Παλεύοντας για την ευτυχία!

1. Καταιγίδα συναισθημάτων!

Δάφνη!

Είναι πέντε το πρωί η ώρα που ξυπνάω κάθε πρωί. Φοράω ένα απλό άσπρο φόρεμα που φτάνει μέχρι τα γόνατά μου και το συνδυάζω με χαμηλά χρυσά πέδιλα. Χτένισα καλά τα μαλλιά μου και τα πιάνω ψηλά, μια ελαφριά αλογοουρά και χωρίς να βαφτώ πολύ βγήκα από το δωμάτιο μου. Ανέβηκα μερικές σκάλες και βρέθηκα στο διάδρομο ύστερα πήγα στην κουζίνα και ετοίμασα για μένα το πρωινό μου. Τις τελευταίες μέρες έτρωγα μόνη μου. Δεν ήθελα να είμαι μαζί τους ούτε στο ίδιο τραπέζι.

Μόλις έβαλα το πλυντήριο άρχισα να μαγειρεύω το μεσημεριανό.  Οι δουλειές του σπιτιού ήταν ατελείωτες. Είχε πάει δέκα το πρωί και αφού οι γονείς μου είχαν πάει για δουλειά έμεινα στο σπίτι με τα αδέρφιά μου.

"Δάφνη." Φώναξε το όνομά μου η αδερφή μου η Ναταλία με κάποιο έντονο και θυμωμένο τρόπο. 

"Τι θέλει τώρα;" είπα εγώ από μέσα μου επειδή έχω βαρεθεί να υπακούω στις διαταγές τους.

"Σου είπα να με ξυπνήσεις το πρωί για το γραφείο και τώρα εξαιτίας σου εγώ θα χάσω την συνάντηση. Εσύ δεν ξέρεις τι πάει να πει επαγγελματίας και τι θα πει επιχείρηση."

"Και εσύ από ότι φαίνεται δεν ξέρεις πως έχει ανακαλυφθεί το ξυπνητήρι. Ας το έβαζες για να ξυπνήσεις στην ώρα σου. Εγώ είχα δουλειές και καλό θα είναι  εσύ και οι υπόλοιποι εδώ μέσα να το καταλάβατε  γιατί θα φύγω καμιά μέρα και θα σας παρατήσω. Να δω τι θα κάνετε μετά."

"Αυτό θέλουμε και εμείς, αλλά που τέτοια τύχη." Μου είπε ειρωνικά και έφυγε βιαστικά από το σπίτι κλείνοντας την εξώπορτα με δύναμη.

Τότε εγώ κατέρρευσα για άλλη μια φορά σε κλάματα. Ένιωθα τόσο πληγωμένη και αδικημένη από όλους. Κάνεις δεν με αγαπάει και κάνεις δεν με εκτιμάει εκτός από τον Κώστα. Τον αδερφό μου και το στήριγμά μου. Είχα  εξαντληθεί απο αυτήν  την  καθημερινότητα.

"Δάφνη τι σου είπε πάλι και σε έκανε να κλαις;" με ρώτησε εκείνος και με πήρε αγκαλιά για να με παρηγορήσει.

"Δεν αντέχω άλλο Κώστα. Έτσι μου έρχεται να τα μαζέψω και να σηκωθώ να φύγω. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Λες και εγώ είμαι από πέτρα και δεν έχω ούτε καρδιά ούτε και αισθήματα. Μοιάζω με υπηρέτρια και όχι με κόρη τους. Γιατί;"

"Δεν σου έχω πει να μην της δίνεις σημασία; Σε κανέναν τους. Είμαι εδώ για σένα και δεν πρόκειται  ποτέ να  σε αφήσω  μόνη. Δεν το ξέρεις;"