αγάπη. Και στο κάτω κάτω εγώ ήρθα εδώ για να σου ανοίξω τα μάτια. Τώρα αν θες με ακούς και αν δεν θες όχι. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί.  " Μου είπε εκείνη και αφού με φίλησε πήρε την τσάντα της και έφυγε.

"Δεν έχω ικανή την Δάφνη να μου κάνει κάτι τέτοιο. Είναι μόνο λόγια της Ναταλίας. Θέλει να σπείρει τις αμφιβολίες στην σχέση μου με την Δάφνη." Σκεφτόμουν καθώς ντυνόμουν.

Οι αμφιβολίες είχαν είδη μπει στο μυαλό μου και εγώ δεν μπορούσα να βγάλω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου όσο και αν δεν το ήθελα.

Όταν άκουσα την πόρτα να χτυπάει σηκώθηκα αναστατωμένος να ανοίξω. Είδα την Δάφνη να με κοιτάει χαμογελαστή όπως πάντα και να με φιλάει γλυκά στα χείλη. Την προσπέρασα και πήγα στο δίπλα δωμάτιο όπως μου είπε η Ναταλία.

Και από ότι φαίνεται δεν είχε άδικο. Η Δάφνη με είχε προδώσει. Βρήκα ξεστρωμενα τα σεντόνια, το πάνω μέρος του μαγιου της κοντά στην πόρτα και το κυριότερο τον Άγγελο με μια πετσέτα μεγάλη που κάλυπτε το κάτω μέρος του σώματός του.

Τον άρπαξα δίχως να πω λέξη και δίχως δεύτερη σκέψη. Πιαστήκαμε στα χέρια και τίποτα δεν με σταματούσε. Τον κράταγα από τον λαιμό και είχα τόσο θυμό που θα τον έπνιγα.

"Τι κάνεις εκεί; Στέφαν θα τον σκοτώσεις. Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Στέφαν άσε με να σου μιλήσω." Μου φώναζε η Δάφνη προσπαθώντας με τα λόγια της να με σταματήσει.

Ήταν τόσο άδικο όλο αυτό που γινόταν που δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Είχα θυμώσει.

"Πως μπόρεσε η Δάφνη να μου κάνει κάτι τέτοιο εμένα που της φέρθηκα τόσο καλά;" Ήταν η ερώτηση που είχα συνέχεια στο μυαλό μου και με έπνιγε το παράπονο και ο πόνος.

Σταμάτησα και έφυγα από αυτό το δωμάτιο. Κλείστηκα στο δικό μου και έβαλα να πιω ένα ποτό. Η Δάφνη με ακολούθησε και εκεί.

"Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; πως; σε εμένα; που στα έδωσα όλα; την προσοχή μου, την αγάπη μου, την ψυχή μου; που σου άνοιξα την καρδιά μου και σε βοήθησα; έτσι μου το ξεπληρώνεις; έτσι μου λες ευχαριστώ εσυ; γιατί; πες μου γιατί;"

"Συγνώμη. Ότι και να πω λίγο θα είναι. Το ξέρω πως ήταν λάθος αυτό που έκανα, αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου."

"Τι ακούω; έλα τελείωσε το μαζί μου. Μην προσποιείσαι με εμένα. Μην παίζεις με τα αισθήματά μου απλά και μόνο για να ξεπεράσεις τον Άγγελο. Δεν μου άξιζε κάτι τέτοιο. Σε εσένα φέρθηκα όπως με καμία άλλη. Σε αγάπησα αληθινά, αλλά εσύ δεν το εκτίμησες από ότι φαίνεται. Μου φέρθηκες τόσο απαίσια που δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως νομίζεις ότι μπορώ να σε συγχωρέσω μετά από αυτό; Σε μισώ. Δεν θέλω ούτε να σε βλέπω. " Της φώναξα και αμέσως έπιασα την βαλίτσα μου για να βάλω τα πράγματά μου μέσα.

Τα πέταξα όπως να ναι και στην πορεία την έκλεισα και την σήκωσα με δύναμη για να  φύγω.

"Στέφαν που πας; δεν θέλω να τελειώσουμε εμείς οι δύο. Σε παρακαλώ Στέφαν. Άκουσε με. Έχεις δίκιο. Αυτό που σου έκανα ήταν ασυγχώρητο."

"Και που έχω δίκιο τι να το κάνω. Μην το κουράζουμε άλλο Δάφνη. Εμείς εδώ τελειώνουμε και τώρα εγώ φεύγω."

"Στέφαν Στέφαν Στέφαν." Μου φώναζε εκείνη για να γυρίσω.

-------------------------------------------------------------

Όμως κάθε φορά γινόταν όλο και πιο έντονο καθώς αυτό που έζησα ήταν μόνο ένα άσχημο όνειρο ή αλλιώς ένα κακό προαίσθημα.

Η Δάφνη μου φώναζε για να ξυπνήσω από τον εφιάλτη μου. Είχε ένα ανήσυχο βλέμμα και το χέρι της ήταν στο μάγουλό μου. Σηκώθηκα απότομα και αφού έτριψα το πρόσωπό μου, έπεσα στην αγκαλιά της.

"Είσαι καλά μωρό μου; φωναζες στον  ύπνο σου."

"Ναι. Τώρα είμαι καλύτερα. Είδα ένα πολύ άσχημο όνειρο. Δεν ήθελα να σε τρομάξω."

"Καρδιά μου είμαι δίπλα σου εγώ. Ηρέμησε και μην σκέφτεσαι εμένα. Ένα όνειρο ήταν." Μου είπε εκείνη, μα εγώ δεν ένιωθα έτσι.

Ένιωθα πως αυτό το όνειρο δεν ήταν ένα απλό και άσχημο όνειρο, αλλά κάτι σαν προαίσθημα. Πώς ο Άγγελος θα μου έπαιρνε την Δάφνη.

Μετά από ένα λεπτό το κινητό της Δάφνης άρχισε να χτυπάει και εκείνη κουνήθηκε ελάχιστα για να το πιάσει από το κομοδίνο.

"Ποιος είναι αγάπη μου;"την ρώτησα  εγω επειδή κάπως  έτσι  ξεκίναγε το όνειρο που  ειδα.

"Η Δέσποινα μου έστειλε μήνυμα. Θα περάσουν με τον αδερφό μου να μας δουν." Μου είπε μόλις το διάβασε και σηκώθηκε  για να ντυθεί.

"Θα πάμε  μαζί  κάτω . Εντάξει;"

"Μα και βέβαια μαζί θα πάμε." Μου είπε εκείνη και με φίλησε απαλά στα χείλη και την άφησα  να  ετοιμαστεί.