The Omega [#Herschrijven]

72. Axelle [2]

72. Axelle [2]

We bleven voor een deur staan. Ze duwde de spuit opeens in mijn handen. " Je moet alleen verder. Normaal gezien zal niemand bij hem zijn, daar zal ik wel voor zorgen. Ik zal ze afleiden. Spuit dit in zijn nek en probeer zo snel mogelijk weg te gaan " zei ze tegen me. Ze legde haar hand terug op mijn arm en zei: " Succes. ". Daarna liep ze weg en bleef ik alleen achter. Ik moest deze hele situatie zelf rechtzetten en geloof me, ik had echt schrik dat het me niet zou lukken.

Ik slikte, voor ik de deur opende. Ik had verwacht om Logan meteen te zien, maar dat gebeurde niet. In de plaats daarvan kwam ik in een nieuwe gang terecht. Waar moest ik naartoe, ging er kort door mijn hoofd. Dan zag ik dat er maar één deur was. " Logan? " zei ik, zodra ik bij de deur was. Ik legde mijn oor ertegenaan om te kunnen luisteren. Ik hoorde niets. Zelfs geen geschreeuw. En dat was net wat ik wel verwacht had.

Misschien was ik te laat? Had hij het niet overleefd. Mijn hart brak terwijl ik eraan dacht. Dan bedacht ik me dat ik de mate bond nog voelde. Hij leefde nog. In welke conditie wist ik niet. Misschien stond hij op het punt om dood te gaan? Of was het tegengif niet genoeg? Elke seconde telde nu. Ik opende de deur en zocht daarna naar het licht.

Logan lag voor me, op een matrasje. Zijn ogen waren dicht en ik wist niet zeker of hij nog ademde. " Logan? " Tranen ontstonden al in mijn ogen. Ik zette me naast hem op de matras en haalde dan de spuit met het tegengif tevoorschijn. Zonder nog iets te doen duwde ik die in zijn hals en spoot de vloeistof in zijn aderen. Ik hoopte dat het voldoende was én ik op tijd was.

" Logan? " kwam er opnieuw uit mijn mond. Ik had zijn hoofd vastgepakt en hoopte met heel mijn hart dat ik op tijd was. En dan moest het moeilijkste nog komen. We moesten hier nog weg geraken. Hopelijk wist ik de weg terug nog én kwamen we niemand tegen.

" Axelle? " mompelde hij opeens. Zijn hoofd bewoog naar me toe en hij hoestte. " Ja, ik ben er " zei ik. " Hoe voel je je? " vroeg ik hem. Hij opende langzaam zijn ogen en keek naar me. " Ik heb me al beter gevoeld " zei hij, voor hij zich rechter probeerde te zetten. Na een paar pogingen lukte dat ook. Het gif was nog niet helemaal uit zijn bloed. Daardoor voelde hij zich nog wat slap, maar na een paar minuten zou dat wel beter moeten zijn. Alleen hadden we geen paar minuten om te wachten.

" Hoe ... Hoe heb je me gevonden? " vroeg hij me, toen ik mijn arm om hem heen sloeg. Ik hielp hem recht en bleef zo even staan. Ik hoopte dat ik hem niet te lang moest ondersteunen, want volgens mij kon mijn lichaam dat niet aan. " Wel ... Lang verhaal kort. Luca's mate hielp me. Ze wou met me praten en toen raakte ze me aan. Bleek een helderziende te zijn en zag iets in de toekomst waardoor ze me wou helpen "

Ik keek op naar Logan en zag dat hij me vragend aankeek. " Wat zag ze dan in de toekomst? " vroeg hij me. Die vraag verwachtte ik al. Ik kreunde geïrriteerd en zei: " Dat vraag ik me ook af. Ik weet alleen dat het leuk nieuws is " Logan knikte vluchtig en vroeg me niets meer, toen ik hem naar buiten hielp. We moesten een aantal gangen door en ik hoopte elke keer weer dat niemand ons zou zien. Tot nu toe hadden we geluk gehad. Ik hoopte dat ze de wachters zo lang mogelijk had kunnen afleiden. Anders zaten we met een dik probleem, want op dit tempo zou het nog wel even duren voor we bij de uitgang waren.

En toen hoorde ik waar ik al de hele tijd bang voor was. Voetstappen. Heel erg veel voetstappen. Logan en ik hinkten zo snel mogelijk een kamer in en kwamen uit bij de kamer waar Logan me gevonden had. De grote ruimte, waar we afscheid genomen hadden van mekaar en ons voorbereid hadden op het einde. Hopelijk konden we ons hier verstoppen.

We hinkten zo snel we konden, maar hoorden al snel een stem achter ons. " Niet zo snel " We draaiden ons hoofd naar de stem toe en zagen hem daar staan. Een glimlach op zijn gezicht. " Je weet toch wel dat je onze deal verbroken hebt nu hé? Nu heb ik een reden om jullie alle twee te vermoorden. " Hij kwam naar ons toe gestapt. " En ik ga ervan genieten ook "

Hij stond op een paar meter van ons en veranderde in zijn wolven vorm. Logan duwde me achter zich. " Je bent te zwak Logan. Je kan niet tegen hem vechten " zei ik tegen hem. Hij luisterde niet naar me en veranderde ook in wolf. Het gif zat duidelijk nog steeds in zijn lichaam. Zijn reactiesnelheid was veel te traag. Hij kreeg de ene na de andere klap.

Toen hij op de grond lag en moeite had om recht te krabbelen zag ik maar één manier om hem te helpen. Ik veranderde zelf in mijn wolven vorm. Ik spurtte naar de twee toe en sprong op de man zijn rug. Ik beet hem in zijn vel en hij begon heftig met zijn lichaam te schudden. Al snel had hij me van zich af gegooid en belandde ook ik op de grond. Hij kwam naar me toe en kwam boven me hangen. Hij ontblootte zijn tanden en net op het moment dat ik dacht dat dit het einde was, klonk er ontzettend veel lawaai.

~ ik wou hier stoppen maar ik zal maar verder gaan voor ik opnieuw doodsbedreigingen krijg haha ~

De ramen werden stuk geslagen en er renden verschillende wolven naar binnen. Het stof dat ontstaan was door het kabaal, waarschijnlijk een soort explosie, verdween en ik zag een gat in de muur. Ook vanuit die kant kwamen wolven naar binnen. Ze waren met veel. Ik begreep niet meteen wie het was, tot ik Oliver's wolf opeens boven me zag. Hij duwde met zijn snuit tegen me aan, om te vragen of alles in orde was.

Ik krabbelde recht, in mijn mensenvorm, en drukte mijn jas tegen me aan. Het was het enige kledingstuk dat ik nog had. Het was net niet voldoende om me helemaal te bedekken, maar het kon ermee door. Ik volgde Oliver naar Logan. Hij was ook veranderd in zijn mensen vorm en een andere wolf stond bij hem. Jack, volgens mij.

" Logan? Gaat alles goed met je? " Ik pakte zijn hoofd vast en draaide het naar me toe. " Het gaat wel. " mompelde hij. Jack en Oliver veranderden terug naar hun mensen vorm, trokken een broek aan en gaven ons dan beiden ook wat kleren. Die deden we zwijgend aan. Het was op dit moment dat ik rond me keek. De anderen waren ook allemaal terug veranderd en voor de rest lagen er enkele mannen op de grond. Dood, waarschijnlijk. En van de vijand.

Ik draaide me terug naar Logan en hij drukte een korte kus op mijn lippen. " Doe dat alsjeblieft nooit meer. Kom nooit meer achter me aan als ik hulp nodig heb. Kom nooit meer tussen in een gevecht. Ik wil niet dat je iets overkomt dankzij mij " Daarna sloeg hij zijn armen om me heen en drukte me tegen zich aan. We bleven in een tijdje in die omhelzing staan. We hadden gewoon even nood aan mekaar om dit allemaal te verwerken. Om dit alles een plaats te geven, voor we terug moesten naar de roedel én om onze rol terug op ons te nemen.  

A/N: Alles is weer goed :) Het was nog even spannend, maar alles is weer terug bij het oude :) Voor wie de spoiler gelezen had wist dat Oliver en Jack nog zouden komen haha :p Dus die hadden kunnen verwachten dat het zo zou uitdraaien :)

65 votes voor dit happy hoofdstuk? :) Volgende hoofdstuk volgt waarschijnlijk vrijdag. :) 

Vote/Comment/Follow