The Omega [#Herschrijven]

17. Logan

Edited: 1/02/2016 

17. Logan

Ik besefte pas waarmee ik bezig was toen ik mijn lippen van haar losmaakte en in haar nek drukte. Ze begon te schreeuwen om hulp. Ik liet haar meteen los en keek haar aan. Haar gezicht stond vol tranen. Haar ogen waren rood en ik besefte toen pas wat ik gedaan had. Ik had haar aangeraakt zonder haar wil. Aangerand.

" Axelle ... Het spijt me. Mijn wolf nam de controle. Vergeef het me, alsjeblieft " Ik stak mijn hand naar haar uit, maar ze ging opzij. Ik bleef op mijn plaats staan en keek hoe ze verder en verder van me af ging staan, tot ze tegen de voordeur stond. Even keken we nog naar elkaar en ik zette net een stap toen ze de voordeur opende en wegliep.

Ik liep nog een klein stukje achter haar aan, voor ik me op de grond liet vallen. " Axelle! Alsjeblieft, verlaat me niet! Kom terug! " schreeuwde ik. Ik smeekte het haar, maar ze bleef rennen. Ik was haar kwijt. Daar was ik nu wel van overtuigd. De enige en laatste kans die ik had had ik verprutst. Hoe moest ze zich nu wel niet voelen ...

Ik liet me helemaal op de grond vallen en bleef zo liggen. Wat moest ik nu doen zonder haar? Ik was mijn mate kwijt! Ik hoorde voetstappen achter me, maar ik keek niet op. " Alfa Logan? Waarom ligt u op de grond? " Het was Jack, mijn gamma. Ik herkende zijn stem. " Ik ben haar kwijt " was het enige dat ik zei. Het was het enige dat ik de volgende paar uur kon zeggen.

Jack had me rechtgetrokken en terug naar binnen geholpen. Daar zat ik nu al een paar uur in de zetel, mijn handen in mijn haar die 4 woorden te herhalen. " Je vindt wel iemand anders. Er zijn genoeg vrouwen die Luna willen worden " Jack had Oliver, mijn bèta, ook al opgetrommeld. Zijn woorden gingen door me heen. Ik bleef mijn mantra opzeggen.

Pas 's ochtends kwam ik tot mijn positieve. Ik had nog steeds niets anders gezegd dan die vier woorden. Het enige dat ik wou was pijn voelen. Een nog grotere pijn dan ik haar had aangedaan. Ik was naar de kelder gegaan en bleef daar een aantal uur. Ik deed er van alles. Vooral trainen. Mijn woede, op mezelf, afreageren. Soms viel ik gewoon op de grond en huilde ik voor een aantal minuten. Mijn emoties hadden de bovenhand genomen. Ik was mezelf niet meer.

Het idee om mezelf pijn te doen was sterk. Ik had het een aantal uur naar de achterkant van mijn gedachten geduwd, maar bij elke minuut die voorbij ging werden ze sterker. Op een moment deed ik het gewoon. Ik pakt een mes en zette het op mijn armen. Een paar keer sneed ik ermee in mijn vel en gaf me de pijn die ik verdiende. Alleen was het niet genoeg.

Elke dag deed ik hetzelfde. Mijn hele lichaam bloedde door de zelfverminking, maar tegen de volgende ochtend waren ze alweer verdwenen. Alsof ze er nooit geweest waren. Ik kon niet meer stoppen met aan haar te denken. Een omega die mijn hart op hol liet slaan. Ik was verliefd op haar, maar had haar weggeduwd. En ik zou mezelf dat nooit vergeven! 

A/N: :(

Vote/Comment/Follow