The Omega [#Herschrijven]

69. Logan [1]

Heeft iedereen zeker 68. Axelle [1] gelezen? Dat hoofdstuk heeft bijna 100 view minder dan het volgende :s 

69. Logan [1]

Het voelde alsof mijn eigen hart uit mijn lichaam gerukt was, er daarna iemand een paar keer op gesprongen had en het dan terug in mij had gestoken. Kortom, ik voelde me slecht. Slechter dan slecht eigenlijk. Ik kon nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurd was. Ik was er zo van overtuigd geweest dat Axelle zwanger was. Ik had zelfs al een kleine surprise party georganiseerd. Daardoor dacht de hele roedel natuurlijk al dat we ... Ik kon het woord gewoon niet over mijn lippen krijgen. En ik was dan nog de vader. Hoe moest Axelle zich wel niet voelen?

Ik had Jack zo snel mogelijk de surprise party laten afzeggen. Eigenlijk zou ik morgen met haar naar de dokter gaan, omdat ik zo snel mogelijk bewijs wou hebben. Gelukkig wisten we het vandaag, en niet morgen.

Ze sliep nog. Ik had wel al een ontbijtje gemaakt en het naar boven gedragen, maar ze had gezegd dat ze geen honger had. Daarom was ik terug vertrokken. In mijn hoofd hoorde ik haar slapen. Af en toe zag ik een gedachte van haar. En die deden me zoveel pijn. Ze dacht dat dit alles haar fout was.

En alsof dat nog niet genoeg was, was Oliver de hele tijd aan het vertellen over zijn date. Heel even had ik gedacht om hem gewoon weg te sturen. Ik had echt geen zin in vrolijke zaken, maar dat kon ik niet maken tegenover hem. Hij wou graag zijn verhaal bij iemand kwijt. Hij was op zoek naar advies. Ik moest nu even door de zure appel heen bijten. Hem helpen en daarna terug gaan naar Axelle.

" Misschien moet je maar een werk beginnen maken van jullie huis hé. Dan kunnen jullie meteen een eerste grote stap nemen in jullie relatie " In plaats van onder mijn dak te wonen. In plaats van mij nog zieker te maken door jullie verliefde gedrag. Natuurlijk zei ik dit niet luidop. Ik verborg mijn frustratie door een grote glimlach. Helemaal nep, natuurlijk.

" Een eerste? Een eerste? " herhaalde hij een aantal keer. " Dus een mark is volgens jou geen grote stap " Daar gaan we weer, dacht ik. Ik balde mijn handen in een vuist op mijn schoot en probeerde te kalmeren. Kon hij nu niet gewoon knikken en weg gaan?! " Jawel, maar samenwonen is wel totaal iets anders. Dan zijn jullie bijna 24 uur op een dag bij mekaar. En dan leren jullie mekaar beter kennen en zo "

" Nja, je hebt misschien wel gelijk. " zei hij denkend. " Weet je wat. Ik ga al eens rondkijken en dan kan ik al wat voorbereidingen treffen. Dan kan ik straks of morgen met haar de roedel gaan bekijken " Ik knikte, nog steeds met de brede glimlach. " Bedankt voor het advies " zei hij nog, voor hij de kamer verliet. En mijn brede glimlach ging met hem mee.

******

We zaten opnieuw bij de dokter. Ik kon me er gewoon niet bij neerleggen. Ik moest en zou weten waarom het mislukt was. Als we de reden wisten, dan konden we daar rekening mee houden. Ik had zelf al wat onderzoek gedaan. Er waren zoveel verschillende redenen. Misschien was ze zelfs onvruchtbaar. Ik kon de negatieve reactie's uit de roedel al horen.

De dokter had bloed getrokken en ons een hele vragenlijst laten invullen. Zelfs de domste zaken stonden erin, zoals ' eet je minstens 1 stuk groente of fruit per dag'. Ik stond er wat sceptisch tegenover, maar ik gaf het een kans. Als dit ons dichter bij de oorzaak bracht dan was het maar zo.

" Ik zou graag nog wat meer willen weten over Axelle's geschiedenis " zei ze. Ze had de vragenlijst kort bekeken en keek nu vragend naar Axelle. " Hoe lang heb je precies in de kerkers gezeten? " Moest dit nu echt? Moest Axelle hier nu echt op antwoord? Ik wou net protesteren, toen Axelle me tegenhield en antwoordde. " Een aantal maanden " De dokter knikte, voor ze het opschreef. " Ik wil het met jou eens hebben over je lichamelijke toestand. Je hebt nog maar pas terug op je normale lichaamsgewicht hé " Deze keer was het Axelle die knikte.

" Tijdens je verblijf in de kerkers kreeg je niet zoveel te eten, kan ik me voorstellen. En drinken? Hoe zat het daarmee? " Axelle knipperde, denkend, met haar ogen. " Er was wel drinken genoeg. We kregen om de zoveel tijd vers water " De dokter knikte opnieuw. " En beweging? Werd je ooit uit die cel gehaald? " Deze keer was Axelle's reactie negatief. " Oke, ik heb op al mijn vragen een antwoord. " zei ze.

Ze stond recht en ging naar een andere kamer, waar ze ons bloed ging laten controleren op alle mogelijke dingen. Dat vroeg natuurlijk tijd. Axelle en ik moesten dan ook een tijdje alleen in de behandelkamer wachten.Het maakte me alleen nog meer zenuwachtig. Ik hoopte maar dat het niets ernstigs was. Iets dat simpel op te lossen was.

" Wat als ... wat als we geen kinderen kunnen hebben? " fluisterde Axelle. Ik draaide me meteen naar haar toe en pakte haar gezicht vast. " Ga nu niet uit van het ergste Axelle. Er zal wel een simpele verklaring voor zijn " probeerde ik haar gerust te stellen. " Maar ... wat als het wel zo is? " vroeg ze me opnieuw. " Dan is het zo. " mompelde ik. " Ik ga je niet minder graag zien dan. Je bent en blijft dan nog steeds mijn Axelle. "

Ik drukte een kus op haar voorhoofd, net op het moment dat de dokter binnenkwam. Ze ging voor ons zitten en keek ons om de beurt aan, voor ze zei: " Ik weet wat er aan de hand is "   

A/N: In het volgende hoofdstuk weten we wat er aan de hand is. Wat denken jullie?

Sorry dat dit hoofdstuk er zo laat kwam, ik had een klein deel gisteren al geschreven maar dan had ik een kleine writers block rond het stukje met Oliver. Gelukkig was het na een paar opgelost haha :p

50 votes en een paar reactie's? Gaat dat lukken denken jullie haha :p

Vote/Comment/Follow