Schrijfwedstrijd, door GrijzeWolf

Finaleopdracht: Beccie321 - ChickLit

*Twee uur later*

Ik loop naast mijn vader over de rode loper. Jace staat al klaar.
"De bruid komt eraan." roept mijn moeder. Iedereen begint te juichen en te joelen. Hartvormige confetti wordt voor mij neergestrooid. Hoe kunnen mensen lopen op hakken? Dit zijn echt rotdingen.
Ik sta naast Jace en zet de beste neppe lach op die ik kan. De ceremoniemeester pakt zijn boekje en begint aan zijn ellenlange verhaal. Dit is nog saaier dan op tv. Ik doe mijn best om niet in slaap te vallen, en om te blijven lachen.
Na een kwartier is die gast eindelijk klaar met zijn verhaaltje. 'Altijd bij elkaar blijven' 'Nooit elkaar in de steek laten' 'Voor in den eeuwigheid.' Ik grinnik in mijzelf. Ze moesten eens weten.
"Wilt u, Robin de Wit, trouwen met uw bruidegom, Jace Adams?" Ik doe mijn best om te glimlachen, maar weet niet zeker of ik er heel goed in ben.
"Ja wil." Zeg ik iets te gehaast. Het lijkt niet op te vallen, want het publiek begint te joelen en te klappen. De ceremoniemeester begint te kuchen en vraagt om stilte.
"Wilt u, Jace Adams, trouwen met uw bruid, Robin de Wit?" Er volgt een stilte. Jace kijkt ongemakkelijk, maar daarna glimlacht hij en beantwoordt hij de vragen van het verwarde publiek.
"Ja, ik wil." Weer geeft het publiek een luid applaus.
"Dan mag u nu de bruid kussen." Ik wordt rood, en mijn glimlach verdwijnt. Jace kijkt verward om zich heen, niet wetende wat te doen. Het publiek en de ceremoniemeester wachten in spanning af. Jace geeft me een snelle kus, en stapt daarna naar achter. Het publiek lijkt in de war, maar begint toch te klappen. Langzaam begint de zaal leeg te raken, en loopt iedereen naar de hapjes.
"Ik moet even naar het toilet." zegt Jace tegen mijn ouders. Ik zeg "Oke." en blijf wachten. Jace loopt niet naar de wc, maar kijkt me vragend aan. Hij maakt een beweging met zijn hand, dat hij wil dat ik mee ga. Ik zeg niets maar gehoorzaam, ik kan nu niet met hem gaan ruziën. Ik merk dat hij niet richting het toilet loopt, maar richting de uitgang.
"Waar ga je heen?" vraag ik verward.
"Ben je nou zo dom, of doe je alleen zo? Houd je aan het plan, we moeten weg hier." Ik vorm een 'O' met mijn mond. Ik voel dat mijn gezicht rood wordt.
"Maar wat als ze achter ons aan komen? Met een jachtgeweer of zo? Wat moeten we dan doen?" vraag ik zenuwachtig.
"Dan veranderen we in een draak en vliegen we weg." zegt hij met een sarcastische ondertoon. "Ze komen niet achter ons aan; We zeggen gewoon dat we even alleen willen zijn." Ik geef geen reactie en gehoorzaam. Ik moet niet zo gestrest doen, dat helpt niet. Jace heeft eens gelijk, ze zullen vast niet achter ons aan komen.
We lopen de zaal uit die onze ouders hadden gehuurd.
"Waar gaan we heen? Ik ken het hier niet." zegt Jace.
"Kom maar." Ik loop naar voren, en dan sla ik links af. Daar loop ik tien minuten in stilte met Jace naast me.
"Waar gaan we heen?" vraagt hij. Ik geef geen antwoord, maar wijs naar voren. Voor ons is een groot bos, waar ik regelmatig heen ga.
"Een bos?" zegt Jace verward.
"Nee, een strand." zeg ik. Jace rolt met zijn ogen en slaakt een zucht.
"Dat was retorisch bedoeld." zegt hij. Ik negeer hem en gooi mijn hakken op de grond. Ik snap niet hoe mensen op die dingen kunnen lopen, ze zijn echt vreselijk. Ik kruip de bosjes in en check even of Jace niet kijkt.
"Wat doe je?" vraagt Jace.
"Ik verander in een wolf, duh." antwoord ik, lichtelijk geïrriteerd.
"Waarom ga je dan in de struiken zitten? Kun je nog niet kleding mee transformeren?" zegt Jace grinnikend. "Wacht, ik zal het je leren."
Ik kom de bosjes weer uit, met mijn -inmiddels vieze jurk- nog aan. Ik kijk hem vragend aan, en geef aan dat hij me het wel mag leren.
"Ga staan, en doe net alsof je je kleren niet aan hebt. Verander dan gewoon in je wolvenvorm." zegt hij simpel, terwijl hij zijn schouders ophaalt. "Het is niet zo lastig hoor." zegt hij, als reactie op mijn verbaasde blik. "Kijk maar." Jace sluit zijn ogen en verandert in een donkergrijze wolf, met zwarte pootjes.
Ik doe hem na, en tot mijn grote verbazing lukt het in één keer. Ik zie dat Jace me raar aan kijkt.
"Wat?" vraag ik, maar er komt alleen maar geblaf uit mijn mond. Oh ja, ik ben een wolf. Als ik handen had had ik mezelf geface-palmt. Via telepathie stuur ik mijn bericht naar hem toe.
"Oh, niks. Ik heb gewoon nog nooit een witte wolf gezien, niet zó wit." stuurt hij terug.
"Het zal wel."
We besluiten hier onze wegen te splitsen en beiden onze eigen kans op de gaan.

Op naar een nieuw leven!

--------------------------------
Commentaar:

myvs002:
Allereerst, Beccie, het was jammer dat jullie de woorden onderlijnd hadden in plaats van vetgedrukt.Je hebt het verhaal op een goede manier omgetoverd! Ik vond wel dat het af en toe heel snel voorbij ging, maar je hebt de woorden ook origineel verwerkt! Goed gedaan!

writing_stories_now:
Je opdracht is geslaagd! Je hebt het verhaal leuk veranderd, en hebt de woorden op een leuke manier erin verwerkt. Geen spellingsfouten, en het goede aantal woorden. Wel heb je de opgegeven woorden onderlijnd, terwijl GrijzeWolf duidelijk had verteld dat het dik gedrukt moest zijn! Zelf vond je het einde droog, en dat was het ook maar dat boeide mij niet echt omdat het spannend was! Je hebt de spanning goed opgebouwd, leuk!

GrijzeWolf:
Geweldig! Toegegeven, ik had bij deze opdracht iets helemaal anders verwacht, maar dit is minstens even goed! Beter, zelfs.

Het is goed omgevormd naar ChickLit, je hebt zelfs nog wat Weerwolf overgehouden, knap! Het einde was inderdaad een beetje droog, zo van... boem... maar eindes zijn altijd de moeilijkste stukjes!

Je hebt de personages goed tot leven gewekt, ik heb echt een hekel aan Jace, maar dat betekent dus dat ik hem goed kan voorstellen omdat je hem hebt uitgewerkt (;