Demigod: de spreuk der vergiffenis

Back to camp.

"Wakker worden sis, het is tijd om te vertrekken." Ik was vergeten dat we vandaag al naar huis gingen. Ik heb nog een reisje naar Olympus voor de boeg. Ik keek op de wekker en zag dat het vier uur was. "Mmm", ik wreef de slaap uit mijn ogen. Hij haalde het deken van me af. "Aa! Percy!" hij lachte even. "Kom kom uit je bed!" Ik wipte uit mijn bed en ging verder naar de ontbijttafel. Lilly was al klaar. Ze had haar koffers al gepakt. Ze hielp samen met Annabeth de koffers te versleuren. Lucy zat al met de rest te ontbijten. Rose had wat tranen in haar ogen. Ik nam een boterham en smeerde er choco op. Percy deed net hetzelfde. "Zo, terug naar huis", zei Lucy. Ik lachte even. "Ik heb Parijs dan niet zo bezocht maar ik zag wel dat het een grote en mooie stad is, ik denk dat je mag trots zijn dat je van hier komt." "Dank je", zei ik nog wat in slaap stemming. "Je moet eens mee naar Rome! Of Milaan!" "Oh, ik blijf nog even weg van Rome als je weet wat ik bedoel." Lucy snapte wat ik bedoelde. "Waarom?" vroeg Percy. Dat is iets tussen Lucy en ik." Grover kwam de badkamer uit: "Volgende!"

Lucy ging de badkamer in. Ook Grover nam zijn koffers en sleurde ze naar de deur. "Percy, ik ga wel eerst." Ga jij de koffers maken dan zal ik ze wel sleuren terwijl jij in de badkamer zit. "Ok geen probleem." Rose zat wat somber naar haar boterham te staren die maar niet naar binnen ging. "He, ik maak me wat zorgen over je", zei ik. Ze keek op. Ik zag dat ze aan het wenen was. "oh", ik omhelsde haar. Ze begon nu wat meer te wenen. "Olivia. Ik red het niet meer zonder je nog eens zo lang." "Ssst, ssst. Het komt wel goed. Het komt wel goed", fluisterde ik haar. "Moet ik eens een iris bericht sturen naar Chiron als je mee mag." Ze keek verast op. "Kan dat dan?" "Als Rachel er kan leven dan kan jij dat toch ook?" De glimlach kwam terug op Rose haar gezicht. "eh.. Olivia, ik denk niet dat dat zo verstandig is", zei Annabeth. Ik gaf haar een waarschuwende blik. Iets te laat want Rose haar enthousiasme was weer weg. "We kunnen altijd eens proberen", zei Percy. "Ze is tenslotte hoogbegaafd en heeft al gevochten." We maakten een kleine regenboog en gooiden er een gouden Drachme in. "Was dat hetzelfde toen je mij contacteerde?" vroeg Rose. "Ja", zei ik. "O Iris godin van de regenboog aanvaard mijn offer en toon me Chiron op de halfblood heuvel." Al snel zagen we Chiron in zijn Rolstoel wat Papier werk Regelen. "Chiron!" Riep Annabeth. (Omdat wij nog in pyjama zijn en omdat Annabeth dat wat onbeleeft vind om in je pyjama voor Chiron te verschijnen zeiden we dat zei het gesprek maar moest voeren.) "ah, Annabeth goden zei dank jullie leven nog." "Ja! En Parijs is hier echt mooi. We hebben de Eifeltoren gezien en het Louvre en.." ik hoestte even om Annabeth bij zaken te brengen. "ja... maar daar voor bellen we niet." "Ik vroeg me af.. er is hier een vriendin van Olivia en ze zou echt heel graag mee gaan naar het kamp. Ze heeft met ons meegevochten in een gevecht en ze is ook nog slim. Mag ze?" "Wel, ik ben blij dat jullie jullie daar mooi vinden en over die vriendin. Nou ja, het is de regel dat stervelingen het kamp niet mogen betreden." "Maar Rachel is er toch ook?" "Ja, maar zij is het Orakel van Apollo." "Ik bedoel dat ze toch ook het kamp heeft betrad toen ze het orakel nog niet was?" Chiron krapte wat in zijn haar. "Ja, dat is waar." "Alsjeblief Chiron!" Riep ik. "Ok goed dan. Maar alleen in de zomer wanneer Rachel er is." "Dank je Chiron!" riep ik nog. Lucy kwam de badkamer uit en deed teken dat ik me moest klaar maken. Terwijl Lucy en de rest nog wat praatten met Chiron ging ik me klaar maken.

Hetvliegveld was echt druk. Rose zat de popelen om het kamp te zien. En wij zatente stressen dat we onze vlucht niet gingen halen. "Kom, snel snel snel snel!" Wewaren nog net op tijd het vliegtuig ingesprongen. Nadat we plaats namen op onzestoelen was ik weer eens gestrest. Ik was echt bang dat Zeus ons uit de luchtging knallen of zo. Maar Lucy verzekerde me dat dat niet ging gebeuren. "Lilly,het is niet erg dat je boeken gebruikt van de bib in Parijs, maar hoe zullendie boeken daar terug geraken?" Ze keek me aan. "Wablief?" "Het is niet erg datje boeken gebruikt van de bib in Parijs, maar hoe zullen die boeken daar teruggeraken?" vroeg ik. "De post", zei ze. En ze focuste zich terug op haar boeken.Ik keek snel wat rond. Het viel me op dat die twee kinderen van op place de laconcorde ook mee waren met dit vliegtuig. Het enige verschil is dat ze ons dezekeer niet door hadden. Lucy ik trok aan haar T-shirt. "Wat?" Ik wees naar hetmeisje en de jongen. Ze zijn ook mee. Elk hadden ze maar één rugzak mee. Hetmeisje was muziek aan het luisteren en de jongen was met zijn gedachten ookergens anders. Nadat de stewardessen had uitgelegd hoe de riemen werkten en watwe moeten doen als het vliegtuig neerstort waren we eindelijk vertrokken. Naeen paar uur vliegen wilde ik slapen. Alleen slapen op een vliegtuig is niet zomakkelijk. Ik kon moeilijk de slaap vatten. Vooral omdat de andere te veellawaai makten en die twee kinderen me zorgen maakte. Ik zag hoe de jongen aan deschouder van het meisje trok en iets in haar oor fluisterde. Toen wees hij onzekant op. Het meisje haar gezicht schrok. Het Vliegtuig had wat turbulentie endat werkte op mijn blaas. Ik stond op en ging dus naar het toilet. Omdat hettoilet van onze kant volzet was moest ik maar een ander zoeken. Wat verder vondik nog een vrij toilet. Snel deed ik mijn boodschap en kwam ik weer naarbuiten. Blijkbaar stonden de jongen en het meisje op me te wachten. "eh..bonjour?" "Ik ga niet weer beginnen Frans babbelen!" zei het Meisje. "Ok, eh..wie zijn jullie?" flapte ik eruit. "Mijn naam is Louise en dit is Austin." "Leuk!Ik ben..... een boodschapper van Isis", vulde het meisje aan.