Παλεύοντας για την ευτυχία!

42. Αληθινή ευτυχία! (Φινάλε)

Δάφνη!

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα πως δεν πονάω. Μα τι συνέβη; αναρωτιόμουν μέχρι που γύρισα και είδα την Ναταλία με μια σφαίρα στον ώμο. Ο Άγγελος ήταν ζωντανός και έσωσε και εμάς την τελευταία στιγμή.

Η Ναταλία έπεσε κάτω και πίεζε το τραύμα της. Πονούσε πολύ. Τότε ο Άγγελος βρήκε την ευκαιρία να σηκωθεί και να έρθει με όπλο από πάνω της.

"Αυτό έπρεπε να είχα κάνει από την αρχή." Της είπε και ξανά πυροβόλησε, με αποτέλεσμα να την σκοτώσει.

Τα χέρια του έτρεμαν και το όπλο έπεσε κάτω. Η αστυνομία μετά τον δεύτερο πυροβολισμό μπήκε μέσα. Εκτός του ότι συνέλαβαν τον άντρα που είχε ακινητοποιήσει τον Στέφαν συνέλαβαν και τον Άγγελο επειδή σκότωσε την Ναταλία.

"Δεν πρέπει να συλλάβουν τον Άγγελο δεν είναι σωστό." Έλεγα στον Στέφαν κλαίγοντας για τον Άγγελο.

"Ηρέμησε Δάφνη. Θα μιλήσω εγώ στον Νέλσον και δεν πάθει τίποτα ο Άγγελος. Τον συλλαμβάνει μόνο για τα πρακτικά. Είνα φίλος μου ο αρχηγός της αστυνομίας. Ηρέμησε τώρα."

"Στέφαν." Του είπα και με πήρε αγκαλιά γιατί έτρεμα από το σοκ και τον φόβο. Νόμιζα πως θα πέθαινα. "Νόμιζα πως θα πέθαινα και δεν θα ξανά έβλεπα ούτε εσένα ούτε και την κόρη μας."

"Το ξέρω καρδιά μου. Και δεν μπορούσα δυστυχώς να κάνω τίποτα για να σε προστατέψω. Φταίω και εγώ ίσως έπρεπε να της πω πως σε αφήνω για να σε σώσω."

"Δεν θα το έκανε Στέφαν. Δεν θα κρατούσε τον λόγο της και κάποια στιγμή θα ξανά έκανε εμφάνιση. Θα φοβόμουν όλη μου την ζωή."

"Ηρέμησε Δάφνη τώρα. Όλα πέρασαν. Όλα τελείωσαν. Μην φοβάσαι ποια. Κάνεις δεν πρόκειται να απειλήσει ξανά την ευτυχία μας."

"Στέφαν σε αγαπάω. Συγχώρεσέ με που δεν στο έδειχνα."

"Για πόσο καιρό θα μου ζητάς συγνώμη; Δάφνη το έχω ξεχάσει είδη. Γύρνα σε μας και όλα τα άλλα δεν υπάρχουν."

"Δεν μπορώ να γυρίσω Στέφαν γιατί πολύ απλά δεν μπόρεσα να φύγω ποτέ." Του είπα και ύστερα φιληθήκαμε.

Με κράταγε στην αγκαλιά του και ένιωσα ζωντανή και το φιλί του με έκανε να τα ξεχάσω όλα.

Μετά από λίγο επιστρέψαμε με το βαν της αστυνομίας στο νοσοκομείο. Μόλις μας είδαν καλά και πιασμένους χέρι χέρι ο Κώστας και η Δέσποινα, έτρεξαν κατά πάνω μας.

"Φοβηθήκαμε τόσο." Μου είπε η Δέσποινα.

"Όλα καλά είναι Δέσποινα. Τελείωσαν όλα."