The Ultimate Band

Hoofdstuk 34

Hoofdstuk 34
Krystel

'De winnaar van Ultimate Band 2015 is... TRASH!'
Het publiek begon al te juichen bij de eerst uitgesproken letter. Meisjes sprongen op en gilden.

De jongens van Trash waren door de dolle heen. Eddie sprong in de lucht en deed bijna een split in de lucht (de doorgeslagen gek). Jackson schreeuwde blij. Shane bleef stilletjes grijnzen en die andere - Dare of zo? - juichte.

Ze liepen naar de presentator toe, om hem een hand te geven. Ik keek opzij naar mijn band. Tommy keek alsof hij moest huilen. Carlo keek alsof hij een plens ijskoud water in zijn gezicht had gekregen. Lise was teleurgesteld en Kyle leek verontwaardigd. Ik voelde mij net als Lise: Teleurgesteld. Ik wist wel dat we niet echt een kans hadden gemaakt (net zo min als James en Amelie), maar toch... Je hoopt altijd op het beste.

De andere drie bands leken ook teleurgesteld. Mijn broers band nam het nieuws het beste op. Ze leken opgewekt, en helemaal niet teleurgesteld. Misschien waren ze blij met de ervaring, of dat ze juist niet hadden gewonnen...

'Gefeliciteerd, Trash! Jullie winnen het platencontract.' 'Wauw, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.' zei Eddie grijnzend. Dat wist hij heus wel, de sukkel. 'Behalve dan dat ik iedereen wil bedanken voor zijn hulp. De fans, onze familie, Krystel, Amelie, James...' somde hij op. Ik keek met een ruk op toen ik mijn naam hoorde. Ik had niets gedaan? Hij keek naar achteren, naar mij en gaf mij die Van Halen glimlach; schattig en een tikkeltje ondeugend.

'Bedankt voor het kijken en tot volgend jaar!' sloot de presentator af.
De cameramannen staken hun handen op om aan te geven dat ze klaar waren met filmen. Bands begonnen door elkaar heen te lopen, om elkaar te steunen. Iedereen mengde zich. Ik ging als eerste naar James.

'Hey.' 'Hey.' Meer hadden we eigenlijk niet te zeggen op het moment. We wilden geen opmerking maken van: Jammer dat je niet gewonnen hebt. Dat zou nergens op slaan, vond ik zelf.
'Nou, je hebt mijn nummer.' zei James spontaan. Ik keek hem verbaasd aan. 'Eh - ja.' 'Laten we gewoon eens een keertje jammen.' Ik toverde een glimlach tevoorschijn. 'Lijkt me goed.' We omhelsden elkaar. Dit was een afscheid. Na deze opnamen zouden we allemaal weer naar huis gaan - gelukkig. Eindelijk weer mijn eigen bedje! 'Goodbye, Krys.' 'Tot snel, James.'

James glimlachte en we liepen samen naar Amelie toe. We omhelsden elkaar. 'Laten we contact houden.' Zei ze glimlachend. 'Een groepsapp aanmaken.' 'Good idea.' Zei James grijnzend. 'Succes met Jackson.' Zei ik plagerig tegen haar. Ze lachte. 'Komt goed, denk ik.' Zei ze en ze raakte verwikkeld met James in een gesprek. Ik draaide mij om en liep bij ze weg.

Eddie kwam voor mij staan.

'Zo, ik heb onze weddenschap gewonnen.' zei hij ondeugend. Hij rechtte zijn rug en stond dominant voor mij. Ik trok een wenkbrauw op. Waar had hij het over? Welke weddenschap? 'Ben je het vergeten?' Hij pruilde. 'Oh Van Sterweg toch... Ik heb deze strijd gewonnen.' zei hij glimlachend. Hij genoot hiervan.

Toen begreep ik wat hij bedoelde. Natuurlijk hadden we een weddenschap gesloten: Wie ging de wedstrijd winnen? Eddie had gewonnen. Maar wat verlangde hij als prijs? Hopelijk niet iets raars.

'Klopt.' zei ik met tegenzin. Ik keek naar de grond en beet op mijn lip. 'Wat wil je van me?' 'Zoveel.' zei hij en hij zuchtte verlangend. Verontwaardigd keek ik op. 'Ik ga niet met je naar bed, Van Halen.' snauwde ik. Dat absoluut niet. 'Dat vraag ik ook niet van je. Maar ik wil het wel.' 'Getver.' mompelde ik. Seks me- Nee, laat maar. Niet aan denken.

Hij zette een stap naar mij toe. 'Ik wil... dat wij vrienden blijven. Goede vrienden, en niet vage vrienden.' Hij aaide over mijn wang. 'Misschien kunnen we ooit weer een relatie opbouwen...' 'Denk het niet.' snoof ik. Eddie keek mij diep in mijn ogen aan. Ik beet op mijn lip. 'Zeg maar eens in mijn gezicht dat je het niet wilt.' Daagde hij mij uit. Ik bleef eigenwijs terug kijken. 'Ik wil het niet.' Zei ik. Eddie lachte. 'En nu alsof je het meent.'

'Ik daag je uit. Jij komt ooit weer eens terug naar mij.' 'Dat gaat niet gebeuren.' 'Dan heb jij niets te vrezen. Als ik gelijk heb, win ik. Als jij gelijk hebt, win jij.' 'Uitdaging aangenomen, Van Halen.' zei ik.

We keken elkaar nog even aan. 'Succes met het vinden van je vader, Eddie.' zei ik, en dat meende ik. Ik was dan misschien deels nog boos op hem, maar gemeen was ik niet. 'Dankjewel. Misschien vraag ik je wel voor mijn voorprogramma.' 'Wauw, thanks.' zei ik sarcastisch en rolde met mijn ogen.

Er viel een stilte tussen ons, die lang duurde. 'Een kus als afscheid?' vroeg hij hoopvol. 'Uggh.' gromde ik. Ik gaf hem een kus op zijn wang, snel en kort. Hij glunderde. 'Ik ben al aan het winnen.' zei hij speels. 'Houd op, Halen!' zei ik. 'Daaag.' 'Dag, Van Sterweg.' zei hij. Hij liep bij mij weg maar draaide zich om. 'Leuk jasje, trouwens. Je mag hem houden.' Hij knipoogde. Alsof dat mij interesseerde. Ik had het jasje al gestolen.

Ik pakte Jorts arm. Jort keek verrast op, want hij was diep in gesprek geweest met Dare en Shane van Trash. 'Hey broertje. Goed gedaan hoor.' Ik gaf hem ook een kus op zijn wang. Hij glimlachte. 'Thanks.' zei hij. 'jij ook.' 'Dank je.' Hij gaapte.

'Laten we maar naar huis gaan.' zei ik glimlachend. Jort sloeg een arm om mij heen. 'Goed idee, zusje. Let's go home.'