Demigod: de spreuk der vergiffenis

Wat heeft Julius Caesar hiermee te maken?

 Het nadeel van alles was als je je appartement twee keer gebruikt als gevecht plaats dat er niet veel meer over blijft van je appartement. Nu vraag je je af twee keer? Wel, het zit zo: mijn aller eerste gevecht met een cycloop vond ook plaats in mijn appartement. Na dat gevecht ging ik naar camp halfblood. En als je stief pa dan nog eens verhuist is, kun je hem ook niet meer gebruiken als poetsvrouw, eh... Poetsman. Laat maar lang verhaal. Normaal ruimt hij alles op. We waren allemaal beneden toen ik zei: "wacht hier ik ben nog iets vergeten, ben zo terug." Ik snelde terug naar boven. Toen ik weer de woonkamer zag wist ik dat we hier niet konden slapen vannacht. De zetels waren kapot gescheurd de tv was aan stukken geslagen en het fornuis was ook niet in zijn beste staat. Snel ging ik verder de woning in. De rest van het huis was gespaart gebleven. Onze ontbijttafel stond er nog. De glazen gang was ook niet vuil. Ik ging de linker kamer binnen. Het was een eeuwigheid geleden dat ik nog in mijn kamer geweest was. Mijn bed was nog mooi gedekt mijn bureau stond nog netjes en het enorme schilderij van een man in een toga hing nog op zijn plaats. Het schilderij had ik ooit eens gekregen van mijn moeder. Het was een familieschat had ze gezegd. Maar ik wist wel iets beters dan het afschuwelijke schilderij zo maar op te gangen omdat het een famillieschat is. Natuurlijk had ik er een geheime kamer achter gemaakt. Ik verstopte daar al mijn tekeningen. De muren puilden uit van mijn schetsen en krabbels. Ook foto's en armbandjes van festivals kregen een plaats daar. Het belangrijkste voordeel had ik nog niet gezegd het was de perfecte verstopplaats als je met je stief pa verstoppertje speelt. Ik heb daar uren zitten verstoppen. Ik drukte op de letters van SPQR onderaan het schilderij. De deur ging open en ik zag mijn geheime kamer onder het stof zitten. Na mijn vertrek naar camp halfblood heb ik alles daar gelaten. Mijn zetels en tv, mijn geheime voorraad snoep die ondertussen bedorven is. En het belangrijkste mijn tekenmap. Daar bewaarde ik mijn tekenpapier voor onderweg en mijn allerbeste tekeningen. Ik nam de map van de zetel en opende hem. Op de zijkant had ik een boekje geplakt mijn dagboek. Nog altijd zat mijn map vol met papier. Ik nam hem mee en rende terug. Ik besefte dat het de ideale plaats was om vannacht door te brengen. Maar ik ging er niets van zeggen. Ten eerste ze zouden te veel over me te weten komen en over mijn geheim. En ten tweede we waren hier op vakantie en niet op survival door Parijs. De groep wachtte geduldig beneden. Ze keken direct naar mijn map dat ik mee Had. "Zo, wat gaan we NU doen?" Vroeg Lucy. "Het is bijna avond, we zoeken een hotel", stelde Annabeth voor. "Julie kunnen bij mij slapen", zei Rose. "Wel dat is beter dan in een duur hotel waar het ontbijt het bed op niets trekt", Zei Percy. "Het is hier een eindje verder op, maar veel te ver om te wandelen. We nemen dus beter de metro, de afstanden in Parijs zijn verraderlijk", Zei Rose. "Zo lang we maar een dak boven on hoofd hebben is het goed voor mij", reageerde Lilly.

Mijn eerste nacht terug in Parijs was moeilijker dan gedacht. Ik heb duizenden keren bij Rose geslapen maar deze keer was het toch anders. Ik kon moeilijk slapen. Het was alsof er iets niet juist voelde. Misschien was het omdat het niet gebouw drie was. Ik wou Rose dolgraag eens mee nemen naar het kamp. Percy en Annabeth lagen in een tweepersoons bed. Lilly, Lucy en ik sliepen apart in een bed. Ik kon mijn ogen niet dicht houden dus besloot ik om op te staan. Ik sloop voorzichtig naar de woonkamer was donker en verlaten. Parijs sliep. Op mijn sokken sloop ik tot voor het raam en ging zitten. "Bonjour Paris", fluisterde ik. Kan je ook niet slapen? Klok het vanuit de duisternis. Ik draaide me om en zag wat verder op Lucy in een stoel zitten. De dochter van Zeus stond op en kwam naast me zitten. Een paar minuten lang zeiden we niets tegen elkaar. "Wat hou je achter?" Vroeg ze. Ik keek haar geschrokken aan. "Niets", zei ik. "Helemaal niets." "Luister, ik heb genoeg trucks uitgehaald bij mensen waarvan ik hun gedachten lees. Dus, ik denk dat je iets achter houd voor de groep dat alleen jij en Rose weten." Iets dat belangrijk is. Ze wist dat ze me had, ik kon geen kant meer op. Dus besloot ik van onderwerp te veranderen. "Jij bent goed, waar heb je dat geleerd?" "Verander niet van onderwerp!" "Je wilt het ontlopen, wie denk je wel dat ik ben." Ik besloot het gewoon op te biechten: "Ik weet niet als je het zal leuk vinden wat ik nu vertel. Maar, ik ben eigenlijk een Romein." Haar mond viel open. Dit antwoord had ze niet zien aan komen. "Wat bedoel je precies Romein? Is je vader Neptunus?" Ik antwoorde: "Nee, het is Poseidon alleen. Heel mijn familie is Romeins, Ik ben een soort afstammeling van Julius caesar. Toen mijn moeder mijn vader voor het eerst zag was hij niet Poseidon maar Neptunus. hij kwam mijn moeder maar één keer onder ogen in zijn Griekse vorm en dat was de nacht dat hij mij verwekte. Ik vraag me al heel mijn leven af als ik nu Romeins ben of Grieks." Er volgde een ongemakkelijke stilte. "Ik wist niet dat de Romeinse halfgoden ook nog bestonden" vroeg Lucy. "Ja, die bestaan. Maar ik weet niet waar of hoe. Als ik voor een god of monster sta spreken ze me aan als de dochter van Neptunus. Ook Chiron dacht dat ik een Romeinse halfgod was." "Maar je bent volledig Grieks toch?" Vroeg Lucy. "Het is raar om te zeggen tegen een 100% Griekse halfgod." "Dus, als jij bijna een Romeinse halfgod bent, dan bestaan er wel echte Romeinse halfgoden." Ze keek me vragend aan. "Ik denk het, maar ik denk ook dat die Nico er iets van weet." Bij het woord Nico keek Lucy de andere kant op. "Je bedoelt die jongen van het vliegveld?" Zei ze onschuldig. Ik keek naar Lucy: "en nu mag jij opbiechten." "Wat waarom, denk je dat ik iets verberg?" Ik grijnsde naar haar. "Die Jason die bij hem was, is denk ik een Romeinse halfgod." "Zo, morgen is het Louvre open en ik ben van plan om een kijk je te nemen met jullie", stelde ik voor, om zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen. Ze keek naar mijn map. "Dus, ehm... jij tekent vaak." Ik keek naar mijn map. "Ja", stamelde ik. "Het zit in de familie. Ik vind het leuk om mijn gedachten op papier te zetten." "Ik doe dat ook vaak alleen ik schrijf liedjes. Ik heb er zo al een paar", zei Lucy. "Ze staan op mijn Ipod. Madre had belooft om mijn boek en Ipod op te sturen naar het kamp." "Heb je een boek", vroeg ik. "Ja, ik schrijf er mijn gedachten, verhalen en liedjes in. Ik heb ook een paar tekeningen maar als ik teken doe ik over een tekening meer dan een week. Ik ben beter in songs schrijven." "Als we terug in het kamp zijn en je spullen zijn aangekomen dan kun je anders eens een liedje laten horen", zei ik. "Ok zal ik doen", zei ze. Ze lachte even. Ik ga terug naar bed, als we morgen een hele dag in het Louvre moeten wandelen kan ik maar beter uitgeslapen zijn. Ze liep terug de slaapkamer in. "Wacht, Lucy. Dat je het even weet we hadden je kamer al lang voorbereid in het kamp dus over je spullen je boek, je gitaar en je Ipod zijn de enige dingen die nog moeten aankomen, al je instrumenten hadden de saters al meegenomen." Ze lachte: "Dus die geiten wisten waar ik woonde." Ik knikte met een niet serieuze blik. "Ok bedankt." Ze liep haar kamer binnen. Ik ging op mijn zij liggen voor het raam en staarde naar de stad in de nacht. Voor ik het wist deed ik mijn ogen toe en begon ik te slapen.