The Omega [#Herschrijven]

78. Axelle [2]

78. Axelle [2]

Heel lang was ik niet wakker geweest. Hooguit een paar minuten. Daarna voelde ik me alweer in mijn slaap zakken. Gelukkig had Logan daar geen problemen mee. Hij had de hele tijd over mijn wang gewreven en had geruststellend geglimlacht. Als teken dat hij het begreep. Tegen de tijd dat ik terug wakker werd, stond er al iemand anders naast me. Ik voelde hoe een vloeistof mijn aders bereikte en het trok meteen mijn aandacht. " Geen zorgen Luna. U bent hier in goede handen " De verpleegster gaf me een brede glimlach, om zo haar woorden nog wat meer kracht bij te zetten.

" Waar is Logan? " De drie woorden kwamen traag uit mijn mond. De hoofdpijn was teruggekeerd en ik hoopte maar dat die vloeistof een pijnstiller was. " Alfa Logan is even naar huis gegaan, om de anderen op de hoogte te brengen. Hij kan elk moment terug zijn. " Ik knikte, te vermoeid om nog iets te zeggen. " Kan ik verder nog iets voor u doen? " Ze raakte kort mijn arm aan en wachtte geduldig op mijn antwoord. " Pijn " bracht ik moeizaam uit. De hoofdpijn maakte het moeilijk om me ergens op te concentreren.

" Ik zal meteen nog wat pijnstillers gaan halen. Op dit moment krijgt u alleen wat water toegediend. " Ik kon een teleurgestelde zucht niet onderdrukken. Het zou dus nog even duren voor de pijn weg was. Tot mijn grootste spijt ... De verpleegster verliet de kamer. Ik maakte van het moment gebruik om mijn ogen terug te sluiten. Het leek alsof de pijn wat verminderde. En het licht deed ook wat pijn aan mijn ogen. Dat gebeurde nu eenmaal als je een lange tijd in slaap was.

Ik opende mijn ogen terug toen ik de voetstappen hoorde. De deur piepte een beetje en daarna draaide ik mijn hoofd pas. " Ik ben terug " zei ze, alsof ik zelf niet doorhad dat ze terug was met de pijnstillers. Ze legde de baxter aan mijn infuus en daarna verliet ze de kamer opnieuw, nadat ze nog eens gevraagd had of ik iets nodig had. Op dit moment had ik alleen Logan nodig. Ik hoopte maar dat hij snel kwam.

Alsof hij mijn gedachten geraden had, stapte hij de kamer in, een paar seconden nadat de verpleegster weggegaan was. " Iedereen is blij dat je terug wakker bent. Ze kunnen niet wachten om op bezoek te komen, maar ik denk dat het beter is als je nog wat rust. Ik wil niet dat het teveel in één keer is. " Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en ging daarna op een stoel naast het bed zitten. Zijn ogen gingen kort naar de twee baxters, die aan mijn infuus gekoppeld waren. " Kan ik iets voor je doen? Wil je wat eten? Of iets anders? " Ik schudde langzaam mijn hoofd, voorzichtig door de hoofdpijn. " Het gaat wel. Ik heb niks nodig. Alleen wat hoofdpijn " Het duurde even voor ik al die woorden had uitgesproken. Het leek wel alsof de pijnstillers begonnen te werken, want ik had minder moeite dan daarnet.

Logan stond opnieuw recht, voor hij mijn hand pakte. Zijn ogen gingen ongerust over mijn gezicht. Zijn hand raakte mijn voorhoofd aan en maakte voorzichtig wat cirkels. Onbewust sloot ik mijn ogen weer. Ik had eigenlijk geen pijnstillers nodig. Logan was mijn medicijn. " Ik haat het echt om je zo te zien. Ik zou zo van plaats ruilen als dat kon " zei hij gepijnigd. Ik gaf zacht een kneepje in zijn hand. " Het gaat wel. " zei ik opnieuw. Zo zag ik er waarschijnlijk wel niet uit. Dat wisten we allebei. Ik zou hier waarschijnlijk niets aan overhouden, dus ik moest dit gewoon even doorstaan.

Ik zuchtte zachtjes en legde mijn hand op mijn buik. De baby's waren redelijk rustig. Normaal zou ik me daar zorgen over maken, maar ik was me ervan bewust dat de dokters alles in de gaten hadden. Als er iets met mij of de baby's zou zijn, zouden ze hier wel naast mijn bed staan. De pijnstillers zouden misschien wat effect hebben op hen. Of ze hadden misschien ook wat nood aan rust. Opnieuw drukte Logan een kus op mijn voorhoofd. " Je moet je van mij niks aantrekken, Axelle. Als je wil slapen mag je dat gerust doen " Het leek alsof mijn lichaam toegaf aan zijn woorden. Misschien zou nog wat rust geen kwaad kunnen. En hopelijk kon ik daarna eindelijk eens uit dit bed. Om de benen te strekken. En ik kon ook niet wachten om eindelijk iets te eten. Mijn maag maakte af en toe een geluidje, maar de dokters vonden het blijkbaar nog geen goed idee om te eten. Achja, zij wisten het beter dan ik. Op dit moment had ik genoeg aan mijn pijnstillers en Logan. En natuurlijk ook aan een beetje rust.   

A/N: Ik begin binnenkort met een nieuw weerwolven verhaal :) ' Double Mate ' is de titel en ik zou het super leuk vinden als jullie een kijkje zouden nemen :)

Vote/Comment/Follow