The Ultimate Band

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 13:

'Nog 18 mensen. Het schiet niet echt op, hè? Zei Lise. We zaten aan de ontbijttafel. 'Nee, niet bepaald.' Zei Tommy zuchtend.

'Vandaag moeten we weer hard werken, jongens.' Zei ik, terwijl ik op mijn telefoon keek. 'Is dit eigenlijk stiekem geen strafkamp?' Mompelde Kyle. 'We moeten alleen maar hard werken.'

Niemand reageerde op hem.

Ik bekeek al mijn social media en zocht op nieuws, alleen was er niets. Alleen een stukje dat Ultimate Band een enorm succes was en dat elke deelnemer van de eerste versie legendarisch zou worden.

Eddie: Hey schoonheid. Al wakker?

Ik: Ben ochtendpersoon, dus jaaa :)

Eddie: Mooi zo. Lekker geslapen?

Ik: mwa... Adrenaline kik.

Eddie: wahahah ik ook. Zie ik je vanmiddag?

Ik: Misschien xp

Eddie: :x

Ik grijnsde om de vreemde conversatie. Eddie was mijn vijandelijke crush geweest, maar hoe zet je jezelf dan om als hij je vriendje wordt? In Ultimate Bands ogen was Eddie nog steeds mijn vijand.

'Waarom grijns je zo eng, Krys?' Vroeg Lise. Tommy en Carlo grinnikten. 'Smsen met haar vriendje.' verraadde Tommy grijnzend.

'Houd toch op.' mompelde ik. 'Jullie kunnen jullie beter zorgen maken over de nieuwe liedjes. Ik wil iets cools doen, niet iets saais.'

'We willen allemaal wel wat.' Mompelde Kyle. 'Ze heeft gelijk.' Zei Carlo. 'We doen toch pop rock. We doen dan één nummer pop en één nummer rock.' stelde Lise voor.

'Bestaat dit kamp alleen maar uit oefenen en optreden?' Vroeg Carlo. 'Wat dat klinkt eigenlijk verschrikkelijk saai.'

'Net als jij.' Zei Kyle. We lachten en Carlo gromde. 'Sorry Carlo. Ik denk dat jij ook een ochtendmens moet worden, anders word Ultimate Band niet leuk voor jou.' Zei ik.

Carlo mompelde iets.

'Ik ga anders het dag programma wel even halen.' Zei ik en ik stond op. 'Ja, doe maar.' Zei Carlo en hij zakte wat onderuit op de bank. Ik liep naar de deur. 'Dan zijn we tenminste van je af.' Mompelde hij. 'Dat hoorde ik!' Riep ik, voordat ik naar buiten liep en de deur van de bus sloot. Het was fris buiten en er stond een koude wind. De zon was volledig verdwenen achter de wolken.

Ik ging het gebouw binnen en zag James staan. Hij draaide zich toevallig net even om en keek om zich heen of hij bekenden zag. James zag mij en glimlachte. Hij zag er eerlijk is eerlijk leuk in zijn rode blouse met afgeknipte mouwen.

Ik grijnsde terug en wandelde rustig naar hem toe. 'Hey.' Zei ik. 'Hey Krystel.' James sprak mijn naam best schattig uit met zijn Engelse accent.

Ik bleef stil staan en bleef grijnzen. 'Het klinkt heel schattig als je met je Engelse accent praat.' Zei ik eerlijk. Hij grinnikte. 'Ik ben best cute.' Hij haalde even een hand door zijn bruine kuif.

Ik gaf hem speels een stomp en ik liep naar de tafel toe om ons programma op te halen. James volgde me.

'Bus dertien.' Zei ik, tegen de jongen die aan de tafel zat. Hij zocht even tussen de papiertjes en pakte nummer dertien er uit. Ik stapte opzij, zodat James er bij kon. 'Six.' Zei hij, en ook hij kreeg een papiertje.

Terwijl we het briefje lazen, liepen we naar buiten. Opeens stond ik stil.

'Excursie?' Las ik hard op voor. Ik keek James vragend aan. Hij haalde zijn schouders nonchalant op. 'I don't know anything.'