The Omega [#Herschrijven]

73. Logan [2]

73. Logan [2]

De hele roedel stond buiten op ons te wachten. Volgens mij wouden ze met hun eigen ogen zien dat hun Alfakoppel ongedeerd was. Of toch zo goed als. Mijn been was ondertussen bijna genezen. Je kon alleen nog een kleine roze lijn zien waar de wonde ooit zat. Dat zou waarschijnlijk een litteken worden. Eén meer of minder maakte me niet echt uit.

We begroette vlug een aantal mensen , zwaaiden naar de anderen en vluchtten dan zo snel mogelijk naar binnen. We waren beiden verschrikkelijk moe en stonden echt op het punt om gewoon neer te vallen. Daarom leek het ons het beste om zo snel mogelijk te gaan slapen. Dat dutje had ons echt deugd gedaan. We werden de volgende dag pas rond de middag wakker. Het ontbijt zou een middagmaal worden.

" Logan? " Ik zette net de borden in de vaatwasser toen ik haar handen op mijn rug voelde. De toon waarop ze de vraag stelde liet me al het slechtste vermoeden. Ze ging me iets vragen waar ik normaal gezien ' nee ' op zou antwoorden, maar ze ging ervan uit dat ze die ' nee ' wel zou kunnen veranderen naar een ' ja'.

Ik draaide me langzaam om en ze zette bijna meteen haar handen tegen mijn borst. " Ik ben net in een goed humeur, Axelle. " waarschuwde ik haar al. Ze leek even te twijfelen, maar glimlachte dan. " Ik heb gewoon een heel erg klein vraagje " zei ze. Ik trok een wenkbrauw op. Die heel erg kleine vraagjes waren meestal de ergste. En elke keer weer had ik toegegeven, gewoon omdat ik haar blij wou maken. Het was de anderen ook al opgevallen. Jack en Oliver plaagden me er zoals wel mee. De zin ' misschien moet ik Axelle maar halen zodat ik zeker ben dat ik een ja krijg ' kwam ondertussen al mijn oren uit. Maar ja, Axelle was blij en dat was hoofdzaak nummer 1. En daarbij, ze hadden allebei zelf een mate rondlopen. Als die met hun vingers zouden knippen zouden ze, net als mij, ook op hun knieën gaan zitten.

" Het is echt niets ergs " begon ze. Had ik dat ook al niet een keer eerder gehoord? " Ik vroeg me gewoon af of ik vandaag iets mocht gaan doen met Emily, Grace en Harper? " Mijn wenkbrauw in de lucht. Sinds wanneer vroeg ze mijn toestemming voor zulke zaken? Ze leek mijn verwarring op te merken, want ze zei: " Het is gewoon dat ik niet zeker ben of jij al plannen gemaakt had voor vandaag. En dan wil ik jouw plannen niet dwarsbomen natuurlijk " Ze lachte even en porde me in mijn buik.

" Ik had wel wat plannen ja, maar als jij liever iets gaat doen met de meisjes dan is dat goed " zei ik wat geforceerd. Ik had inderdaad wel wat anders gepland. De rest van de dag in bed blijven liggen, bijvoorbeeld. Het liefst van al had ik ze vandaag geen centimeter uit mijn buurt, maar ze had blijkbaar echt wel zin om met de anderen iets te gaan doen. Ik zou dan wel weer terug beginnen werken, zeker ... Of misschien moest ik Oliver en Jack opzoeken? Dat klonk als een beter idee.

" Dankje. Tot vanavond dan " Ze drukte een lange kus op mijn lippen en liep dan weg, nadat ze nog even naar me gezwaaid had in de deuropening. Waarom was ze zo snel al weg? Ik vond het een beetje vreemd, tot ik me bedacht dat er één naam was, in het lijstje dat ze opgesomd had, waar ik nog niet van gehoord had. Harper. Het was toch niet ...?

Axelle ... gromde ik via de mindlink. Haar gelach was het eerste antwoord dat ik kreeg. Het verbaasde me al dat je het daarnet nog niet doorhad. Ik ging door mijn haar en zuchtte diep. Axelle ging echt mijn dood worden ... Mentaal en fysiek. Ze had me rond haar vingers gewonden alsof het niets was. En dat had ik pas op dit moment door. We zullen eens zien wie straks zal lachen, als jij je straf krijgt. Ik hoorde haar naar adem happen en daarna bleef het stil. Volgens mij had ze de mind link afgesloten. Een grijns vormde zich op mijn gezicht en ik schudde zo mijn hoofd. Dacht ze echt dat ze zo haar straf zou ontlopen? Door de mind link gewoon af te sluiten?

Ik zocht Oliver en Jack op. Ze waren met z'n twee aan het trainen op een grasveld en toen ze me zagen, stopten ze meteen. " Nu Axelle andere plannen heeft mogen wij je entertainen? " lachte Oliver. Ik rolde met mijn ogen. " Jullie moeten veel zeggen ... Volgens mij waren jullie mates ook met iets anders bezig " kaatste ik terug. De glimlachen verdwenen meteen. We zaten alle drie in dezelfde situatie. Onze mates hadden plannen waar wij niet bij hoorden. Dan moesten we gewoon laten zien dat wij ook plezier konden hebben zonder hen.

We gingen in het gras zitten. Jack lag languit en had zijn armen onder zijn hoofd liggen. " Nu wil ik echt wel eens weten hoe het komt dat jullie twee toch altijd in zulke avonturen belandden? Emily en ik hebben nog niet één spannend ding meegemaakt " Opnieuw rolde ik met mijn ogen. Het leek precies of Axelle en ik het leuk vonden dat we elke keer weer moesten vechten voor ons leven. " Veel vijanden zeker? " zei ik en haalde ondertussen mijn schouders op. Ik wist ook niet helemaal wat de reden ervoor was. Het leek elke keer weer iets nieuws te zijn.

" Het ene avontuur eindigt en dan kunnen jullie nu aan jullie volgende beginnen. Die waarzegster had toch iets gezegd over jullie toekomst? " Ik keek hem een tijdje aan, zonder antwoord te geven. Had Axelle het tegen de anderen gezegd? Wanneer dan? Of was het die waarzegster die het gezegd had? Zodra ik Axelle terug zag, moest ik het haar eens vragen. Ik had niet graag dat zo over onze privé bezig was zonder dat met mij te overleggen.

" We zijn er nog niet helemaal uit, wat dat ' goede nieuws ' betekent " begon ik. " Misschien betekent het dat dit ons laatste gevecht was. Dat we vanaf nu echt aan onze toekomst kunnen werken " dacht ik hardop. Het was waarschijnlijk een loze gedachte. Elk Alfakoppel moest het ene na het andere gevecht aangaan. " Serieus Logan? " Oliver barstte in lachen uit en ook Jack begon te grinniken. " Heb je echt niet door waar het over gaat? Volgens mij weet de hele roedel ondertussen al wat dat ' goede nieuws ' zal inhouden? " Ik trok een wenkbrauw aan en wachtte tot ze het zouden zeggen.

" Er is maar één reden waarom Harper jullie twee wou helpen. En dat kan ik in één woord omschrijven: baby. Baby, baby, en nog eens baby " zei Jack. " Ik weet ook wel dat er in de toekomst kinderen gaan komen " Hopelijk, dacht ik erachter aan. " Maar dat zal niet in de nabije toekomst zijn " kaatste ik terug. " Ze heeft ook niet gezegd of het voor meteen was of voor de lange termijn "

We bleven alle drie even stil. Alsof we alle drie aan het nadenken waren over dit onderwerp. Emily haalde ons uit onze gedachten. Ze kwam naar ons toegerend en pufte even, voor ze begon te ratelen. " Axelle ... Ze hebben haar naar het ziekenhuis gebracht. Opeens voelde ze zich niet goed en we weten niet wat er aan de hand is. Wat als het iets ernstigs is? " Ik luisterde niet meer. Het enige dat ik deed was rennen. Ik rende zo snel mogelijk naar het ziekenhuis toe en hoopte dat ik Axelle kon vinden én bij haar kon zijn. Zodat ik haar kon geruststellen. Hoewel ik zelf de zenuwen door me heen voelde gaan. Wat was er deze keer aan de hand?   

A/N: Terwijl de zon schijnt en het 24 graden is zit ik hier binnen om de laatste paar alinea's te schrijven haha :p

Voor ik opnieuw doodsbedreigingen krijg - :p - wil ik zeggen dat er niets ernstigs aan de hand is. Ze voelt zich gewoon even niet goed, wat begrijpelijk is. Ze hersteld nog van dat gif ;) Maar dat is het enige wat ik daarover wil zeggen. De rest zullen jullie wel lezen in het volgende hoofdstuk :p

Harper's naam kan nog veranderen. Ik ben op zoek naar een naam die beter bij haar past, dus als die opeens veranderd is in het volgende hoofdstuk, niet schrikken ;)

65 votes? Moet lukken, toch? :p Misschien zondag een nieuw hoofdstuk, maar ik beloof niets.

Vote/Comment/Follow