The Omega [#Herschrijven]

79. Logan [3]

79. Logan [3]

Ik leunde van het ene op het andere been. Ik had mijn schoonouders wel al vaak ontmoet, maar toch voelde ik nog altijd de zenuwen in mijn buik. Het leek alsof ze me elke keer keurden. Dat elke verkeerde beweging zou worden afgestraft. Ik slikte en perst er een zenuwachtige glimlach uit toen de deur openging. " Papa! " Axelle zette als eerste een stap naar voor en gaf haar vader een knuffel. Daarna stapte ze wat opzij, zodat ik zijn hand kon schudden.

" Goeiemiddag meneer " zei ik zo beleefd mogelijk. Ik had het nooit voor mogelijk kunnen houden dat ik ooit zenuwen zou hebben om bij mensen te zijn. Achja, iedereen was nu eenmaal wat zenuwachtig in het bijzijn van zijn schoonouders. Axelle en ik stapten naar binnen, waar haar moeder op ons aan het wachten was. Deze keer kon ik er niet onderuit, en dwong ze me in een knuffel.

" Je ziet er al veel beter uit dan een paar dagen geleden " Ze pakte haar dochters' gezicht vast en bekeek het goed. " Ik voel me ook veel beter. Nog wat rust en ik ben weer helemaal de oude " zei Axelle met een glimlachje. Haar ouders waren heel bezorgd geweest door alles wat er gebeurd was. Ze waren ook een paar keer op bezoek geweest, net zoals de anderen. Axelle ging naast haar moeten zitten op de zetel. " Gelukkig houden jullie er niks aan over. " Haar moeder pakte haar handen vast en kneep er zachtjes in, terwijl ik naast Axelle in de zetel ging zitten.

Haar vader ging wat drinken pakken in de keuken. " Vertel eens. Hoe ver staan jullie nu met de voorbereidingen? Je weet dat we altijd willen helpen hé " Ik kon een kleine grinnik niet onderdrukken. Het leek wel alsof de hele roedel stond te trappelen om onze kinderen te zien. En ook stonden ze allemaal klaar om ons te helpen. Het zou nog moeilijk worden om een peter en meter aan te duiden, met al die kandidaten.

" Het heeft nu even stil gelegen, maar misschien is het wel tijd dat we eens aan bepaalde zaken beginnen te denken. " Axelle draaide haar hoofd even mijn kant uit. " We hebben ook nog zoveel te doen. We moeten nog namen bedenken. De kinderkamer is nog niet in orde. We moeten nog ... " Ik drukte een kus op haar lippen, om haar te doen zwijgen. " Je moet niet teveel stressen, Axelle. Alles komt wel in orde. We hebben ook nog een aantal maanden " stelde ik haar gerust. " En daarbij, jij moet rusten. Ik zal het meeste wel proberen doen. "

Ik had wel al een paar ideeën voor de kinderkamer. Hij moest nog geverfd worden en dergelijke, dus het was beter als een man dat deed. Ondertussen kon Axelle zich bezighouden met het decoreren. Volgens mij konden de meisjes niet wachten om daaraan te beginnen. " Wij willen ook altijd komen helpen " zei mijn schoonmoeder, met een brede glimlach. " Jullie moeten ons gewoon laten weten wanneer we kunnen komen, en we zullen er zijn. "

Na nog een hele middag ideeën te hebben verzameld over babykleren, babynamen, babykamers en alle andere zaken die met baby's te maken hebben, gingen we terug naar huis. Ik zuchtte diep, zodra ik thuis gekomen was. Nu hadden we eindelijk het huis voor ons alleen. Niemand die zijn hulp kon aanbieden en vooral, niemand die ons kon storen. Ik liet mezelf op de zetel vallen en drukte mijn hoofd in het kussen. Eigenlijk had ik nog wel wat papierwerk te doen, maar dat kon wel even wachten. Vandaag ging ik gewoon genieten van de rust en om Axelle in mijn armen te hebben.

~ 1 dag later ~

Mijn ogen volgden Jack en Oliver de trap op. Het leek alsof iedereen wakker geschoten was. Alsof opeens alles moest klaar zijn voor de kinderen. Het zou nog wel even duren voor ze er waren, maar om het met mijn schoonmoeder haar woorden te zeggen ' je kan niet voorbereid genoeg zijn ' en ' wat als de kinderen vroeger geboren worden? Ga je ze dan op de grond laten slapen? '. Ergens had ze wel gelijk, maar toch vond ik dat we wel nog even konden gewacht hebben. Blijkbaar was ik wel de enige die er zo over dacht.

" Dus ... welke muur schilderen we in welke kleur? " Jack, Oliver en ik stonden in de toekomstige kinderkamer. Axelle, Emily en Grace stonden dicht bij de deur. Alle drie aan het brainstormen over wat ze nu juist zouden doen. Niemand van hen had onze vraag gehoord. " Weet je wat we doen, we zullen beginnen met het plafond. Daar kunnen we weinig verkeerd aan doen " zei Oliver na een tijdje wachten. Hij klom op de ladder en wou net de eerste laag verf aanbrengen, toen Emily hem riep. " Nee! Die kleur gaan we niet gebruiken. Kunnen jullie nu niet eens één keer luisteren? " We keken ze met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik hoopte maar dat die kamer snel geschilderd was. Anders zou ik moeten zorgen dat die 3 vrouwen weg waren, want als die de hele tijd op onze vingers gaan staan kijken zal het nog wel een paar maand duren tegen dat het klaar is ...   

A/N: Veel plezier met het nieuwe hoofdstuk. Laat zeker weten wat jullie ervan vonden :)

Vote/Comment/Follow