Demigod: de spreuk der vergiffenis

Het regent strijdwagens.

Lucy

Olivia deed raar sinds ze terug het in het kamp was, ze ontweek me bewust. Nadat ze mijn rondleiding had afgezegd tegen Chiron en er als een gek van door is gegaan had ik mijn eigen weg wat gevonden. Een meisje dat Vera noemt gaf me een rondleiding. Ze was een dochter van Ares, haar haar was hoog opgestoken in een paardenstaart en had een t-shirt aan met team Ares. Ze zei dat er vanavond een wagen race was. Vera en ik liepen langs het grote huis, wel stil want we kenden elkaar net. "Weet jij wat er is met Olivia, waarom ze plots weg liep?" Vroeg ik. "Wel, laat ik het zo zeggen. In tegenstelling tot haar broer Percy is ze moeilijk te benaderen. Het is alleen Lilly gelukt om echt vriendinnen met haar te zijn. Ze wil haar positie als dochter van Poseidon hoog houden. ze is wat raar als je het mij vraagt, wat ik wil zeggen is probeer er niet veel energie in te steken om goede vriendinnen met haar te zijn het zal toch niet lukken." Ik antwoorde: "Ik hou wel van een uitdaging." Ze keek me raar aan. Verder zwegen we. Ik kreeg een plekje in het Hermes gebouw, zolang ik niet erkend word kan ik daar slapen. Zeiden ze. Mijn huisgenoten kon ik nu al niet uitstaan laat staan dat ik er een nacht mee moet door brengen. Ze pikten constant mijn gerief en deden zo irritant. Ik zou ze wel buiten kunnen gooien. Dat heb ik ook gedaan. Hèhè en het deed deugd alleen waren ze sinds dan nog irritanter. Hoe zijn die eigenlijk terug in het gebouw geraakt? Ik had geen flauw idee. Ze werden de broertjes Sal genoemd, het was een tweeling.

Ik haalde mijn gerei uit in de kamer terwijl nummer 1 op mijn bed zat te springen en nummer 2 zat te slaan op de tv. Ja, ik heb ze genummerd, het is anders te verwarrend. Ik hield het niet meer uit en schreeuwde: "1, wil je direct van mijn bed komen! En 2, zet de tv eerst aan voordat je vast stelt dat hij kapot is!" Ik had meteen hun aandacht. Ze keken met een verraste blik naar me op die direct veranderde in een blik met kattenkwaad. "Welke drug nemen jullie? Tabak, cocaïne, xtc en zo verder." "Hoe weet je dat", zei 1. "Het valt echt niet op hoor", concludeerde ik. De tweeling stond nog altijd met een grijns naar me te kijken. "Hou alsjeblieft op met die blikken", zei ik. "Bij mij werkt het niet." "Oooohw", de broertjes zuchtten teleurgesteld. "Met haar kunnen we geen geintjes uithalen. Ze lijkt te veel op Nico. Met hem lukt het ook nooit zei 2." "Oh, kom op", riep ik uit, "waarom heeft iedereen het hier over die Nico? Wat heeft hij in godsnaam misdaan." "In de naam van Hermes is beter", zei 1. "Boeit me niet. Leg het me gewoon uit." De twee broertjes keken elkaar aan met een duivelse blik. Mijn leven is kapot, dat was tenminste het eerst wat ik dacht. De twee begonnen terug verder te doen waarmee ze daarnet bezig waren. Luid riep ik: "Nogmaals 1 ga van mijn bed en 2 stop met de tv te slaan!" De twee lagen nu op de grond van het lachen. "Zeg op welke drug nemen jullie." "Grapje, we nemen geen drug we hebben ADHD zei nummer 2."

"zou je denken?" Ik rolde met mijn ogen en keek de rommelige kamer rond. "Zal ik jullie een klein goochel truckje laten zien." De twee broertjes stonden opeens stokstijf stil. Mooi nu heb ik hun aandacht. "Zien jullie deze kaart, het is een harten drie hé?" "Ja!" riepen de broertjes in koor. Ik draaide me vliegensvlug om en gooide de kaart tegen de muur. "Wel nu zie je ze niet meer." De broertjes keken verdrietig. "Dat is echt niet leuk zei 2. Kun je dan nu wel een trucje tonen?" De twee keken me smekend aan. "Ok dan." Geen moment later schreeuwden ze het hele gebouw bijeen: "Woehoe, feestje." Alle kinderen van Hermes kwamen binnen. "Waar ik wil mee feesten!" "Ik zei dat ik een truc ging voortonen niet dat je het gebouw moest afbreken." "Sorry", zeiden ze in koor. Ik keek de kamer rond. Wat kon ik gebruiken. Mijn oog viel op de glazen tafel in het midden van de kamer. De tafel had een dubbele beglazing die vast op elkaar zat. "Ok ga rond die tafel zitten", zei ik. De broertjes gingen rustig zitten. Ik nam een stuk of zes kaarten. "Ok jullie zien deze kaarten. Jullie kunnen zien ze liggen op de tafel." "Ja", zei 1. "Ok goed. Kies een van deze kaarten en onthoud hem." "Ok", zeiden de broertjes. Ik nam de kaarten samen en legde hen op een hoopje in het midden van de tafel. Ik duwde op de zes kaarten. De twee broertjes keken vol ongeloof. "Dit kan niet!" Ik wist dat ze de schoppen zes hadden gekozen. Vraag me niet waarom. De schoppen zes lag in het midden van het pakje en dat wisten de broertjes. Alle kaarten vielen door de tafel maar de schoppen zes bleef vastzitten tussen de dubbele beglazing. Muurvast. De twee broertjes schreeuwden vol ongeloof. Dit kan niet. Ik glimlachte mysterieus: "Credere l'impossibile e guardare oltre!" Alle kinderen van Hermes stonden te kijken. Opeens hoorden we verderop een horen schelp. "Eten!" Riepen de broertjes. Het geluid was nog niet over of ze ramden de deur in en sprongen bijna van de derde verdieping. Samen met de rest van het Hermes gebouw gingen ze als een bende uitgehongerden naar een grote zaal. Ik deed snel een oranje kamp t-shirt aan dat ze me hadden gegeven en besloot de bende te volgen. Het hele Hermes gebouw ging aan een tafel zitten met een schoen met vleugels op; het teken van Hermes dacht ik. Ze namen alles wat ze zagen op hun bord en gooiden wat van hun eten in een grote kruik met vuur. Ik deed alles na wat zij deden, buiten veel minder eten en heel véél rustiger. "Mogen we niet bij andere gaan zitten", vroeg ik. "Nee, ieder aan zijn tafel dat zijn de kamp regels", Zei een andere jongen. Ik keek achter me en zag aan de andere kant van de zaal Olivia alleen met Percy aan een tafel zitten, ze zaten diep in een gesprek zo te zien. Ik ben benieuwd over wat ze het hebben. Ik heb gehoord dat die Percy de wereld heeft gered. Olivia zal het wel lastig vinden als ze constant word vergeleken met hem.