That Nerd Is A Vampire (New Version)

35.

Chapter 35

Pagbalik ko ng bahay ay nasa sala silang lahat, nagaabang. When they heard my footsteps, Mama—Ma'am Esmeralda hurriedly approached me with a tight hug.

"Kanina ka pa namin hinahanap. Saan ka ba nanggaling, anak?"

Umalis agad ako sa yakap ni Ma'am Esmeralda. Kita sa mata niya na nasasaktan siya sa ginawa ko. Hindi ko na 'yon pinansin at binaling ang tingin kay Sekhmet.

"I need to talk to you. Alone. Please."

Nauna akong umalis at dumiretso sa kwarto kung saan kami huling nagusap. Kung saan sinabi sa 'kin ni Sekhmet na isa lamang akong bato. That I was created from a stone and not from a mother's womb.

"Where have you been, Luvina? We've been looking for you. Nagaalala na ang lahat sa 'yo. And who are those girls Val brought here? Pa'no mo nagawang pumunta do'n na walang—"

"Ano bang consequences sa paggamit ko sa kakayahan ko? Sekhmet, I have the treasure in me but I don't feel like I own it. Andaming sekreto. Andaming pasabog. I don't want it anymore!"

Lumambot ang mukha ni Sekhmet. Lumapit siya sa'kin at niyakap ako. I didn't let her hug me that tight when she's keeping secrets from me, too. Kagaya nalang ng tungkol sa history ng Great Ruby na 'to, kung bakit kailangan buhayin ko ang Mama at Papa ni Luke, kung bakit hindi n'ya sinabi sa 'kin ang tungkol sa red moon.

"Kumalma ka muna Luvina. I know it's not yet the time for you to know everything but—"

"Kung gano'n, kailan? Kailan niyo balak sabihin sa 'kin? Kapag wala na akong pag-asa? Kapag ayaw ko na? 'Pag gusto ko nang tumigil sa pagiging sunud-sunuran niyo?"

"Lucy—"

"Then tell me! I deserve to know everything!"

Tumalikod ako mula sa kaniya at sinubukang kalmahin ang sarili. Malalim ang bawat hininga ko. Nanginginig ang kamay ko mula sa pagsigaw sa kaniya mula sa sama ng loob. 

I'm tired already. I'm tired of waiting to tell everyone about the truth. Hindi ako palaging nakakakita ng visions kaya hindi ako palaging nakakahanap ng sagot para sa sarili ko.

* * *

When I calmed down myself, Sekhmet and I both sat at the sofa. Hawak niya ang dalawa kong kamay at pinisil-pisil ito habang ipinaliwanag sa 'kin lahat tungkol sa abilidad ko.

"My mother's goal why she created the ruby was to become powerful. To make the other living creatures kneel and bow for her and to get revenge. Pinatay kasi halos lahat ng kauri namin noon at gusto niyang makapaghiganti sa mga bampira. Enchanters and vampires always don't get along. Kaya noong nagkaroon ng digmaan upang malaman kung sino ang dapat na mamahala sa mundo natin—mundo na hindi dapat alam ng mga tao. Almost all Enchanters died while vampires won the war. 

Hindi ko alam kung pa'no naging makapangyarihan ang ruby. When I found out that the stone could kill billions of living creatures, I hid it. Sa Locious, kung saan alam kong mas makabubuti. Mama only took a small portion of the treasure, kaya hindi siya naging matagumpay sa plano niya."

While she tells the story behind the treasure, I can also see it in her memory. Matapos bumata ang itsura ng mama niya, tinakas niya ang bato at ibinaon ito sa lupa malapit sa Locious. 

"You're like a God, Lucy. You can bring people back to life even if they're already dead. Pero pwede ka ring pumatay ng tao sa isang hawak mo lang—it's when you feel the grudge towards a person. Your ability can be beautiful—but can also be dangerous. Yung sinabi mong tatlong humans na naging kagaya natin, it's the side effect. Kapag hindi kauri natin ang ginamitan mo sa ability mo, they may be either turn out to be one of us or worse—turn into another creature."

"Pa'no ko sila maibabalik sa dati?"

"I don't know. I'm so sorry, Luvina."

Napayuko na lamang ako. I feel guilty for what I did to Andi and Jameson. I feel guilty that I turned them into monster. Ano nalang ang mangyayari sa kanila kapag hindi nila nakokontrol ang sarili nila? Malala na 'to.

Habang nagiisip ng paraan, unti-unting kumukupas ang katawan ko. It slowly turned into translucent. And I only screamed when I saw it. Nangyari na 'to noon sa League University, do'n sa banyo. I saw it in my own reflection—Marianne, Angelique and Suzy saw it. The way how my reflection fades, how my body turned into transparent.

Hinawakan ako sa magkabilang braso ko ni Sekhmet. I stopped from screaming and started crying. I thought I was going to be completely disappear. Wala akong nararamdamang sakit pero natatakot ako. Natatakot akong mawala nang tuluyan dahil marami pa akong gustong gawin.

"Red moon..." bulong ni Sekhmet. "It will start in three days. I don't know why you're reacting like this but I think it's because your body—or the ruby—is reflecting from the upcoming red moon."

Tumunganga ako. Binalik ko ang tingin ko sa kumukupas kong kamay na ngayon ay unti-unti nang bumabalik sa dati niyang anyo. 

Red moon. Ruby. Both are red colors. I don't know how I came up with this theory but I think it's like a magnet. Or maybe... I really am going to disappear. 

"Tatlong araw? Anong meron sa paparating na red moon?" I asked.

"Madugong digmaan."

* * *

I let Sekhmet remove Marianne and Angelique's memories about us and this place. When both of them fell asleep, we were tasked to take them home safely. We're going to do this carefully and soundlessly. Hindi na raw namin poproblemahin ang pamilya nila dahil may inilagay narin si Sekhmet para kumalat ang alaala na nakasama nila ang kanilang anak sa isang buwang nakulong sa dungeon.

Binuhat ni Mario si Marianne at si Christian naman kay Angelique.

"Mukhang alam ko na ang future ko," sinabi ni Christian habang karga si Angelique at maingat itong pinasok sa loob ng sasakyan. 

We're going to take two cars: Tyler will be driving on one car with Reign, Jesse, and me as his passengers. Sa isang sasakyan naman ay si Mario ang magdadrive kasama si Christian at ang dalawang mahimbing na natutulog sa backseat.

"Ano yun, Val?"Jesse asked tenderly habang pinupunasan si Mario ng pawis .

Christian smirked at her. "Tagabuhat ng babae."

Dahil sa sinabi niyang sa tingin ko'y double meaning, malakas siyang sinampal ni Reign na saktong dumaan sa gilid niya para maunang pumasok sa kotse. 

"Bastos mo talaga kahit kailan."

"Ano? Huy, 'di gano'n ang ibig kong sabihin! Grabe ang green minded niyo naman!" badtrip na sinabi niya at pumasok sa kotseng naassign sa kanila.

Napangiti na lamang ako. I missed this bonding. Namiss ko yung mga araw na ganito lang ang nangyayari sa university. Yung walang pakielam sa mga panganib na paparating. Sa mga kalabang nagaabang at naghihintay ng timing. 

Just this. Asaran, kulitan, tawanan, bonding ng magkakaibigan.  

"Lucy, ayos ka lang ba?" tanong sa 'kin ni Jesse nang makitang nakatulala lang ako habang lahat sila'y nakasakay na sa sasakyan.

Tumango ako at sumakay na sa front seat. 

Defying Geek
graciangwttpd