Lucy woont al haar hele leven bij haar moeder. Haar vader heeft haar verlaten. Ze haat hem. Ze heeft zich nooit ergens thuis gevoeld in haar leven. Zij en haar moeder reizen de wereld rond. Na één van de optredens in Italië veranderd haar hele lev...
Hopelijk zien we ze niet snel terug. De uren daarna waren vooral saai. In een hele dag had ik me vier keer moeten verplaatsen. Om elk deel van de obelisk goed te kunnen zien. Het rare was dat die jongen en dat meisje maar niet weg gingen. Ook ze bleven maar naar ons kijken. Maar ze vielen ons niet lastig. De zon begon onder te gaan en de laatste tekens van de obelisk kwamen in zicht. Mijn hand deed ongelooflijk veel pijn. En mijn gum was ook bijna op. "En.... Klaar!" riep ik. Ik liet mijn blad en potlood vallen en greep naar mijn hand. "Au....." ik begon als een gek wat rond te springen. Lilly en Lucy begonnen te lachen. "Het spijt me dat ik je dat moest aan doen maar nu kunnen we tenminste die spreuk vinden", giechelde Lilly. "Als Rose haar werk gedaan heeft en de juiste boeken uit de bibliotheek heeft dan zal ik die spreuk in een mum van tijd ontcijfert hebben." "Ik hoop het voor jou Smith", zei ik kort af. Lucy moest duidelijk haar lach inhouden. We namen al ons afval deden het in de vuilbak en gingen terug de metro in. Het duurde niet lang voor we terug in het appartement van Rose waren. Ik moest nog niet kloppen op de deur of hij vloog open met een redelijk kwade Rose erbij. Ze keek vooral naar Lucy en ik. "Hé Rose wat is er?" probeerde ik haar te kalmeren.
"Wat is er? Wat is er?" Lucy antwoorde: "Rustig, vertel gewoon wat er is." "Je dois être calme? alors que vous ne savez pas pourquoi je suis en colère." Eh... ja?" Zei ik. Rose probeerde haar zelf duidelijk wat te kalmeren maar als dat lukte was iets heel anders. Ze nam ons mee naar de kamer waar Lucy had gezeten en wees naar de verschroeide plek op het tapijt. "Ik hoop dat jullie hier een goede verklaring voor hebben", schreeuwde ze. "Hoe?" Vroeg ik. Lucy wist er duidelijk meer over. "Lucy De La Rosa", zei ik op een strenge toon. "Hehe, waar zal ik beginnen." "Bij het begin!" snauwde Rose. "Wel, ik zal het kort houden. Pa is hier geweest. En hij heeft daar geland." Rose had dit duidelijk niet zien aan komen. "Dus als ik het goed begrijp.. is de Zeus hier in mijn huis geweest en hij heeft mijn grootmoeders tapijt verbrand?!" "ja", zei Lucy kalm. Rose kwam dreigend op Lucy af. "Dat tapijt heeft mijn grootmoeder nog gemaakt op haar sterfbed." "Heb je enig idee hoe belangrijk dit is voor onze familie?" Lucy voelde haar niet op haar gemak. Ook al wist iedereen dat Lucy tot grootte dingen in staat is. Toch is ze bang van een sterveling als Rose. Nou ja, ik moet toegeven, Rose kan ook best angstaanjagend zijn als ze wil. Toen viel het Lucy op dat ze zeker een halve kop groter was dan Rose. Haar zelfvertrouwen groeide weer wat. Je oma heeft vast en zeker nog tapijten gemaakt? "Dat was oma's laatste tapijt!" Op dat moment trapte Rose op Lucy haar tenen.
Haar hoge botten met haken deden Lucy's tenen geen deugt. "Au! Je moet mij geen pijn doen! Het is pa zijn schuld. Ik zorg wel dat ik het kan maken. Misschien moet ik het Athena vragen zij is de beste weefster van Olympus." Rose draaide haar weer onschuldig om. "Ok, als je hem ziet mag je het Zeus doorgeven!" Ik moest een klein lachje onderdrukken. samen liepen we terug naar de keuken waar Lilly zich al had verdiept in de hiërogliefen die ik had overgetekend. Ze had een paar boeken opengeslagen die Rose had gehaald uit de bibliotheek. Lucy en ik namen plaats naast Lilly. Toen de bel ging liep Rose naar de deur. Percy, Annabeth en Grover stonden uitgeput voor de deur. "Je zou de afstanden onderschatten hier in Parijs", zei Grover. Ik en Rose keken elkaar aan en schoten in de lach. "Waar lachen jullie nu om?" vroeg Percy. "ah.. het is iets dat alleen Parijzenaren snappen." Ook het ander drietal nam plaats aan tafel. Rose haalde een grote Pizza uit haar oven en zette hem op tafel. Hij was zo groot dat zeker tien man ervan kon eten. Gretig begonnen de halfbloeden te eten. Er werd weinig gezegd. Lilly was niet erg aanwezig. Ze was meer bezig met het oude Egypte dan met het heden. Grover en Percy aten veel. Annabeth was op haar gemak bezig. Net zoals Lucy en ik. "Rose, eet jij niets?" "Nee, ik eet niet zo graag Pizza. Ik neem straks wel een boterham." "Ah, wat jij wil." Snel at ik nog mijn laatste stuk op.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
