Παλεύοντας για την ευτυχία!

17. Βοήθεια από το Στέφαν!

Στέφαν!

Όταν μπήκα στο δωμάτιο, άναψα το φως και είδα έναν άντρα που  κρατούσε την Δάφνη από τον λαιμό. Πήρε ακόμα και το μαξιλάρι για να την αποτελειώσει.

Τότε τον άρπαξα και τον έριξα κάτω πιαστήκαμε στα χέρια και εγώ τον χτυπούσα συνέχεια. Με έσπρωξε και σύρθηκε έξω για να ξεφύγει.

Θα έτρεχα έξω να τον πιάσω, μα είδα την Δάφνη να είναι τόσο αδύναμη και έμεινα εκεί. Έτρεξα κοντά της.

"Στέφαν." Με έψαχνε και εβηχε δυνατά.

"Εδώ είμαι αγάπη μου. Δεν θα σε πειράξει κανείς." Της είπα και την χάιδεψα στα μαλλιά. "Δάφνη! Δάφνη!" Άρχισα να φωνάζω μόλις την είδα να κλείνει τα μάτια της.  Έλεγξα τον σφυγμό της και ηταν αδύναμος.

Αμέσως την πήρα στην αγκαλιά μου και την κράτησα για να φύγουμε από το σπίτι. Την έβαλα στο αυτοκίνητο προσεχτικά, της φόρεσα την ζώνη ασφαλείας γιατί θα έτρεχα για να φτάσουμε γρήγορα στο νοσοκομείο και μπήκα και εγώ στην θέση του οδηγού.

Έτρεχα σαν τον τρελό για να την πάω στο νοσοκομείο. Η αγωνία μου είχε χτυπήσει στο κόκκινο. Δεν ήθελα να πάθει κάτι. Θα έριχνα ευθύνες στον εαυτό μου που δεν πήγα νωρίτερα. Είχα τρομάξει τόσο πολύ.

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο, βγήκα από το αυτοκίνητο, πήρα αγκαλιά την Δάφνη και την πήγα στα επείγοντα. "Χρειάζομαι έναν γαιτρο γρήγορα. " φώναξα  και έφεραν τρέχοντας  ενα φορείο . Εκεί οι γιατροί την ανέλαβαν αμέσως και έτσι τηλεφώνησα στον Κώστα.

"Κώστα έχω την Δάφνη στο νοσοκομείο. Είμαστε στα επείγοντα."

"Μα πως; τι έγινε; τι συνέβη στην αδερφή μου;" είπε εκείνος  φανερά  ανήσυχος  και τρομαγμένος.

"Όταν γυρίσαμε σπίτι κάποιος πήγε να την πνίξει με τα χέρια του και το μαξιλάρι. Την πρόλαβα αλλά την έφερα στο νοσοκομείο γιατί δεν είχε τις αισθήσεις της."

"Ερχομαι αμέσως."

"Θα έρθω και εγώ." Ακούστηκε μια άλλη αντρική φωνή.

"Να μην τολμήσει πες του Κώστα." Είπα έξαλλος εγώ γιατί δεν ήθελα να τον δω μπροστά μου και πόσο μάλλον τώρα. 

Όμως τελικά μέσα σε λίγα λεπτά τον είδα μπροστά μου. Προσπέρασε  τον Κώστα και προσπάθησε να  μπει στο δωμάτιο που είχαν  την Δάφνη.

"Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ." Του είπα εγώ ενώ ο Κώστας με κρατούσε για να ηρεμήσω.