ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

Part 20

အားမာန္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုႏိုင္။

အာေခါင္ေတြေျခာက္ေသြ႔ကြဲအက္ေနသည္။

'မင္း ငါ႔နားကိုျပန္လာဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီ ေကာင္ေလး'

အားမာန္နားနားသို႔ကပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ေသာ စကားလံုးမ်ားက ေခ်ာ္ရည္စီးေခ်ာင္းတစ္ခုလို ပူေလာင္ စီး၀င္သြားသည္။ မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပျပီး လက္ျပႏွုတ္ဆက္သြားေသာ ေနသား ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေနရာမွအနည္းငယ္မွမေရြ႕ႏိုင္ေတာ့။

'အားမာန္... အားမာန္'

သူရိန္ အားမာန္ပခံုးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ကိုင္ကာ လွုပ္ေခၚလိုက္သည္။

'သူရိန္'

'ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္တာလဲ.. ေနမေကာင္းဘူးလား'

မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေသြးမရွိေတာ့သလို ျဖဴေဖြးေနသည့္ အားမာန္ကိုၾကည့္ကာ သူရိန္ေမးလိုက္သည္။

'အိမ္ျပန္ရေအာင္'

'အခုခ်က္ခ်င္းလား'

'ေအး...'

'အားမာန္ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...'

ေနရာမွာပင္ ပံုလဲက်သြားေတာ့မလို ျဖစ္ေနသာ အားမာန္ကိုၾကည့္ကာ သူရိန္စိတ္ပူစြာေမးမိသည္။ အားမာန္ထံမွ အေျဖမၾကားရ။

ကားစက္ႏွုိးကာ ေမာင္းထြက္လာခ်ိန္အထိ အားမာန္ အသက္ရွဴမ၀ေသးသလိုထင္မိသည္။ ကားျပတင္းကိုမွီကာ မ်က္စိကိုတင္းတင္းပိတ္ထားေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ပံုရိပ္မ်ားက ေဖ်ာက္ဖ်က္မရေအာင္တန္းစီေပၚလာသည္။ သူ႔ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္လံုးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ ေမေမ့အျပံဳးကိုတစ္ခါသာေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။

ဒါကေတာ့ ေနသား ဟူေသာလူတစ္ေယာက္ကို သူ႔ဘ၀ထဲ ေခၚသြင္းလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကျဖစ္သည္။

.....................................................................................................................................

'သား..ဒီဦးဦးက ေနသားတဲ့.. ေမေမတို႔နဲ႕ အတူတူလာေနလိမ့္မယ္'

'မမသားေလးက လူေခ်ာေလးပါလား.. ကိုယ့္ကို ဦးငယ္လို႔ပဲေခၚ ေကာင္ေလး..ဟုတ္လား..'