Lucy woont al haar hele leven bij haar moeder. Haar vader heeft haar verlaten. Ze haat hem. Ze heeft zich nooit ergens thuis gevoeld in haar leven. Zij en haar moeder reizen de wereld rond. Na één van de optredens in Italië veranderd haar hele lev...
Net als de vorige keer leunde iedereen terwijl de taxi een bocht maakte. Rose die trok er zich niets van aan en staarde vooral naar buiten. Ik zag toch een vorm van teleurstelling in haar ogen. "Wat is er?" vroeg ik haar. "Wel, New York is wel machtig", begon ze haar zin met de nadruk op machtig, "Maar je kunt het niet vergelijken met Parijs, hier staan de gebouwen zo dicht op elkaar en zo zijn ook allemaal zo modern en strak. Er is niet zo veel cultuur in zoals Parijs. Geen beelden, mozaïeken of paleizen zoals het Louvre." "Nja, dat dacht ik ook toen ik hier voor het eerst kwam. Maar dan niet met Parijs maar met Venetië." Ze lachte even: "Ik denk dat Europa toch meer.... Hoe zeg je dat? Historiek? Meer cultuur? Europa heeft toch meer mee gemaakt dan Amerika." "En is dat een slecht ding?" vroeg Percy die zich nu ook in het gesprek interesseerde. "Nee!" riep Rose snel maar eigenlijk vond ze dat het toch iets slechts was. "De Europeanen spreken pas van Amerika rond 1497, dat betekent dat New York en alle andere steden nog niet "bestonden" laat staan dat er een gebouw stonden terwijl Parijs, Berlijn, Rome al veel langer bestaan. Dat bedoel ik." Hij moest toegeven dat Rose een punt had maar hij gaf zich niet gewonnen. "Ok, stel die Columbus heeft Amerika ontdekt in 1430?" fronste hij. "1497", corrigeerde Rose hem. "Wel en New York bestaat al sinds 1788 ongeveer. En kijk eens wat we al hebben kunnen bouwen! Als je dit vergelijkt met Parijs!"
Rose gaf het ook niet op: "Ja, maar Rome is wel nog technisch gezien groter! En die oude steden zoals Rome, Athene, Parijs, Berlijn en nog veel meer hebben veel plaatsen en monumenten dat behoort tot werelderfgoed! Terwijl in Amerika is dat aantal veel minder!" "Jij bent moeilijk om mee te discuteren! Weet je dat!" grinnikte Percy. "Ja, dat heb ik vaker gehoord." Toen hun gesprek over Europa tegen Amerika afgelopen was kwamen we aan op de halfblood heuvel. "Ah, je weet niet hoe blij ik ben terug thuis te zijn!" zei Lilly en terwijl ze dat zei strekte ze zich even uit. "Ik denk dat dat geldt voor iedereen", antwoord Olivia, ze haalde haar koffers uit de auto. Voorzichtig liep Rose al de heuvel op. Ze kon even haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik wou haar nog achterna gaan maar Annabeth riep me al om mee te helpen de koffers uit te pakken. Iedereen zwaar beladen, liepen we ook de heuvel op. Chiron stond al op ons te wachten naast Thalia's boom. Rose was al achteraan gaan lopen toen ze Chiron zag. "Wat is er?" Vroeg Olivia haar. "Wel, ik heb het je nooit verteld maar ik ben eigenlijk bang van paarden", en ze lachte er wat zuur bij. Lilly moest wat haar lach inhouden net als ik. "Je moet echt niet bang te zijn van Chiron! Geloof me." "Ah, daar zijn de Parijzenaren!" Rose en Olivia keken wat raar naar elkaar. "Was het leuk?" Vroeg hij direct. "Ja, best wel. We hebben veel gezien", zei Percy opgewekt. "Wel, ik stel voor om eerst naar je cabines te gaan, je even op te frissen en dan kun je gaan eten." Er klonk een instemmend gemompel. "Chiron, en Rose?" vroeg Grover. "Wel, zij mag met mij mee gaan ik zal haar voorstellen aan Rachel." Snel liep iedereen naar zijn cabine en Rose bleef alleen achter met Chiron. Ik had wel wat medelijden met dat meisje. Bang zijn van paarden en dan alleen mee moeten met een centaur. Ik schudde het idee van me af, ze ging het wel overleven! Ik sleurde al mijn koffers naar Cabine eh... nu ik niet meer in het Hermes gebouw moet verblijven moet ik vast in het gebouw van Zeus verblijven. Je kon er moeilijk overkijken. Het was het grootste gebouw samen met dat van Hera. Ik sleurde mijn koffers de trap op. Maar veel leek het niet te lukken. "Heb je hulp nodig?" vroeg iemand.
Ik keek snel op en zag Vera staan. Ze was eigenlijk niet veel veranderd. "Dat zou leuk zijn!" zei ik. Ze nam een paar van mijn koffers over en hielp me het gebouw binnen te komen. "Man, wat zit daar in?" vroeg ze. "Oh, gewoon wat kleren. Niets bijzonders. Kleren die ik gekocht heb in Parijs. Ik had geen meegenomen uit Venetië. En je ontkomt niet aan shoppen in Parijs." Ze leek me wat te doorgronden maar vond niets en hield het daar maar op. Eindelijk lukte ons de koffers binnen te krijgen. Ik keek even het gebouw rond. Het was vooral leeg. Geen meubilair geen bed of tafel. Alleen een matje om op te slapen en een beeld van Zeus zelf. Hij leek wat op een hippie. "Dus, een dochter van Zeus?" vroeg ze. Ik keek haar raar aan. "Nee heus niet! Ik ben de dochter van Hermes." Ze keek me grijnzend aan. "Tuurlijk van Zeus! Anders zou ik hier mijn koffers niet naartoe sleuren." Ze lachte even. "Nice! Nog een kind van de grote drie. Ik hoop dat je het hier wat naar je zin zult hebben! Ik ga wel melden aan het Hephaitos gebouw dat ze wat meubelen maken. Want zo is het hier wat leegjes." Ze draaide zich om en liep het gebouw uit. "Wacht Vera!" Ze draaide zich om. "Je kunt ook gerust vragen of de Hephaistos kinderen mijn muziekspullen in mijn kamer kunnen zetten." "Natuurlijk", riep ze terug en ze lachte. "Maar dan zul je wel moeten spelen voor me!" Ik lachte. Ik liep wat dieper het gebouw in en begon hem al wat te decoreren. Daar komen mijn instrumenten. Daar mijn bed. Daar mijn posters. Ik was compleet verzonken in gedachten. Dit gebouw was gewoon mega cool. Ik werd gewekt uit mijn bedenkingen door een soort geschreeuw. Ik liep naar buiten en zag dat het van het Poseidon gebouw kwam. "Percy! Dat meen je niet!" Hoorde ik Olivia. Jip, ik ben weer thuis. Dacht ik bij mezelf.
Na een goed bord eten zaten Olivia, Lilly en ik wat te chillen op de heuvel. "Dus, wanneer gaan we naar Olympus?" vroeg ik. "Morgen gaan we", zei Olivia. "We lopen stiekem het kamp uit en gaan het empire state building in, het is hier niet zo heel ver weg. En we kunnen, nu Chiron het even druk heeft en meneer D. even weg is naar weet ik veel land gemakkelijk het kamp uit sluipen." Ik glimlachte vals: "Nooit gedacht dat jij zoiets over je hard zou krijgen!" Nadat ik dat gezegd had begon er voor de zoveelste keer een discussie tussen Olivia, Lilly en ik.
Terug in het kamp zag ik een invul formulier liggen. Ik nam het op en bekeek het snel. Het was weer zo ver. De zomer was gedaan en de meeste halfgoden gaan naar huis. Ik keek naar Olivia. Die keek triestig naar het formulier. Ze mompelde: "En voor de zoveelste keer blijf ik in het kamp." Mijn huis, ver weg in Parijs, is te ver om telkens terug te gaan. Ze liep met het formulier naar gebouw 3. Percy kwam aanlopen. "Hey", Olivia schrok op en zag Percy in de deur opening staan. "Hey", antwoordde ze terug. "Blijf je weer hier?" vroeg Percy. Ze lachte even. "Ja, waar kan ik ander heen? Ik kan moeilijk elk jaar terug naar Parijs." "je kan ook even bij mij logeren", stelde hij voor. Ze keek hem aan. "Bij jou? Zou dat mogen denk je?'' "Tja, je kan het altijd eens vragen denk ik en trouwens ik denk zelf dat Paul het leuk zou vinden." Bij het idee dat Olivia een winter bij Percy zou mogen wonen, sprong ze hem in de armen. "Je bent de beste broer van de wereld!" fluisterde ze hem in zijn oor.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
